Το πολιτικό κενό
Του Αλέξη Καραγεωργίου
Δυο μήνες πριν τις ευρωεκλογές του 2024, βρισκόμαστε μέσα στον στροβιλισμό μιας νέας πολιτικής συνθήκης που προκάλεσαν, κυρίως, το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου του 2023 και μια σειρά απρόβλεπτων, εντός του 2023, μέγα- γεγονότων και ο εξ αυτών πόλεμος αντιλήψεων (perception wars) και blame games για τα αίτιά τους και την απόδοση πολιτικών και ποινικών ευθυνών (Τέμπη, καταιγίδα Ντάνιελ)
Η συντριπτική εκλογική νίκη της Ν.Δ. με την ταυτόχρονη σοκαριστική κατάρρευση της μέχρι τότε τσιπρικής αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ1 και η ανάδυση αλλοπρόσαλλων ακροδεξιόστροφων αλειφατικών πολιτικών δυνάμεων δημιούργησαν ένα τεράστιο και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία και τη λειτουργία των
θεσμών, πολιτικό κενό.
Ένα κενό που θα μπορούσε ενδεχομένως να καλύψει στις προσεχείς εκλογές μια κραταιά αξιωματική αντιπολίτευση δηλ. μια αντιπολίτευση με όραμα, θέσεις, προτάσεις, και πρόσωπα ικανά να πείσουν συν τω χρόνω τους ψηφοφόρους ότι αποτελούν την εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας που να μπορεί συγκριτικά καλύτερα όχι βέβαια στα πεδία της αυταπάτης, πωλήσεων τρέλας, και του ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αλλά στο πεδίο της τρέχουσας πραγματικότητας και εμμενούς ψυχοπαθολογίας της καθημερινής ζωής
Τα ΜΜΕ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης
Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατόν. Αν’ αυτού είδαμε και βλέπουμε:
Πρώτον, την γρήγορη αποδόμηση-μερικό εξοστρακισμό (προεκλογές -εκλογές- διάσπαση- συνέδριο) εν πλω της πάλαι ποτέ ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ1, και την κατόπιν συμβιβασμού μεταξύ των φατριών, επανέναρξη του πολιτικού πειράματος με το ονοματεπώνυμο: «Στέφανος Κασσελάκης» που έκτοτε διαχέεται λιβανισμένο σε όλα τα media –παλιά και νέα– σαν 24ωρο πρωϊνάδικο, έχοντας ανακατέψει στο πολιτικό μπλέντερ αλήθειες και ψέματα σε σχέση με το τι επιδιώκουν οι «προοδευτικοί» άνθρωποι.
Όπου τα επεισόδια της «Κασσελακιάδας» εμπλουτίζονται συνεχώς και ο πλους του αεροστάτου του Cashyriza δείχνει ότι θέλει να πάει να συναντήσει τα μαύρα νεφελώματα του πολύφερνου «Κανένα» των δημοσκοπήσεων που φαίνεται να εκπροσωπούν την καφενειακή, απολυταρχική (βλ.ΚΕΦΙΜ) κατεύθυνση-αντίληψη του «κάνε με 24 ώρες πρωθυπουργό να δεις για πότε τα διορθώνω όλα, όλοι οι άλλοι είναι άχρηστοι και δεν έχουν καθαρά χέρια»
Με άλλα λόγια αυτή η εξέλιξη, είναι η σαφής ένδειξη της ταχείας και χωρίς αντίσταση μεταστοιχείωσης του πρώην ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μορφώματος σε έναν ΟΦΑ (Όπου Φυσάει ο Άνεμος) σωρειτομελανία. Έναν ξενιστή του τυχοδιωκτικού Τσιπρισμού-Πολακισμού.
Με νεφελοκράχτη και ελκυστή, έναν υπερκινητικό οιηματία με άπταιστα αμερικάνικα σε ένα διαρκές τρε σικ ντεφιλέ που πιστεύει στα παραφυσικά φαινόμενα και τραγουδά πετώντας τα δολάρια στον αέρα: THE LEADER IS A TRUMP CARD! (ο ηγέτης είναι ατού, μπαλαντέρ). Η ιδεολογίας σας είμαι Εγώ! Το μήνυμα είμαι Εγώ! Εγώ ειμί ο εκλεκτός! Ο ΝΑΤΟΣ! Ο αυριανιστής του χθες και του αύριο!
