Οι νέοι κανόνες μετανάστευσης στην Ευρώπη προκάλεσαν άλλο ένα επεισόδιο έντονων διαφωνιών στο παρασκήνιο μεταξύ των χωρών της ΕΕ, οι οποίες διχάζονται ως προς το ποιος θα πρέπει να επωμιστεί πόση ευθύνη.
Οι υπουργοί Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων συναντήθηκαν την Τρίτη (14/10) στο Λουξεμβούργο για να συζητήσουν τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας νέας πρότασης σχετικά με τους λεγόμενους κόμβους επιστροφής και τις διασυνοριακές εξουσίες απέλασης, όμως στο περιθώριο της συνάντησης κυριάρχησαν οι πολιτικές επιπτώσεις του ποιος έχει την ικανότητα να δεχτεί περισσότερους αιτούντες άσυλο.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επρόκειτο να ανακοινώσει ποιες χώρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες με τη μετανάστευση και ποια βοήθεια θα πρέπει να λάβουν.
Όπως ορίζεται στη νέα νομοθεσία της ΕΕ που διέπει το άσυλο και τη μετανάστευση — η οποία συμφωνήθηκε το 2023, με προθεσμία εφαρμογής τον Ιούνιο του επόμενου έτους — η Επιτροπή θα ορίσει ποιες χώρες βρίσκονται υπό «μεταναστευτική πίεση». Οι υπόλοιπες κυβερνήσεις θα μπορούν στη συνέχεια να επιλέξουν είτε να δεχτούν μετανάστες από αυτές τις χώρες είτε να τους υποστηρίξουν με χρηματοδότηση και προσωπικό.
Όμως οι χώρες φαίνονται πολύ πιο πρόθυμες να ανοίξουν το πορτοφόλι τους, παρά την πόρτα τους. Η υπουργός Μετανάστευσης του Βελγίου, Ανλίν Βαν Μπόσουϊτ, δήλωσε στο περιθώριο της συνάντησης ότι η χώρα θα προσφέρει οικονομικές συνεισφορές, καθώς το σύστημά της για την υποδοχή αιτούντων άσυλο είναι «πλήρες», ενώ η υπουργός Εσωτερικών της Φινλανδίας, Μάρι Ραντάνεν, του ακροδεξιού Κόμματος των Φινλανδών, δήλωσε ότι η χώρα της «προφανώς» δεν θα δεχτεί μετανάστες από άλλες χώρες μέλη της ΕΕ. Ο υπουργός Μετανάστευσης της Σουηδίας, Γιόχαν Φόρσελ, άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα του δεν είναι πρόθυμη να δεχτεί άλλους μετανάστες, τονίζοντας ότι η χώρα του έχει ήδη δεχτεί «τόσους πολλούς» αιτούντες άσυλο την τελευταία δεκαετία.
Σχόλια αυτού του είδους προμηνύουν ένα προφανές πρόβλημα: Οι χώρες είναι πρόθυμες να δαπανήσουν χρήματα, αλλά όχι να δεχτούν μετανάστες. Σε αυτό το σενάριο, θα μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή ένα πολύπλοκο σύστημα «αντισταθμίσεων» — και αντ’ αυτού θα χειρίζονταν ορισμένες αιτήσεις ασύλου για τις χώρες που χρειάζονται βοήθεια, αντί να δέχονται άτομα προς μετεγκατάσταση.
Το ιστορικό της Ιταλίας και της Ελλάδας —που πιθανότατα θα οριστούν ως δικαιούχοι αυτής της υποστήριξης— δεν έχει βοηθήσει τα πράγματα. Πέρυσι, οι δύο χώρες χειρίστηκαν μόνο ένα μικρό ποσοστό των υποθέσεων μετανάστευσης που έπρεπε να χειριστούν, όπως ορίζεται από τους λεγόμενους κανόνες του Δουβλίνου, οι οποίοι ορίζουν ποια χώρα θα πρέπει να χειρίζεται τις αιτήσεις ασύλου (συνήθως η χώρα εισόδου του αιτούντος στην ΕΕ).
Οι κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν επίσης να συμφωνήσουν σε ένα σύστημα υποχρεωτικής αναγνώρισης των αποφάσεων ασύλου που λαμβάνονται σε άλλες χώρες της ΕΕ, δήλωσε στο Λουξεμβούργο ο Δανός υπουργός Μετανάστευσης Ράσμους Στόκλουντ, ο οποίος προεδρεύει των συζητήσεων, καθώς η χώρα του ασκεί αυτό το εξάμηνο την προεδρία της Ένωσης.
Μια αποτυχία στο ζήτημα θα μπορούσε να συνοδευτεί από σοβαρό πολιτικό κόστος για τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ.
Μια κατάσταση όπου τα κράτη μέλη αρνούνται να εφαρμόσουν τους κανόνες που συμφώνησαν στο εμβληματικό σύμφωνο μετανάστευσης της ΕΕ θα «υπονόμευε θεμελιωδώς την αξιοπιστία του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», δήλωσε ο Αλμπέρτο Ηορστ-Νίρντχαρντ, ανώτερος αναλυτής πολιτικής στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πολιτικής.
«Αν συμβεί αυτό, ως άμεσο αποτέλεσμα, θα έχουμε επαναφορά των ελέγχων στα εσωτερικά σύνορα σε ολόκληρη τη ζώνη Σένγκεν, θα έχουμε συστηματικές επαναπροωθήσεις στα εξωτερικά σύνορα… Οι συστημικές επιπτώσεις αυτού σίγουρα θα απειλήσουν την Ένωση και… σίγουρα θα υπάρξει προσπάθεια αξιοποίησης από την ακροδεξιά, η οποία θα διεκδικήσει δικαίωση», συμπλήρωσε.
Πηγή: POLITICO
www.ertnews.gr
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
