Πρέπει να τονισθεί από την αρχή, ότι βρισκόμαστε σήμερα στο παραπάνω σημείο μιας πιθανής καμπής, της από τον Οκτώβριο του 2014 και μετά αυξάνουσας αβεβαιότητας και τεθλασμένης ασάφειας για το μέλλον της χώρας μας γιατί ως γνωστόν:
ο «σοφός» αλλά ευάλωτος στην παραμυθία και δημαγωγία ελληνικός λαός έβγαλε πρώτο με οκτώμισι μονάδες διαφορά ένα κόμμα που σύμφωνα με όλες τις πριν τις εκλογές δημοσκοπήσεις που αποτελούσαν και τον αλά καρτ βατήρα επιχειρηματολογίας των νικητών : 1.Προκάλεσε και ψήφισε στη Βουλή (168/132) πρόωρες εκλογές τις οποίες ο ίδιος δεν ήθελε. 2.Αμφισβητούσε την ετοιμότητά του να κυβερνήσει 3. Δεν θεωρούσε τον αρχηγό του καταλληλότερο για πρωθυπουργό 4.Αλλά παρ’ όλα αυτά, είτε το θέλουμε είτε όχι τον έκανε να τραγουδάει το «Πεθαίνω για ‘σένα και ας είσαι απάτη ,δεν πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη»
Τούτων δοθέντων, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η Βαρουφάκειος αναλογία 70/30 θα στοιχειώνει κάθε μελλοντικό πολιτικό αφήγημα/επιχείρημα με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν, το αείμνηστο Μητσοτακικό 0 + 0 =14% των αυξήσεων στους εργαζόμενους και το πιο πρόσφατο 4-2-1 σύστημα πληρώσεως θέσεων του πελατειακού μας συστήματος. Όπως φαίνεται , κάθε συγκυρία μαζί με τις αρρυθμίες έχει και την αριθμητική της. Τα δικά της μαθηματικά και παθήματα αλλά σπάνια δυστυχώς, τα δικά της μαθήματα.
Ένα εύλογο συμπέρασμα της παραπάνω μορφής συντεταγμένων, 70% ελπίδα συμβιβασμού και 30% εντειχισμένη αδιαλλαξίας μπορεί κατά την γνώμη μου να περιγράψει αρκετά επαρκώς την εσκεμμένα ασαφή(fuzzy) κατάσταση, τις αποφάσεις και το κλίμα μετά τη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες.
Υιοθετώντας στην κυριολεξία την φιλοσοφία της «ποσοτικής χαλάρωσης» η ελληνική αντιπροσωπία εμφανίσθηκε χωρίς λεπτομερή και γραπτά αριθμητικά επιχειρήματα και με λόγο αντιπυραμιδικό, έδωσε τη μάχη εναντίον της συνέχισης της ποιοτικής χαλάρωσης ,ποσοτικής ασφυξίας(εικονικό πνιγμό) και ανθρωπιστικής κρίσης που είχε εγκατασταθεί τα τελευταία χρόνια της «αυτοτροφοδοτούμενης» κρίσης και μέσω κυρίως των απαιτήσεων της απεχθούς τροϊκας το ιερατείο της «Γερμανικής Ευρωζώνης» την κατέστησε πτωχευμένο θύμα της πυραμιδικής του λογικής. Αλλά προσέξτε , στον πυρήνα αυτών των επιχειρημάτων «δεν υπάρχει κανένας παραλληλισμός με τον αρχαίο μύθο της Ιφιγένειας ως θύματος» όπως τονίζει υιοθετώντας στη Βιέννη τον «κωδικό της Ύβρεως» ο δίκην Ορέστη Θ-ούριοδημεγέρτης Πρωθυπουργός: «Υπάρχει, ένας παραλληλισμός με έναν άλλο μύθο, ωστόσο. Με το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε διαπράχθηκε Ύβρις στην Ελλάδα. Έρχεται η στιγμή η Ελλάδα να βρει την Νέμεση, την τιμωρία. Ηεκτέλεσητης Ιφιγένειας, αν αυτό συμβεί στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν θα φέρει ούριο άνεμο αλλά θα σπείρουν άνεμο και θα θερίσουν θύελλες.»