Όλα επιτρέπονται! Δοξάστε με ! Τον έχω τον Μητσοτάκη! Χτυπήστε με, αντέχω!
Ο μοναδικού ύφους σοφός της τέως διαβαστερής Blanche Αριστεράς το έχει ήδη γράψει. Τόσο απλά αυτή τη φορά: «Ο λαϊκισμός των αγανακτισμένων στην «κάτω πλατεία» ήταν επόμενο να εξελιχθεί σε λαϊκισμό στην άνω πλατεία του διαδικτύου που ανέδειξε τον Κασσελάκη (ιδεότυπο) αφού είχε προηγουμένως μετατρέψει τους αγανακτισμένους σε τρολ του διαδικτύου. Γ.Β»
Μόνο που εδώ στην χώρα της Ορέστειας και του Άρειου Πάγου ενώ έχουμε film noir και Χιτσκοκικό MacGuffin (αντικείμενο μικρό α που θέτει σε κίνηση την επιθυμία) μας προτείνουν Western με Roy Beans , τηλε-λυντσαρίσματα και τρύπια Μπιτcoin λαϊκισμού, να τα καταπιούμε ξανά αμάσητα.
Δεύτερον, τώρα, βλέπουμε πιο καθαρά να έχει σχηματισθεί – μέσω των λαϊκών τηλεδικαστηρίων- μια μιντιακή-λαικιστική μαξιμαλιστική αντιπολίτευση απέναντι στην διακυβέρνηση της Ν.Δ, που, εκμεταλλευόμενη τα λάθη της και τα αυτογκόλ της, έχει επιβάλλει την ερμηνεία της περί του «ρου των γεγονότων» και των
μεταφράσεών του στις αναλύσεις των ευρημάτων των δημοσκοπήσεων.
Όπου δηλ. η τέταρτη εξουσία (ΜΜΕ, έντυπος και ηλεκτρονικός τύπος), ως δρώσα έκφραση του συσχετισμού των πολιτικοοικονομικών δυνάμεων και συμφερόντων που δραστηριοποιούνται σ’αυτή τη χώρα, όχι μόνο έχει καλύψει την ανυπαρξία αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά έχει καταφέρει, να ξηλώσει καίριες «κουμποβελονιές» (points de capiton, βλ. Lacan) της κυβερνητικής επικοινωνιακής ταπετσαρίας (βλ.και ακολούθως).
Με τον παρεμβατικό της ρόλο και την αλλαγή του διαλογικού της ύφους, σε έντονα εισαγγελικό-ανακριτικό δίκην δημόσιου κατηγόρου που εξαντλεί επιθετικά το «δικαιωμά της να γνωρίζει»,
Μ’ ένα διαρκές «κατηγορώ», διανέμει ενοχές, αξιολογεί υπουργούς πλαγίως και καθέτως, κατασκευάζει αυτουργούς και έχει κατορθώσει τον τελευταίο καιρό να χειραγωγεί αδιαμεσολάβητα τις αντιλήψεις τμημάτων των πολιτών και κομμάτων προωθώντας ή υιοθετώντας βήμα-βήμα πτυχές ακόμη και του συνωμοσιακού
ιδεασμού κατά το αντιπολιτευτικό της δοκούν και χρονικά συμφέρον.
Μ’αυτόν τον τρόπο η μιντιακή ανταγωνιστική τροπόσφαιρα έχει επιφέρει πλήγματα στα αφηγήματά της κυβέρνησης, ύπερπροσδιορίζει την ατζέντα της και σχεδόν υπαγορεύει την τακτική αλλά και την ιεράρχηση των θεμάτων του μιζεραμπιλισμού και άκρατου οικονομισμού και συνωμοσιολογίας στη λίστα των επιθυμιών της αδύναμης πολιτικά αντιπολίτευσης, με στόχο να στριμώχνει την κυβέρνηση στην θέση του διαρκώς λογοδοτούντα, απολογούμενου και αμυνόμενου. Για κάθε καθημερινό συμβάν βλαβερό σε κάποιον ή σε κάτι, φταίει το «κακούργο επιτελικό κράτος» ενώ η ατομική ευθύνη, εξατμίζεται παντελώς ακόμη κι’ όταν π.χ κάποιος οδηγός περνάει με κόκκινο.
