Στη γνωριμία της με το Διονύση Σαββόπουλο και τη φυσιογνωμία του, αναφέρθηκε μιλώντας στο ΕΡΤnews η πρώην διευθύντρια της Lyra, Ντόρα Ρίζου.
Όπως τόνισε: «Επέλεξε ωραία μέρα να φύγει ο Διονύσης. Ζήτω το ελληνικό τραγούδι, θα μπορούσε να είναι και το σύνθημα της ημέρας, πράγματι, το εξέφρασε νομίζω καλύτερα από όλους τους άλλους και αγκάλιασε όχι μόνο μία γενιά, τη γενιά του 1-1-4 στην ουσία, αλλά και όλες τις γενιές μέχρι τώρα. Δεν υπάρχει παιδί που να έχει ξεκινήσει να παίζει κιθάρα, χωρίς να ξεκινήσει από τα τραγούδια του Σαββόπουλου.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Ακόμα και ασυνείδητα τα παιδιά όταν δεν καταλαβαίνουν καλά τι θα πει, στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, γιατί υποθέτω ότι δεν θα ξέρουν και όλα, την ιστορία, όμως το ένστικτό τους τους οδηγεί προς τα εκεί και αυτό είναι το πολύ σημαντικό.
Ο στίχος χωρίς να κραυγάζει, χωρίς να τοποθετείται ακριβώς ιστορικά, έχει τέτοια δύναμη.
Γιατί νομίζω ότι ο Σαββόπουλος έγραφε με το ένστικτο πάρα πολύ».
Αναφερόμενη στη «Θαλασσογραφία» και για το στίχο «φύσα θάλασσα πλατιά», είπε πως:«Αυτό νόμιζε στην αρχή ότι ήταν από ένα χαρτί, από ένα ημερολόγιο. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν του Πεντζίκη, το τραγούδι, το είπε πια πολύ μετά, δηλαδή έτσι ότι είχε επηρεαστεί από αυτό. Γύρω από αυτό λοιπόν θα σας πω το εξής.
Επειδή εγώ έζησα και 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και εκεί δέθηκα πιο πολύ και με το Σαββόπουλο και στην Αθήνα βέβαια μετά, όταν κατέβηκε ο Σαββόπουλος στη Θεσσαλονίκη, το βαλιτσάκι που είχε, το μόνο ή τα πράγματα που κρατούσε τι ήταν στην ουσία ήταν όλη η ποιητική ζωή της Θεσσαλονίκης, όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι.
Γι’ αυτό και αναφέρει πολλές φορές να δω τους ποιητές και σε τραγούδι του, να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ. Οπότε όλη αυτή η γενιά των ποιητών επηρέασε βαθιά τον Χριστιανόπουλο στην ποίηση του, στο στίχο του, στο τραγούδι του.
Γιατί ήταν μια γενιά η οποία ήταν πάρα πολύ σημαντική, δηλαδή ήταν Πεντζίκης, Καρέλλη, Χριστιανόπουλος, Ιωάννου, Ασλάνογλου και άλλοι ζωγράφοι που ήταν φίλοι του. Η Θεσσαλονίκη είχε το προνόμιο να μπορεί λόγω μεγέθους και λόγω χρόνου να μπορεί να μαζεύει τους ανθρώπους και να βλέπονται κάθε μέρα, κάτι το οποίο στην Αθήνα αντίστοιχα δεν μπορούσε να υπάρξει. Ήταν πολύ πιο δύσκολο, δεν μιλάω για την εποχή στο πατάρι του Λουμίδη, μιλάω τώρα για λίγο πιο μετά.
Επίσης, το κομμάτι που αναφέρεται στο μέρος που γεννήθηκε, γωνία Μπιζανίου και 25ης Μαρτίου, ήταν αυτό το οποίο δεν το έβγαλε ποτέ από πάνω του, είχε πει σε μια συνέντευξή του. Ήταν η ταυτότητά του.
Έφερε λοιπόν στην Αθήνα και τη μελαγχολία της Θεσσαλονίκης και το αιώνιο παράπονο που έλεγε ο Χριστιανόπουλος, που η Θεσσαλονίκη ήτανε συμπρωτεύουσα και συνβασιλεύουσα δεν ήταν ποτέ πρώτη.
Ήτανε η πολύ σημαντική πόλη, αλλά ήταν πάντα δεύτερη.
Αυτό σκεφτείτε ότι έχει μέσα του και μία πίκρα, αλλά και και μία προσπάθεια διαφύλαξης αυτών αυτού του γεγονότος από την εξουσία της Αθήνας. Αυτό καθόρισε πάρα πολύ το Σαββόπουλο και άλλους καλλιτέχνες επίσης, μετέπειτα του Σαββόπουλου».
Επίσης σε βίντεο από το προσωπικό αρχείου της κ. Ρίζου, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ακούγεται να λέει: «Τον κύριο Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη μόλις τον πρώτο γνώριζες, τον αγαπούσες αμέσως.
Ήταν παιδί και ήταν σοφός. Ήταν αστείος, παραδοξολόγος και ήταν πάρα πολύ σοβαρός. Ήταν κοινωνικός, κοινωνικότατος, ήταν μοναχικός, ήταν μοναδικός, υπέροχα μοναδικός., ο κ. Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να αποκαταστήσω μια αλήθεια, αυτό το τετράστιχο μου στο τραγούδι “Θαλασσογραφία” νόμιζα ότι το είχα πάρει από στιχάκι ημερολογίου.
Όχι, ήταν λάθος.
Το είχα διαβάσει μέσα σε βιβλίο του κυρίου Νίκου, νομίζω στο “η αρχιτεκτονική της σκόρπια ζωής”.
Ήταν λοιπόν δικό του.
Να μας πάρεις μακριά, να μας πάει στα πέρα μέρη.
Φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης».
www.ertnews.gr
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
