Γράφει ο Απόστολος Παντσάς,
ιατρός, πρώην Αντιδήμαρχος Βόλου
Το δράμα κορυφώθηκε στην πραγματικότητα χτες με την ανακοίνωση της «μεγαθυμίας» του Ελληνικού κράτους εκείνου που πάντα γαλαντόμο και διακριτικό με τους ισχυρούς, τους κατέχοντες και τα κάθε είδους καθεστωτικά παιδιά (όλων των καθεστώτων μετεμφυλιακών, χουνταίων, μπλε, πράσινων. ροζέ) αλλά τόσο αδυσώπητο και αμνήμον με τον απλό πολίτη, τόσο αυστηρό με τον φτωχο-μπινέ που έκλεψε ένα μπουκάλι γάλα η μια φρατζόλα ψωμί, τον παράνομο καστανά και τον πιτσιρικά που πουλάει στη λαική χωρίς ΟΓΑ ή ΤΕΒΕ.
Αυτό το κράτος λοιπόν που παίζει κρυφτό με τον εαυτό του και βάζει κάτω από το χαλί ελέφαντες αλλά έχει τόσο μεγάλη ευαισθησία για την λιβελούλα την anisoptera και τα πράσινα άλογα των κομματικών τους αναγκών.
Έδιναν μισθό 1.180 το μήνα σε έναν εξειδικευμένο εργαζόμενο που χειρίζονταν περιουσιακό στοιχείο του δημοσίου αξίας εκατομμυρίων, διακινδύνευε τη ζωή του καθημερινά στην πράξη χωρίς ωράριο και χωρίς προσωπική ζωή , πάντα εν ονόματι της πατρίδος και της υπηρεσίας μετακόμιζε σε κάθε σημείο αυτής της έρμης πατρίδας για να αποτελεί ένα μικρό, ελάχιστο μέρος του συνόλου που ονομάζουμε κράτος.
Τόσο εκτιμούσαν ότι έπρεπε να αμείβεται την ίδια ώρα που οι χονδρο-κώληδες των κομματικών κατεστημένων (διαχρονικά) καθαρίζουν για πάρτη τους μερικές χιλιάδες ευρώπουλα (μισθο+ έξοδα παραστάσεως+ οτι προαιρείται κανείς για την σωτηρίαν των ψυχών ή των όποιων συμβολαίων + δεν ξερω γω τι ) .
Τόσο αποτιμούσαν το έργο του μακαρίτη αλλά και πολλών άλλων ζώντων που λιώνουν στα πολλά και δύσκολα μετερίζια του Κράτους, είτε απλοί αστυνομικοί είναι, λιμενικοί, γιατροί, δάσκαλοι , νοσηλευτές, κα) .
Τόσο το αποτιμούν μέσα από μια απολύτως ισοπεδωτική λογική και αντιμετώπιση που λέει ότι εν ονόματι των προβλημάτων που τα ίδια τα καθεστώτα δημιούργησαν, εργαζόμενος που δίνει μια ολόκληρη ζωή για εξειδικευτεί στο αντικείμενο του να πρέπει να αμείβεται με ψίχουλα και όταν έρθει η ώρα να βγει στη σύνταξη, να τρέμει στην ιδέα ότι δεν θα έχει να πληρώσει το ρεύμα και το νοίκι.
Είπα ότι το δράμα κορυφώθηκε γιατι μάθαμε οτι η Βουλή θα υιοθετήσει τα παιδιά του πιλότου που σκοτώθηκε. Μάθαμε από σχετικό άρθρο της «Καθημερινής» ότι συνολικά 35 παιδιά έχουν γίνει αποδέκτες αυτής της τρομερής παροχής. Τι λέτε ρε παιδιά !! Φοβερό !! Τι γενναιοδωρία!! !! Οποία σπατάλη!! Τι θέατρο !!
Αφού ξεζούμισε τους γονείς που ούτε ευρώ δεν μπορούσαν προφανώς να βάλουν στην άκρη από την εργασία τους, έρχεσαι εσύ μετά θάνατο και διεκδικείς δάφνες πάνω από το κορμί τους.
Δάφνες φιλάνθρωπου, τιμές ευαίσθητου, λαρτζιλίκια μετά θάνατον.
Φιγούρα με το δράμα των οικογενειών.
Όσο ζούσε δεν είχαν καταλάβει «τι δουλεια έκανε». Δεν είχαν δεί ότι ο άνθρωπος δεν σήκωνε απλώς ένα τηλέφωνο να κλείνει εισιτήρια στο θέατρο. Ξαφνικά κατάλαβαν ότι έκανε κάτι εξαιρετικό , κατι ιδιαίτερο και σκέφτηκαν να τον αποζημιώσουν για τον θάνατΌ του. Να μην αφήσουν τη χήρα με δυο παιδιά και 400 ευρώ όπως όμως ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΝΟΥΝ.
Και καταλήγει κανείς μοιραία να σκεφτεί όλες τις άλλες χήρες που δεν είναι 55 χρονών, που δεν έχουν την σωστη-κατάλληλη για το καθεστώς ηλικία, με τι θα ταισουν τα παιδιά τους; Με τι θα τα σπουδάσουν; Σκοπευει μήπως η Βουλή να τα υιοθετήσει και αυτα ????