Με άλλα λόγια έχουμε ξαναμπεί στα ίδια θολά νερά, όπου τα μίντια τρέφουν τον λαϊκισμό (και τους δημαγωγούς) γιατί κι’ αυτός τα τρέφει.
Στην επικράτεια της δόξας (γνώμης, άποψης αντ.της γνώσης και επιστήμης)
Γιατί πέντε χρόνια χωρίς αντίπαλο φαίνεται ότι είναι πολλά. Με άλλα λόγια :
Όταν κυβερνάς χωρίς αντίπαλο, ώστε ο ψηφοφόρος που κρίνει να μπορεί να προβαίνει στη σύγκριση των επιδόσεών σου με τις υποσχέσεις του αντιπάλου, τότε αναγκαστικά τον πήχη τον βάζουν τα τηλεπάνελ, οι σχολιαστές και οι influencers.
Ως διακυβέρνηση, εκτίθεσαι κατά τα ειωθότα στον διάσπαρτο πολυκέφαλο λαϊκισμό που σε βρίσκει αμελλητί ένοχη, χαμένη από χέρι, για οτιδήποτε συμβαίνει ή δε συμβαίνει στην επικράτεια.
Μιντιακός περφεξιονισμός (τελειομανία)
Αλλά κυρίως επικρίνεσαι, ως κυβερνών, αυθωρεί και παραχρήμα από τους τελειοθηρικούς επιτελάρχες και κήνσορες των μίντια που ασκούν ως κεκτημένο το μονοπώλιο της απόλυτης σχέση λατρείας τους με το τέλειο και το ιδεατό· και είναι φυσικό ότι, συγκρινόμενος με το π.χ. «τεχνοκρατικώς» ιδεώδες που διαρκώς
κραδαίνουν , πάντοτε βγαίνεις χαμένος.
Λίγοι μπόρεσαν να προβάλλουν στην κοινή γνώμη και στα θύματα π.χ της κακοκαιρίας Ντάνιελ ότι οι καταστροφές που αυτή επέφερε ως Black swan γεγονός (εντελώς ακραίο, πρωτοφανές και εκτός έστω και ολιγοπίθανων προβλέψεων) δεν ήταν δυνατό να αποτραπούν;
Κατέστη σχεδόν αδύνατον να ορθώσει κανείς λογικά επιστημονικά, τεχνοκρατικά επιχειρήματα απέναντι στις κατηγορίες για την έλλειψη προληπτικών δράσεων και έργων εκ μέρους της κυβερνητικής μηχανής, ικανών να αντιμετωπίσουν το αναπάντεχο αυτό συμβάν που ανάμεσα σε άλλα, έδωσε στη λίμνη Κάρλα το μέγεθος που είχε παλαιά.
Η ανασημασιοδότηση των λέξεων στον πόλεμο των σημείων
Στο πόλεμο για το περιεχόμενο των λέξεων –μεντεσέδων της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης και πολιτικής αξιολόγησης είτε μεγάλων συμφορών είτε μικρών αλλά πιασάρικων καθημερινών συμβάντων του βίου μας, ο μιντιακός ανταγωνισμός της τηλεθέασης και ακροαματικότητας έχει συμβάλλει αρκετά στην αποδυνάμωση της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας στην ανακτηση- επανοικειοποίηση και χρήση τους
(των λέξεων) ως εργαλεία κομματικής προπαγάνδας και συμπολιτευτικού λόγου.
Λέξεις που συνδέονται με συμπεριφορές, όπως η αλαζονεία, λέξεις που αφορούν επικείμενους κινδύνους βίου και εργασίας, όπως η ασφάλεια και προστασία, λέξεις που αφορούν εύρυθμες κρατικές λειτουργίες και παροχή υπηρεσιών, απουσία κοινωνικών αναταραχών, κρίσεων κλπ, όπως, η κανονικότητα, λέξεις που αφορούν πράξεις άδικες και καταλογιστές στον δράστη, όπως, έγκλημα, σκευωρία, λέξεις που αφορούν απόπειρες απόκρυψης αποδεικτικών στοιχείων, όπως συγκάλυψη γίνονται τα «υψώματα» των αντιπάλων που πρέπει να καταληφθούν για να κεντηθεί εντός τους και γύρω απ’ αυτές το πιο πειστικό αφήγημα.
