Τι είναι κεντροαριστερά; Μην είναι του Ανδρέα κληρονομιά;
Μην είναι το ιστορικό ΠΑΣΟΚ, ζιβάγκα και μουστάκια;
Μην είναι ο ήλιος του, που τρεμοσβήνει αργά;
Μην είναι τα φθαρμένα στελέχη, τα παλιά;
Μην είναι σοσιαλιστική παρέα με λαπτοπ και κανώ;
και κάθε διορισμός, από τα δικά τους τα παιδιά;
ο κάθε συνδικαλιστής που κλίνει επ’ αριστερά;
και κάθε διαλυμένη τοπική, κάθε κενή κλαδική;
Όλα είναι κεντροαριστερά! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού `χουν μες στην τραπεζική θυρίδα
και αντηχεί σαν διορισμού υπόσχεση
και κράζει μέσα μας: Εμπρός για τις καρέκλες παιδιά!
Επειδή ο πολιτικός κόσμος δυσκολεύεται να προσδιορίσει τι ακριβώς είναι αυτή η κεντροαριστερά, είπαμε να καλέσουμε τον ποιητή να μας βοηθήσει. Στην πραγματικότητα η κεντροαριστερά δεν υπήρξε ποτέ σαν πολιτικός χώρος στην Ελλάδα και δεν διαγωνίστηκε ποτέ σε ανοιχτό πολιτικό στίβο, παρά μόνο στην φαντασία αυτών που σήμερα την επαγγέλονται. Δεν πρέπει να συγχέεται με τον ευρωσοσιαλισμό, τον τρίτο δρόμο και τους περίφημους Αδέσμευτους, αυτά είναι κάτι σαν αιρέσεις έναντι της παραδοσιακής εκκλησίας, που αποβλήθηκαν προ πολλού από το πολιτικό σώμα του πλανήτη.
Απλά, αποτελείται από κάποια εμφανίσημα ακόμη απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Αριστεράς, το δημοσκοπικά καταρρέων Ποτάμι συν κάποιους πραγματικά προοδευτικούς ανθρώπους που από ένα αποπροσανατολισμένο βολονταρισμό του είδους «κάτι πρέπει να κάνουμε», και επειδή δεν μπορούν να ταυτιστούν με τον κομμουνιστογενή ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε με τη μοντέρνα δεξιά του Χάρβαρντ και του νεοφιλελευθερισμού, προσπαθούν να αναπληρώσουν το κενό που νιώθουν στο πολιτικό φάσμα.
Δεν είναι κακό, δεν είναι δα κι εγκληματίες (εκτός από 3-4 της γενιάς του «μαζί τα φάγαμε» ίσως…). Οποιοσδήποτε νέος πολιτικός σχηματισμός προσπαθήσει να επαναπατρίσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που έκλεψαν οι φασίστες, είναι καλοδεχούμενος. Αν εμφορείται από δημοκρατικές αρχές και έχει πρόταση για το μέλλον της χώρας, ποιός νομιμοποιείται να τον αμφισβητήσει, ακόμη κι αν συγκροτείται από υλικά κατεδαφίσεων;
Εμφανώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος όταν διαπίστωσε ότι η σύμπλευση 3-4 βαριών ονομάτων και η κινητικότητα μέσα στο ΠΑΣΟΚ αναμόχλευσε ενδιαφέρον για την παράταξη, έσπευσε να ανακόψει το μηντιακό ρεύμα με άρθρο του όπου λέει ότι οι γνήσιοι συνεχιστές της παράδοσης του Ανδρέα και του πρώιμου σοσιαλιστικού κινήματος, είναι ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα χρησιμοποιεί όρους όπως «λαϊκή κυριαρχία» και «κοινωνική δικαιοσύνη» που χρησιμοποιούσε και ο Α. Παπανδρέου, για του λόγου το αληθές. Δεν είναι παράξενο ότι η αντίδραση της Φώφης στην απόπειρα ιδεολογικού διεμβολισμού του κομματικού της ακροατηρίου, ήταν ιδιαίτερα οξεία.
Η κεντροαριστερά όπως εμφανίζεται στις πολιτικές της συγκεντρώσεις και μηντιακές της εκφάνσεις, δεν καθιστά πρόδηλο τι είναι, αλλά μόνο τι ΔΕΝ είναι. Δεν είναι η επάρατος και δεν είναι αναρχο/κομμουνιστές. Με άλλα λόγια, να μην τρομάξουν τους νοικοκυραίους. Αυτό δεν είναι κακό όταν γεννιέται ένας νέος πολιτικός χώρος, από κάπου πρέπει να αρχίσει, κάπου να πιαστεί. Το ΚΚ δημιουργήθηκε από αντίδραση στην τσαρική εξουσία και ο μακαρθρισμός στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ας αρχίσει λοιπόν από τις αντιθέσεις.
