Εδώ και μέρες βουίζουν οι τηλεοράσεις για το κοινωνικό μέρισμα όπου λαμβάνουν οι συμπολίτες μας αλλά κάτι τρόπον τινά πρωτόγνωρο είναι ότι θα λάβουν μέρισμα οι επαγγελματίες των νησιωτικών περιοχών αλλά και απλοί δημότες τους όπου εξαιρέθηκαν από τους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές. Σαφώς και κάθε είδους ενίσχυση είναι θεμιτή αλλά το θέμα εν προκειμένω είναι πως παρά την ενίσχυση και την επιδοματική πολιτική της πολιτείας θα πρέπει να εξευρεθεί μια λύση στο θέμα του ΦΠΑ στα νησιά. Ο τουρισμός, η κατεξοχήν βαριά βιομηχανία της χώρας μας ακόμη αντιστέκεται μέσα σε όλη την οικονομική δίνη. Τι γίνεται όμως με τους εγχώριους επαγγελματίες νησιώτες και την υψηλή φορολογία;
Το κράτος στα πλαίσια της εισπρακτικής πολιτικής δεν μειώνει τους υψηλούς συντελεστές . Το θέμα είναι όμως πως θα μπορούσε να γεμίσει τα κρατικά ταμεία μέσω σωστού ελεγκτικού μηχανισμού πάταξης της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και της εξάλειψης της ανασφάλιστης εργασίας όπου στον εν λόγω κλάδο καλά κρατεί! Άντ’ αυτού μοιράζει επιδόματα για να χρυσώσει το χάπι. Ο ΦΠΑ ως έννοια έχει διχάσει τις εκάστοτε οικονομικές πολιτικές αλλά και τα οικονομικά επιτελεία. Μέσω των αυξομειώσεων , των εξαιρέσεων κλπ δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική η οποία θα φάνταζε δίκαιη για όλους. Έχουν ακουστεί απόψεις για τον λεγόμενο καθολικό ΦΠΑ και ενιαίο για όλους και παντού. Πιθανόν άδικη κοινωνική- οικονομική πολιτική αφού δεν συνυπολογίζει τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής όσον αφορά την οικονομική ευρωστία.
Στην αντίπερα όχθη ο δυνητικός ΦΠΑ κάτι σαν αυτόν που ισχύει και τώρα όπου προσαρμόζεται ανάλογα των δυνατοτήτων, των ιδιαιτεροτήτων των περιοχών και της τουριστικής κίνησης. Το φαινόμενο ίσως να έχει να κάνει και με την οπτική του αναλυτή. Δηλαδή , στα πλαίσια του δυνητικού θα ισχυριζόταν κανείς πως ακόμη και έτσι υπάρχουν επαγγελματίες του τουρισμού νομοταγείς αλλά και αυτοί που φοροδιαφεύγουν. Επομένως το ζητούμενο είναι πάλι το ίδιο.
Ας έρθουμε όμως στο κομμάτι κοινωνική-επιδοματική πολιτική και στην προέλευση των χρημάτων. Αδιαμφισβήτητα, είναι χρήματα όλων μας. Πιθανότατα, η παροχολογία να θυμίζει προεκλογικές καταστάσεις και προσωρινό αποπροσανατολισμό του κόσμου.
Με βάση τη νομοθεσία για την κοινωνική πολιτική αυτή θα πρέπει να εφαρμόζεται ανάλογα με την αρχή της αλληλεγγύης και της υποστήριξης των ασθενέστερων και όχι για πολιτικούς-κομματικούς λόγους. Υπάρχει κόσμος που έχει στερηθεί την επιδοματική πολιτική και εννοώ την δίκαιη μόνο και μόνο γιατί οι σχεδιαζόμενες πολιτικές agendes αφορούν ψηφοθηρία.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Τα επιδόματα κάθε λογής έχουν θεσπιστεί από τον νομοθέτη για να ενισχύουν τις χαμηλές αποδοχές και προσαρμόζονται μέσω του ασφαλιστικού μας συστήματος. Τα μερίσματα ως έκτακτα κοινωνικά επιδόματα αφορούν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και επιστέφονται στους πολίτες. Εν προκειμένω το κατά πόσο ο ισχύον προϋπολογισμός αποφέρει πλεόνασμα από τη μια αλλά από την άλλη αφαιρεί συνεχώς εισοδήματα από την μεσαία τάξη είναι απορίας άξιον.
Συνοψίζοντας, αφού αναλύθηκαν όλες αυτές οι έννοιες καταλήγει κανείς στο γεγονός πως ούτε τα μνημόνια που υποτίθεται πως φταίνε για όλα ούτε οι δανειστές είναι οι κατεξοχήν υπαίτιοι. Αυτοί που πραγματικά οφείλουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά την κοινωνικοοικονομική πολιτική είναι οι πολιτικοί μας και εμείς οι ίδιοι που τους αναδεικνύουμε. Απλά ο ελληνικός λαός έχει μάθει να αποποιείται των ευθυνών του και να τις μεταθέτει σε άλλους.
Τζιοβάρα Μένια
Πολιτική επιστήμονας νομικής Αθήνας
