Γράφει η ΔΑΓΓΟΥΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
– ΜΕΛΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜέΡΑ25, ΜΑΓΝΗΣΙΑ
Από την συγκυρία που ανέδειξε την κυβέρνηση έως σήμερα, παρά το βραχύ διάστημα, μεσολάβησε ή μάλλον υποκινήθηκε ή ίδια η Ιστορία και αναζητά πια ευθύνες κι αυτουργούς.
Είναι αυτή που κυρίαρχα επεξεργάζεται και θα αποτιμήσει οριστικά όσα μεσολάβησαν, ενώ, ανεξάρτητα αν θα εξάγουμε ενδιάμεσα συμπεράσματα ή κρίσεις, ανήκει σε εμάς η ευθύνη να διατρέξουμε τα γεγονότα που σήμαναν Ιστορία, συλλαβίζοντας την χρονική διαδοχή, τον μεταξύ τους συσχετισμό, όπως και την επίδραση τους στην κοινωνία.Η χώρα που βαυκαλιζόμαστε να λέμε ότι είναι η γενέτειρα της δημοκρατίας χειμάζεται , η οικονομία καταρρέει ,η κυβέρνηση διασπαθίζει δημόσιο χρήμα σαν να μην υπάρχει αύριο, η αστυνομοκρατία επιστρέφει πλησίστια.
Ενάμισης χρόνος διακυβέρνησης, σφραγίζεται από νέους νόμους, που επεκτείνουν την αστυνόμευση σε κοινωνικούς και φυσικούς χώρους, που ήταν προστατευμένοι μέχρι σήμερα από τη βαναυσότητα αυτού του μηχανισμού καταστολής.Ψηφίστηκε ο νόμος της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου μετατρέποντας το Πανεπιστήμιο, από τον χώρο που κατεξοχήν επιτρέπει σε ένα κομμάτι της κοινωνίας να σκέφτεται ελεύθερα, έστω και για μια στιγμή στη ζωή του, σε παραδειγματικό πεδίο της σύγχυσης στρατού και αστυνομίας. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν αντιμετωπίζεται απλώς ως «χώρος ανομίας», αλλά ως λίκνο τρομοκρατικής δράσης.Υπέρογκες δαπάνες για τον εξοπλισμό πιθήκων που χορεύουν πάνω στα θρύψαλα ενός θανόντος κοινωνικού συμβολαίου, θαμμένου κάτω από τη σταδιακή επαναφορά του χουντικού νομικού πλαισίου.
Σε ολόκληρο αυτό το χρονικό διάστημα μετατοπίστηκε το δόγμα αντιμετώπισης κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας, προς την κατεύθυνση στην χωρίς καμία φειδώ χρήση ακραίας βίας φυσικής καταστολής, χτυπημάτων και χημικών, καθώς και στη χρήση της αναγεννημένης «αύρας», με απώτερο σκοπό την κατασκευήπειθήνιων, φοβισμένων πολιτών που θα είναι ανίκανοι να αντιδράσουν σε όσα στήνονται απέναντι στη δημοκρατία. Αυτή η αυταρχική και εξόχως αντιδημοκρατική αντίληψη της φίμωσης και της βίαιης καταστολής της αντίθετης άποψης από την οποία εμφορείται η κυβέρνηση, είναι το μεγάλο της χαρακτηριστικό που σφραγίζει την πολιτική της. Η αστυνομοκρατία, το αφήγημα της ασφάλειας και η σιδηρά πυγμή, αποτελούν ιδεολογικό υπόβαθρο της.
Σε τραγική διάσταση, είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ και ένα χρόνο, εν μέσω πανδημίας, ο μόνος κρατικός τομέας ο οποίος ενισχύθηκε σε προσωπικό και μέσα ήταν οι αστυνομικές δυνάμεις. Προτεραιότητα της κυβέρνησης σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία για τη δημόσια υγεία και για τη ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας, δεν ήταν ούτε η επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, ούτε η επιστράτευση ιδιωτών γιατρών, ούτε η άμεση στελέχωση του ΕΣΥ, έστω και την ύστατη ώρα, με γιατρούς και νοσηλευτές, ούτε ο εξοπλισμός νέων Μονάδων Εντατικής Θεραπείας. Η κυβέρνηση για να ξεφύγει από τις ευθύνες που την πνίγουν για την μέχρι τώρα διαχείριση της πανδημίας, που οδήγησε σε εκατόμβες θανάτων καθημερινά, κινείται πλέον με απόγνωση μεταξύ ιδεοληπτικών εμμονών και επικοινωνιακού αυτισμού, ενώ απέναντι σε κάθε μορφής κριτική, η απάντηση της είναι η πρόταξη τωναστυνομικών δυνάμεων και η κατασταλτική διαχείριση.
Στην ουσία, η αστυνομία το 2021 διαπνέεται και δρα με μία ιδιότυπη λογική παρακράτους. Άλλωστε, στην Ελλάδα, το παρακράτος αποτελεί με μια ιστορικότητα και μια σχετική συνέχεια το «κρυφό χέρι» του κρατικού μηχανισμού, καθώς συμπυκνώνει την ιστορική επιβίωση ενεργών πυρήνων ακροδεξιού, εμφυλιοπολεμικού προσανατολισμού. Ακριβώς επειδή το ζήτημα της «χωρίς αρχές» καταστολής είναι σύμφυτο του κράτους, η παρακρατική δραστηριότητα, κυοφορείται μέσα σε αυτό, ως ένα δυνητικό όπλο, αδιαπέραστο από την κοινωνική διαμαρτυρία και πέρα από κάθε σφαίρα δημόσιας επιρροής.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αστυνομία αποτελεί κατασταλτικό μηχανισμό που είναι πολύ πιο ευεπίφορος στη βία απ’ ό,τι στη δημοκρατία. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα στην Ιστορία όπου η εμπλοκή της αστυνομίας να μη συνοδεύτηκε με περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα στην Ιστορία που να χρησιμοποιήθηκε η αστυνομία για την αποκατάσταση ή τη διεύρυνση της δημοκρατίας. Δεν υπάρχει, τέλος, κανένα παράδειγμα στην Ιστορία που σε κρίσιμες στιγμές για τη δημοκρατία η αστυνομία να πήγε με το μέρος του λαού.
Αποδεικνύεται πως η πολιτική της κυβέρνησης μετεστράφη, εντέχνως δήθεν, σε μια παραχάραξη της αλήθειας, σε μια παρωδία από αυτές που η Ιστορία δεν συγχωρεί ποτέ, μα ποτέ.
