Γράφει η Μαρία Σπανού
To Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου το 1960 συμμετείχε ενεργά στη διοργάνωση του Καρνάβαλου που, τουλάχιστον εκείνη τη χρονιά, με τη διοργάνωση του τοπικού ΕΟΤ και της Περιηγητικής Λέσχης, άφησε εποχή. Η συμμετοχή του Λ.Ε.Β. προέκυψε μετά το αίτημα του τότε Νομάρχη, να πλαισιώσουν τις εκδηλώσεις του καρνάβαλου δέκα κοπέλες των εργαστηρίων του. Τότε, το διοικητικό συμβούλιο, επί προεδρίας Ειρήνης Μπρισίμη, αποφάσισε τη συμμετοχή του Λυκείου με πιο έντονη παρουσία. Με τη δημιουργία ενός δικού του άρματος. Για την κατασκευή του, για την οποία απαιτήθηκε μεγάλη από μέρους τους προσπάθεια, απευθύνθηκαν σε ένα πλήθος υπηρεσιών ζητώντας συμπαράσταση σε είδος. Έτσι, από την Μηχανική Καλλιέργεια εξασφάλισαν το άρμα (πλατφόρμα) και το τζιπ, από την Γεωργική Υπηρεσία τον εξοπλισμό, από την Παιδόπολη το συνεργείο με τους ξυλουργούς, από την Περιηγητική Λέσχη το ύφασμα κ.ο.κ.
Επικεφαλής της όλης προσπάθειας είχαν τεθεί οι κυρίες του διοικητικού του συμβουλίου, Μαρία Μαύρου-Γκέκου, Μαρίκα Κυργέργου και Μαρία Ποταμιάνου. Ο εμπνευστής του θέματος του άρματος του Λυκείου ήταν ο βολιώτης ζωγράφος Κώστας Ζήσης, ο οποίος, αρχικά με μακέτα, προχώρησε μεθοδικά στη δημιουργία του με την πολύτιμη βοήθεια της μοδίστρας της Ιματιοθήκης Κ. Γουργιώτη και των μαθητριών του τμήματος. Το άρμα παρίστανε την Οικιακή Χειροτεχνία. Ο αργαλειός ήταν στημένος στη μέση σε βάθρο και πίσω του μια νεαρή υφάντρια, ντυμένη βλαχοπούλα καθόταν και ύφανε: η ανέμη, το κλουβί, άλλα εξαρτήματα αλλά και κρεμασμένα υφαντά έδιναν μια χαριτωμένη εικόνα που την συμπλήρωναν κοπέλες του Λυκείου ντυμένες με παραδοσιακές ενδυμασίες.
Η εικόνα του άρματος του Λυκείου προκάλεσε τον θαυμασμό των χιλιάδων βολιωτών και πηλιορειτών που είχαν κατακλύσει τους κεντρικούς δρόμους της πόλης για το πρωτόγνωρο θέαμα του καρνάβαλου. Οι κριτικές της τοπικής κοινωνίας, των διοργανωτών και του τοπικού Τύπου ήταν πολύ θετικές. Ειδικά για το άρμα του ΛΕΒ γράφηκε: «Ερχόταν ύστερα το άρμα του Λ.Ε.Β. πολύ λεπτό και καλαίσθητο. Ένα όχημα με λουλουδένιο περίβλημα έσερνε την πλατφόρμα ανθοστόλιστη επίσης. Πάνω σ’ αυτόν ο αργαλειός με την υφάντρα του, πλαισιωμένος από λυγερόκορμες κοπέλες με ωραίες ελληνικές ενδυμασίες. Ακόμη ένα μπουκέτο δροσερών κοριτσιών ερχόταν κατόπιν…» (εφημερίδα «Ταχυδρόμος», 28.2.1960).
Για το ίδιο θέμα η «Θεσσαλία» (φύλλο 1.3.1960) σημείωνε: «πάνω στο άρμα ένας αργαλειός, το σύμβολο της εργατικότητας της Ελληνίδας, δούλευε ακατάπαυστα για να γίνει ένα υφαντό, από κείνα που τιμούν μια ριζωμένη παράδοση της χώρας μας». Το άρμα του Λυκείου έλαβε τελικά το δεύτερο βραβείο από την κριτική επιτροπή συνοδευόμενο και με το ποσό των 500 δρχ., το οποίο βέβαια δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τις δαπάνες που χρεώθηκε το Λ.Ε.Β. για τον καρνάβαλο. Έτσι, ζήτησε ενίσχυση από το Λύκειο των Αθηνών, κοινοποιώντας τα αποτελέσματα της ωραίας αυτής καλλιτεχνικής προσπάθειας, η οποία βιντεοσκοπήθηκε από τον ΕΟΤ και λίγες ημέρες μετά προβλήθηκε στον κινηματογράφο «Τιτάνια» (6.3.1960).
Την εποχή εκείνη το Λ.Ε.Β., δια μέσου των εργαστηρίων του, κυρίως μετά τους σεισμούς του 1955, κατέγραψε σημαντικότατο έργο στον τομέα της καλλιέργειας της υφαντικής με τεράστια κοινωνική προσφορά μέσω της εκπαίδευσης, και με σημαντικότατη συμβολή σε έναν από τους παραδοσιακούς κλάδους της παραγωγικής οικονομίας της χώρας μας. Ιδιαίτερα μετά το 1959, αφότου είχε συσταθεί και ο Εθνικός Οργανισμός Χειροτεχνίας (Ε.Ο.Ε.Χ.), ο οποίος διαδραμάτισε ευεργετικό ρόλο σε προσπάθειες διάσωσης ειδών της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, όπως η λυκειακή. Την επόμενη χρονιά (1961) ο ΕΟΤ προετοιμάζοντας και πάλι καρνάβαλο, ζήτησε ξανά από το Λ.Ε.Β. τη συμμετοχή του. Το Λύκειο για να μην χάσει την προηγούμενη «δόξα» σχεδίασε κάτι πρωτότυπο και απευθύνθηκε, αυτή τη φορά, εκτός από τον Κ. Ζήση, στη γνωστή ζωγράφο Ντόρα Λιβανού, κόρη της τότε αντιπροέδρου του, Χαρίκλειας Χρυσοχοΐδη και μητέρα της Μαρίνας Λιβανού. Παρά το γεγονός ότι η Ντόρα μαζί με τις κυρίες του συμβουλίου ξεκίνησε με κέφι την όλη προετοιμασία, η συμμετοχή του ΛΕΒ, εξαιτίας αντικειμενικών δυσκολιών, δεν προχώρησε.
