Του Στάθη Χαλαστάρα
Το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα είναι αρκετό για να φέρει καταιγίδα στην άλλη πλευρά του πλανήτη, μια κλασική ρήση της οικολογίας για την αλληλεξάρτηση των πάντων στη γη που ζούμε. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο και μάλιστα αόρατο, ένας ιός εφιάλτης. Όλοι εμείς που δεν ζήσαμε πολέμους και επιδημίες τα βλέπαμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Όταν όμως αυτή η φαντασία γίνεται πραγματικότητα, τότε είναι εφιάλτης.
Άφωνη η κοινωνία παρακολουθεί τους ειδικούς να μας λενε νούμερα, πιθανές προβλέψεις και καμπύλες εξέλιξης του φονικού ιού, να μας τονίζουν πως όλοι είμαστε υποψήφιοι ασθενείς, ότι πρόκειται για πανδημία! Θα μου πείτε δεν είναι η πρώτη φορά, ναι αλλά σήμερα γνωρίζουμε!
Οι ίδιοι φοβούνται, ίσως περισσότερο από εμάς, γνωρίζοντας περισσότερο το πρόβλημα και σίγουρα ξέρουν και τις αιτίες, όχι με τη στενή έννοια του όρου αλλά τις βαθύτερες αιτίες δημιουργίας αυτής της κατάστασης.
Ένας ιός «Μαγκάιβερ», εισχωρεί, κρύβεται, παραπλανά, έφερε τα πάνω κάτω και ανέτρεψε τα δεδομένα σ΄ ένα κόσμο που ζούσε το δικό του μύθο, θεωρώντας πως τίποτα δεν τον αγγίζει, αφελής και μικροπρεπείς μπρος στο θαύμα της δημιουργίας αυτού του πλανήτη.
Θεωρήσαμε πώς είμαστε η κορυφή, ο μαέστρος της φύσης και των πλασμάτων της. Κατασπαράξαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας, μολύναμε, καταστρέψαμε και τώρα το βουβό κλάμα και οι εκκλήσεις όσων βιώνουν αυτή την τραγωδία, με επίκεντρο τους ασθενείς, το υγειονομικό και όχι μόνο προσωπικό που δίνει γενναία μάχη ζωής.
Πιστέψαμε ότι βιοτικό επίπεδο και ποιότητα ζωής είναι η ανεξέλεγκτη σπατάλη φυσικών πόρων, τρόποι παραγωγής και συνταγές διατροφής που αψηφούν τους διατροφικούς μας περιορισμούς. Ο κορεσμός και η δίψα για το καινούριο και το μη απαραίτητα σ΄αυτό τον έρμο «ανεπτυγμένο κόσμο». Αρρωστήσαμε τη φύση, τη μάνα γη.
Χρόνια τώρα εισπράττουμε τους τόκους από τις ενέργειές μας και συμπεριφορά μας, τώρα όμως η φύση απέκτησε λογιστή, τον Κορωνοϊό, είναι ο «γιός της γρίπης». Συνεπής στις υποχρεώσεις του ξεκίνησε και κάνει ταμείο και απ΄ ότι φαίνεται δεν θα είναι ελλειμματικό.
Θα περάσει είναι βέβαιο, όπως είναι βέβαιο ότι θα αφήσει, το στίγμα της απώλειας ανθρώπων και χαραγμένες στη μνήμη όλων των εικόνων που βιώνουμε. Χωριά και πόλεις σε καραντίνα, οι άδειες παιδικές χαρές να θυμίζουν την μετά Τσερνόμπιλ εποχή, οι άνθρωποι έγκλειστοι, με φίμωτρο να αποφεύγει ό ένας τον άλλο, οι κοινωνίες σε απομόνωση, πραγματική επιστημονική φαντασία.
Σκεύασμα φαρμάκου θα βρεθεί, όμως πολύ θα σας παρακαλούσα μέσα σ΄αυτό να συμπεριληφθεί και το αντίδοτο στην απληστία, την αδιαφορία και στην αλλαγή προτεραιοτήτων στο μικρόκοσμο του καθενός από εμάς. Και να ξέρουμε ότι, κανένα όν στον πλανήτη δεν θα στεναχωρηθεί αν πάψουμε να υπάρχουμε!
Απευχόμενος [ευτύχημα] το ακόμη χειρότερο που θα ήταν η διείσδυση του ιού στην τροφική αλυσίδα…
Μένουμε σπίτι, σκεπτόμαστε και αναθεωρούμε τα της συμπεριφοράς μας,
Σπίτι, για το κοινό μας σπίτι !
Να είστε καλά και υγιείς !
