Του Στεφ. Ξεκαλάκη,
Γραμματέα ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ
Πριν λίγες ημέρες συναντήθηκα με φίλους από τα χρόνια της ΠΑΣΠ Πολυτεχνείου. Πρόκειται για μία γενιά που μπόρεσε να μεγαλώσει και να σπουδάσει απρόσκοπτα, επειδή οι γονείς της άνηκαν στη μεσαία τάξη που δημιουργήθηκε από τις πολιτικές της αλλαγής.
Για ανθρώπους που είχαν την τύχη να ενταχθούν στον επαγγελματικό στίβο σε μια εποχή που οι λέξεις ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμός ήταν πολιτικές πράξεις. Για οικογενειάρχες που δεν περιμένουν να κερδίσουν εξαργυρώνοντας τη στήριξη στο κόμμα, έχουν όμως να χάσουν πολλά από τη συνεχιζόμενη πολιτική αστάθεια, τις πολιτικές ισοπέδωσης και διαχείρισης της μιζέριας, την αναξιοκρατία, την έλλειψη οράματος και την αδυναμία εξεύρεσης κοινωνικά δίκαιων λύσεων για την έξοδο από την κρίση. Για ενεργούς πολίτες που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να υποχωρεί δραματικά, αλλά επέλεξαν να μείνουνε Ελλάδα και έχουν τη διάθεση και την ικανότητα να παλέψουν για την ανατροπή της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας.
Οι άνθρωποι αυτοί μεγάλωσαν με το ΠΑΣΟΚ, πάλεψαν για αυτό κι αν τους ρωτήσεις το έχουν ακόμα στην καρδιά τους. Ήταν ανάμεσα στα 1.000.000 μέλη που ψήφισαν για αρχηγό το 2004. Στα 670.000 που ψήφισαν το 2007. Στα 270.000 που δήλωσαν παρών στα δύσκολα το 2012. Δεν ανήκουν όμως στα 80.000 μέλη που περίπου αριθμεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, ανήκουν σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι μόνο μία νέα, σύγχρονη, ισχυρή, ομογενοποιημένη προοδευτική παράταξη μπορεί να δώσει προοπτική στο λαό και στην πατρίδα.
Θέλουν να είναι ενεργά συμμέτοχοι στην αναδόμηση του χώρου και απλοί «στρατιώτες» της παράταξης, δεν είναι όμως διατεθειμένοι να ενταχθούν σε κανένα από τα σχήματα που ευδοκιμούν σήμερα στο χώρο, επειδή εκτιμούν ότι αυτά λειτουργούν περισσότερο ως μηχανισμοί εκπλήρωσης προσωπικών φιλοδοξιών, παρά ως εκφραστές ιδεολογικών θέσεων και κοινωνικών αναγκών.
Αυτοί, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους προοδευτικούς πολίτες, δεν είχαν καν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το δικαίωμα συμμετοχής και έκφρασης στο επικείμενο συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Τώρα μαθαίνουν ότι δε θα έχουν λόγο ούτε στη συνέχεια, ως προς την τελική μορφή του πολιτικού φορέα που θα εκπροσωπήσει τον προοδευτικό χώρο και θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις επόμενες εκλογές, γιατί δεν είναι μέλη σε κανένα από τα υφιστάμενα κόμματά του.
Οι πολίτες αυτοί έδειξαν, μετά από καιρό, ενδιαφέρον για το χώρο με την πρωτοβουλία των 58. Απογοητεύτηκαν.
Ξαναέδειξαν ενδιαφέρον το καλοκαίρι του 2016, όταν διαφαινόταν ότι θα υπάρξει συμπόρευση της ΔΗ.ΣΥ. με το Ποτάμι. Ξανά-απογοητεύτηκαν.
Περίμεναν σήμερα όλοι οι παράγοντες του χώρου να δείξουν το δέοντα σεβασμό στην ιστορία της παράταξης, τη δέουσα υπευθυνότητα για την κατάσταση που βιώνει η χώρα και οι πολίτες και να θέσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες υπό την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός πολιτικού υποκειμένου ικανού να εκφράσει το σύνολο των προοδευτικών πολιτών και να κινητοποιήσει ένα πολιτικό δυναμικό που μετά το 2009 βρίσκεται σε μια μόνιμη πολιτική αγρανάπαυση. Μέχρι τώρα απογοητεύονται.
Βλέποντας εδώ και πέντε χρόνια άπαντες να εκδηλώνουν την επιθυμία τους για επανένωση και ισχυροποίηση του χώρου και ταυτόχρονα να μηχανεύονται προφάσεις, όχι μόνο για να μη συμβεί αυτό, αλλά για να επιτείνεται ο κατακερματισμός του, έρχεται στη μνήμη μου ο μύθος του ψεύτη βοσκού. Στην περίπτωσή μας, βάλτε στη θέση του βοσκού τα μεγαλοστελέχη του χώρου, στη θέση του λύκου τη νέα, ενιαία παράταξη, στη θέση των συγχωριανών τους πολίτες που δείχνουν ενδιαφέρον σε κάθε κάλεσμα ανασυγκρότησης και έχετε το σενάριο.
Ως πότε όμως πιστεύουν κάποιοι ότι οι πολίτες θα έχουν τη διάθεση να παρακολουθούν το ατελέσφορο σίριαλ της σύγχρονης κεντροαριστεράς; Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και η υπομονή τους εξαντλείται. Γι’ αυτό και η κρίσιμη ώρα για τη δημιουργία της νέας, ενιαίας προοδευτικής παράταξης είναι τώρα.
Κι αυτό δε θα γίνει αν «ράψουμε το κουστούμι» της παράταξης στα μέτρα των δικών μας θέλω, γιατί όσο μεγάλα κι αν είναι αυτά, το «κουστούμι» θα είναι μικρό. Ζητούμενο είναι να θέσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην υπηρεσία του σκοπού, που δεν είναι άλλος από την δημιουργία του νέου, ενιαίου φορέα. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε ωφέλιμοι στο χώρο και στη χώρα.