Σέβομαι, συμμερίζομαι και εκτιμώ τις προσπάθειες εκείνων που πασχίζουν να βρουν πολιτικές παραλληλίες με τα σύγχρονα γεγονότα στις «μεγαλοπρεπείς φρυκτωρίες» που είναι οι αρχαίες τραγωδίες. Υποθέτω ότι έχοντας υπόψη του ο πρωθυπουργός το μουσείο Αλμπερτίνα στη Βιέννη όπου εκτίθεται πίνακας του Josef Anton Koch (1768-1839) που δείχνει τον Οιδίποδα και την Αντιγόνη να εγκαταλείπουν τις Θήβες αναφέρεται συνειρμικά στην Αντιγόνη της οποίας το θέμα , πέρα από τις μοντέρνες ερμηνείες,(αθώο θύμα-Κρέων τύραννος-θύτης, άτομο,οικογένεια-κράτος, νόμοι, Πολιτεία) είναι η Ύβρις –η πράξη τόλμας χάριν. Θέλω να πιστεύω όμως ότι κατανοεί την Ύβρη όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Γράφει ο Κορνήλιος Καστοριάδης: Ασφαλώς η Αντιγόνη και ο Κρέων εκπροσωπούν δύο αντιμαχόμενες αρχές .Αυτές τις αρχές όμως -τους νόμους χθονός και την θεών ένορκον δίκαν -ο Σοφοκλής δεν τις θεωρεί απόλυτα ασυμβίβαστες, μια και ο άνθρωπος μπορεί να γίνει υψίπολις συνυφαίνοντας τες (παρείρων). Και η Α.και ο Κ. είναι ανίκανοι να τις συνυφάνουν και οι δυο τους , με την τυφλή και απόλυτη υπεράσπιση μιας από τις δυο αρχές, γίνονται υβριστές και απόλιδες. Δεν βρίσκονται μέσα στο ίσον φρονείν αλλά σε διάλογο κουφών, μέσα στην στεγανή χωρίς δυνατή αναίρεση λογική τους . Ο ποιητής λέει στον δήμο των Αθηναίων: Ακόμα και όταν έχουμε δίκιο , μπορεί να έχουμε άδικο, δεν υπάρχει πάντοτε έσχατος λογικός λόγος .Τω όντι, οι επιχειρηματολογίες του Κρέοντος (Μερκελιστές) και της Αντιγόνης (αντιμνημονιακοί), θεωρούμενες καθ’ εαυτές είναι στεγανές και χωρίς δυνατή λογική αναίρεση. Επιμένουν να έχουν δίκιο μόνοι τους ,ο καθένας είναι εγκλωβισμένος και απόλυτος στο μόνος φρονείν. Δεν θέλει και δεν είναι ικανός να ακούσει τον λόγο και τους λόγους του άλλου και των άλλων. Είναι μέσα στην ύβρη και δεν κατορθώνει να συνυφάνει
Παραθέτω τους εκπληκτικούς στίχους: 707-709 της Αντιγόνης του Σοφοκλέους:
«οστις γαρ αυτός ή φρονείν μόνος δοκεί, ή γλώσσαν, ην ουκ άλλος,ή ψυχήν έχειν, ούτοι διαπτυχθέντεσ ώφθησαν κενοί».
Γράφει η κ.Σπανού στο «τρίτο αφήγημα:
«Ποιος ξέρει γιατί βούρκωσε ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας στο βήμα της Βουλής. Ένας λόγος είναι ο προφανής, ότι συγκινήθηκε επειδή το εννοούσε λέγοντας “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Ο άλλος λόγος είναι αφανής και ίσως συνδέεται αλλιώς με την ίδια δέσμευση. Μέχρι τέλους. Αλλά ποιο θα είναι το τέλος;»
Ελπίζω όχι της Αντιγόνης
