Σε δήλωσή του ο τέως δήμαρχος Βόλου Π. Σκοτινιώτης αναφέρει τα εξής:
«Όσο διευρύνονται οι αντιδράσεις των κατοίκων τόσο και εντείνεται, από ένα πολυπλόκαμο σύστημα, η «επαγγελματική» επιχείρηση εθισμού της τοπικής κοινωνίας στην ιδέα ότι σε μια μεγάλη θαλάσσια περιοχή 55 περίπου στρεμμάτων στον Παγασητικό κόλπο, στην ευρύτερη περιοχή του μείζονος Βόλου, θα εγκατασταθεί uπεράκτιος πλωτός τερματικός σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Δεν άργησε, έτσι, να αρχίσει το γνωστό παραμύθιασμα: για τα μεγαλεία που θα ζήσουμε, αφού ο Βόλος θα εξελιχθεί σε ενεργειακό κόμβο με ζηλευτή θέση στον διεθνή ενεργειακό χάρτη· για τα κρουαζιερόπλοια με LNG που θα συνωστίζονται στο λιμάνι της πόλης μας, με συνέπεια ο τουρισμός να γνωρίσει μεγάλες πιένες· αλλά και για το φτηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα που θα απολαμβάνουμε εμείς οι Βολιώτες σε σχέση με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Από κοντά, και το εμπόριο ελπίδας, γνωρίζοντας ότι απευθύνονται σε μια πόλη όπου η ανεργία θερίζει.
Άλλοι πολύ αρμοδιότεροι εμού, όπως η Κοσμητεία της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, έχουν τεκμηριώσει τους σοβαρούς κινδύνους για το περιβάλλον και την ασφάλεια από τη λειτουργία ενός σταθμού εκφόρτωσης, αποθήκευσης και επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου σε μια περίκλειστη θάλασσα, πλησίον οικισμών.
Προσωπικά έχω τοποθετηθεί διεξοδικά με άρθρο μου ήδη από τις 8 Μαρτίου. Θα επιμείνω σε ένα κομβικό, κατά τη γνώμη μου, ζήτημα: στο ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει στη χώρα μας ρυθμιστικό πλαίσιο που να επιτρέπει τη χωροθέτηση της συγκεκριμένης εγκατάστασης – συνεπώς δεν υπάρχει σύννομος τρόπος για να εξασφαλίσει αδειοδότηση.
Διευκρινίζω:
Με το Ν. 4546/2018 η Ελλάδα ενσωμάτωσε στην εθνική νομοθεσία την Οδηγία 2014/89/ΕΕ «περί θεσπίσεως πλαισίου για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό».
Τα θαλάσσια χωροταξικά σχέδια αποτελούν απαραίτητα εργαλεία για την ορθολογική οργάνωση των χρήσεων στον θαλάσσιο χώρο, καθώς και για τη διαχείριση του παράκτιου χώρου, που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ ξηράς και θάλασσας. Η Οδηγία ορίζει ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ θα έπρεπε να έχουν θεσπίσει θαλάσσια χωροταξικά σχέδια το αργότερο έως την 31η Μαρτίου 2021.
Η Ελλάδα όχι μόνον δεν είναι μεταξύ των χωρών της ΕΕ που τήρησαν την προθεσμία αυτή, αλλά και είναι πολύ μακριά από την επίτευξη του στόχου.
Με δεδομένο, όμως, ότι το θεσμικό πλαίσιο για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό αποτελεί νόμο του κράτους έστω κι αν δεν έχουν ακόμη εκπονηθεί τα προβλεπόμενα χωροταξικά σχέδια, δεν μπορεί, με βάση και την πάγια νομολογία του ΣτΕ, να προχωρήσει η χωροθέτηση του πλωτού σταθμού.
Πολύ περισσότερο που ούτε στο Χωροταξικό Πλαίσιο της Περιφέρειας Θεσσαλίας ούτε σε κάποιο ρυθμιστικό ή χωροταξικό ή άλλο αντίστοιχο προγραμματικό σχέδιο υπάρχει πρόβλεψη για ανάπτυξη της συγκεκριμένης δραστηριότητας στον Παγασητικό κόλπο, και μάλιστα στην ευρύτερη περιοχή του Βόλου.
Η νομολογία του ΣτΕ είναι σαφής: δεν επιτρέπεται η έκδοση πράξεων με τις οποίες εγκρίνονται περιβαλλοντικοί όροι, χωρίς η καταρχήν εγκατάσταση του έργου ή της δραστηριότητας σε ορισμένη θέση να συνιστά υλοποίηση ήδη εγκεκριμένου σχεδίου, ώστε να διασφαλίζεται η συνταγματική επιταγή της βιώσιμης ανάπτυξης και της αειφορίας.
Αλίμονο αν ο καθένας μπορούσε να στήνει μια τέτοια πλωτή εγκατάσταση όπου τον βολεύει και να μετακινεί τη θέση της λίγο πιο εδώ ή λίγο πιο εκεί λες και είναι playmobil.
Κατά συνέπεια, χωρίς την ύπαρξη ρυθμιστικού πλαισίου, οι όποιες διοικητικές πράξεις, όπως η τυχόν υπογραφή Κοινής Υπουργικής Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων, θα είναι στον αέρα.
Εκτός, λοιπόν, από τις κλιμακούμενες πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις, είναι αναγκαία -προκειμένου να αποτραπούν διοικητικές αυθαιρεσίες- και η εκ του σύνεγγυς νομική παρακολούθηση του θέματος, η οποία θα έχει μακρύ και δύσκολο δρόμο να διανύσει, που σίγουρα δεν εξαντλείται στο μείζον ζήτημα της έλλειψης χωροταξικού πλαισίου.
Είμαι βέβαιος πως το σοβαρό αυτό έργο θα το επωμιστεί επιτυχώς, με τη στήριξη και όλων των επιστημονικών φορέων, πρωτίστως ο Δικηγορικός Σύλλογος Βόλου με τον πρόεδρό του Χρ. Στρατηγόπουλο, συνεχίζοντας μια παράδοση πολλών δεκαετιών.
Πριν από 55 χρόνια, ο Δικηγορικός Σύλλογος Βόλου, με πρόεδρο τον αείμνηστο Χρυσόστομο Μαργάρη, ανέλαβε να εξαντλήσει κάθε νομική δυνατότητα αντίδρασης, προκειμένου να αποτραπεί η επικίνδυνη επιβάρυνση του Παγασητικού από τα λύματα του εργοστασίου αχυροκυτταρίνης της Λάρισας, που κατέληγαν στον κόλπο μέσω της σήραγγας της Κάρλας – τότε βεβαίως είχε στον πλευρό του τους δήμους Βόλου και Νέας Ιωνίας …».
