Επί τέλους έφθασε η αρχή του τέλους. Δεν ζήτησα ποτέ να βγω έξω με αυτές τις συνθήκες. Γεννήθηκα ελεύθερος και θα πεθάνω ελεύθερος.
Τα SMS τα στέλνω σε φίλους για να τους ανακοινώσω κάτι, τα στέλνω σε επαγγελματίες για να διευθετήσω υποθέσεις, τα στέλνω σε συγγενείς για αλληλοβοήθεια και λύση προβλημάτων. Δεν στέλνω SMS για να ζητήσω άδεια για κατούρημα ή για την αναζήτηση τροφής.
Θεωρώ προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας την αναγγελία μιας εξόδου. Δεν είμαι ένας από τους ηλίθιους celebrates που επιδιώκουν την συγκέντρωση των φώτων της δημοσιογραφίας για να επιδείξω τι βρακί θα φορέσω ή σε ποιο κλαμπ θα διασκεδάσω. Η προσωπική μου ζωή δεν αφορά κανέναν και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα.
Χρόνια ολόκληρα, εσκεμμένα, δεν φρόντισαν να επιμορφώσουν τους πολίτες (δεν τους ενδιέφερε άλλωστε), πότε τα πράγματα είναι σοβαρά και πότε όχι.
Η επιβολή προστίμων σε πολίτες όταν ψάχνουν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες διατροφής τους ξεπερνά την μηχανιστική λογική των κάποιων επιμορφωμένων με πλαστά πτυχία και εντάσσεται στην λογική του εκφοβισμού και του εμπαιγμού της προσωπικότητας των πολιτών.
Η πρώτη μου ενέργεια ήταν να φύγω, να πάω σε χώρο με πράσινο να περπατήσω. Βλέπετε μου στέρησαν για ένα ανόητο καπρίτσιο τον χώρο περιπάτου της Καραμπατζάκη. Και αφού επέλεξα την παραλία ως εναλλακτική λύση, μου την έκοψαν και αυτή. Ποιος τα έκοψε; ο κορωνοιός; όχι. Αυτός κάνει σωστά την δουλειά του.
Για την επέκτασή του χρειάζονται αυτοί οι περιορισμοί. Ποιος τότε; Η ανοησία; Ναι. Τι ποιο υγιές από το να περπατάς σε έναν ανοιχτό χώρο άριστα αεριζόμενο; Και οι δύο προηγούμενες επιλογές πληρούν 100% τα κριτήρια ασφάλειας. Απλά κάποιοι επιζητούν το εξευτελισμό μας, πουλώντας δήθεν προστασία. Και εκ του ασφαλούς βέβαια.
Για εμάς τα ντόρτια και οι διπλές στα στενά σοκάκια και για άλλους τα πολυτελή ξενοδοχεία και οι εξάρες. Βρήκα καταφύγιο στην Όθρυ.
Σε μια περιοχή που κάποτε ήταν πρότυπο για την τοπική αυτοδιοίκηση. Την ορεινή Αναύρα. Και ενώ απολάμβανα την θέα από τα τρεχούμενα νερά ξαφνιάστηκα στο ξεπέταγμα μιας αγέλης γουρουνιών, που βρέθηκα να τους εμποδίζω στο πέρασμά τους για την κοντινή στάνη στην οποία επέστρεφαν.
Τα αντανακλαστικά και οι σκέψεις μου με οδήγησαν αστραπιαία, αρκετά χρόνια πριν, όταν ξεφύλλιζα με περιέργεια ένα πρωτότυπο αλλά και παράξενο βιβλίο του George Orwell, «την φάρμα των ζώων». Και εκείνος για γουρούνια μιλούσε.
Για τα πραγματικά όμως και όχι τα αθώα που τους έκοψα την βιαστική τους πορεία. Σύμφωνα με τον Orwell σε μία φάρμα (ας την πούμε πόλη) ζούσαν πολλά ζώα που τα διαφέντευαν κάποια άλλα ζώα. Η ζωή σε αυτή την πόλη ήταν τόσο ράθυμη που ο κάθε πολίτης παρακολουθούσε αποσβολωμένος τους αφέντες του να επιβάλουν διατάξεις ώστε να απομυζούν τον ιδρώτα και τους κόπους του.
ην αδιαφορία εκμεταλλεύτηκε μία ομάδα ζώων, τα γουρούνια, που ζήτησε και πέτυχε την αυτοδιάθεση των πολιτών. Η αλλαγή ήρθε με καλούς οιωνούς μέχρι που τα γουρούνια ανακάλυψαν την κουτάλα και το μέλι.
Έτσι άρχισαν να ενεργούν απολυταρχικά και η δικτατορία που επέβαλαν ήταν τόσο σκληρή που συνεχώς αφαιρούσαν την άνεση των απαγορευμένων χώρων αναψυχής και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών από τους πολίτες, ενώ τα προνόμια και οι ανέσεις των γουρουνιών συνεχώς αυξανόταν. Δ
εν θα προχωρήσω παραπέρα. Όποιος ενδιαφέρεται ας διαβάσει το σχετικό βιβλίο. Κάθε όμως ομοιότητα με την πραγματικότητα δεν γνωρίζω αν είναι τυχαία.
Δυστυχώς δεν πιστεύω στην τύχη.
«Η φάρμα των ζώων» (Τζώρτζ Όργουελ 1903-1950)
Γιώργος Ινεπολόγλου
Φυσικός