Το όλο εγχείρημα όμως υποκύπτει ήδη από τα σπάργανα σε ένα από τα κλασσικά ολισθήματα της πολιτικής, τον αρχηγισμό. Θα εκλέξει αρχηγό πριν προσδιορίσει το πολιτικό του στίγμα. Ο «νέος φορέας» δεν έχει ούτε όνομα ακόμα (στο Ποτάμι χαριτολογώντας αναφέρονται στο νέο φορέα ως «no name») και θα κάνει αρχαιρεσίες ώστε να βγάλουν κάποιον/α να ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ την πολιτική τους ταυτότητα. Πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, ένας πολιτικός φορέας να εκλέγει αρχηγό πριν αποφασίσει το όνομά του και μάλλον ενδεικτικό της μελλοντικής διαδικασίας αποφάσεων. Περιμένουν ένα μεσσία να τους οδηγήσει στην γη της επαγγελίας, χωρίς να γνωρίζουν ακόμη ούτε το μεσσία, ούτε τον δρόμο, ούτε τον προορισμό.
Θεωρητικά, το νέο σχήμα μπορεί να κληθεί να συγκυβερνήσει ενώ ακόμη δεν θα έχει συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι. Οι ιδεολογικές καταβολές σφυρηλατούνται στην αντιπολίτευση και στην διαμαρτυρία και ένας Θεός ξέρει πόσες από αυτές θα μπορέσει να κρατήσει και να υπηρετήσει όταν και αν έρθει η ώρα να ανέβει στο πάλκο, όπως πολύ καλά γνωρίζει ο πρωθυπουργός. Η Δημοκρατική Αριστερά τι υπηρετεί; Τον λαό της ΕΡΤ; Το ΠΑΣΟΚ με ποιό σύνθημα θα κατέβει; «Διορισμένοι όλου του δημοσίου ενωθείτε»; Οι υπουργοί των κυβερνήσεων Σημίτη και Παπανδρέου που εμφανίζονται σε νέες συσκευασίες ανεξαρτησίας και αντίδρασης κατά όσων έχτισαν πολιτικές καριέρες και προσωπικές περιουσίες, που αποτείνονται; Σε χρυσόψαρα; Πόση απήχηση μπορεί να έχει ο εκλεπτυσμένος μηντιογενής κύριος Θεοδωράκης, που αναρρηχήθηκε στην λαϊκή συνείδηση μέσα από την κρατικοδίαιτη ΕΡΤ αλλά και τα αμαρτωλά κανάλια, εμφανιζόμενος ως αυτοδημιούργητος; Και οι σεβάσμιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που ενώθηκαν κάτω από αυτά τα μιαρά λάβαρα, ποιούς πιστεύουν ότι θα κυβερνήσουν; Κάποιο καντόνι της Ελβετίας ή κάποια αυτόνομη «δημοκρατία» ιθαγενών του Καναδά;
Μπορεί κανείς να κατανοήσει την έλλειψη ανοχής των έμπειρων επαγγελματιών στις παλινωδίες και τις καμμένες υποσχέσεις του ερασιτέχνη περί την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα. Όμως αυτοί οι παραπάνω «επαγγελματίες», με εξαίρεση την τελευταία κατηγορία αφελών πανεπιστημιακών, υπηρέτησαν και δεν ξέρουν άλλο παρά να υπηρετούν εκείνα και κυρίως εκείνους που μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα: Τεράστιο δημόσιο χρέος, παγκόσμια ρεκόρ υπερφορολόγησης και αποεπενδύσεων, δυσθεώρητη ανεργία, έρμαια στα χέρια αδυσώπητων τροϊκανών που αλιεύουν ψήφους σε βορειο-ευρωπαϊκά ακροατήρια εις βάρος μας. Μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα κατάφερε ελάχιστα για να μας βγάλει από αυτή τη θέση. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μας έβαλε σε αυτή τη θέση, το πάλαι ποτέ γραφικό κομματίδιο του κυρίου Αλέκου, των άφραγκων καλλιτεχνών και του 4 τοις εκατό.
Φοίβος Π.