Τα παραδείγματα
Α. Η επιμονή στην επιλογή της ασύμμετρης προβολής της ακρίβειας ως θεμέλιο της αντιπολιτευτικής στρατηγικής ροκανίσματος της κυβερνητικής δημοφιλίας και ως μείζον θέμα κατάδειξης από όλα τα ΜΜΕ της απουσίας κρατικής αποτελεσματικής παρεμβατικότητας..
Ήταν εξ αρχής σαφής η τακτική των ΜΜΕ που ωμά και ασταμάτητα λοιδορούσαν καθημερινά ως ανεπαρκή ή καθυστερημένα ληφθείσα, κάθε προσπάθεια περιορισμού της ακρίβειας με τους ελέγχους, την πάταξη της αισχροκέρδειας, την αύξηση των μισθών και προστίμων, τα επιδόματα, τα καλάθια, αντί να συμβάλλουν στην
κατανόηση των αιτιών του πληθωρισμού (εισαγόμενου/εξαγόμενου, επιλεκτική ανατίμηση προϊόντων, γεωπολιτική, προβλήματα κόστους ενέργειας και ανταγωνισμού, δομής των αγορών ) των τιμών στα τρόφιμα και την προώθηση καταναλωτικών συμπεριφορών περιορισμού του καλπασμού της
Ήταν και είναι μια επιλογή που στέλνει στο περιθώριο της καθημερινής ενημέρωσης κάθε καλό νέο για την οικονομία και απασχόληση και που μας έφθασε μέχρι το σημείο να ακούσουμε από τον υποψήφιο για ευρωβουλευτή του Cashyriza το αμίμητο dictum μνησίκακου λαϊκισμού: Το ΒΒΒ+ της επενδυτικής βαθμίδας από την S&P δεν τρώγεται!
Λες και θα μπορούσε η σημερινή κυβέρνηση (¨Η η όποια κυβέρνηση βλ.π.χ.αυταρχική Τουρκία) με μια μαγική ράβδο να κατεδαφίσει δια μιας ή να ελέγξει ριζικά τον πληθωρισμό μέσω γενικευμένων (σοβιετικής οσμής) πλαφόν ή μειώσεων του ΦΠΑ και καθιέρωσης ΑΤΑ παλαιάς κοπής χωρίς να υπονομεύσει με κάποια
προσφορά λεφτοδένδρων την μετά πολλών βασάνων και δυσκολιών επιτευχθείσα δημοσιονομική της ισορροπία.
Β. Η κυβέρνηση έχασε την μάχη εναντίον του χαρακτηρισμού της ως αλαζονικής ή ότι εκτρέφει την αλαζονεία πολύ πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των εκλογών του 2023. Κατηγορούνταν ακόμη και όταν εξέφραζε την φιλοδοξία της να είναι πρώτη και αυτοδύναμη. Η αναφορά σε αλαζονική συμπεριφορά εμφανιζόταν σε κάθε απόπειρα ψελλίσματος ακόμη και θεμιτών προβλέψεων. Απέκτησε τέτοια ταχύτητα κυκλοφορίας στα τηλεπάνελ και αρθρογραφία που διαπότιζε όλα τις επικριτικές προτάσεις των λόγων της αντιπολίτευσης. Πολύ γρήγορα κηρύχθηκε «εκτός νόμου» η όποια σωματική κινησιολογία που μπορούσε να εκπέμψει επηρμένη στάση ή συμπεριφορά. Έγινε στοιχείο της πολιτικής ορθότητας με ζηλωτές από όλο το πολιτικό φάσμα ακόμη και εκείνους της κατηγορίας «είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα»
Η κατηγορία μέσω της έννοιας της αλαζονείας της πλειοψηφίας ήταν η πρώτη επιτυχία του μιντιακού ανταγωνισμού που αναφανδόν στήριξε και στηρίζει την αλαζονεία της μειοψηφίας (βλ.ρεσιτάλ έπαρσης Κασσελάκη) και των όποιων μειοψηφιών που κομπάζουν ότι αυτοί «εκπροσωπούν το λαό»
Ο αντιπολιτευτικός λόγος των μίντια ακόμη ισχυρίζεται, πηγαίνοντας προς τις εκλογές, ότι η επίκληση από τον πρωθυπουργό της ανάγκης σταθερότητας και η απειλή του χάους είναι παλαιός λόγος, αντιδημοκρατικός και αλαζονικός στην ουσία του, επιμένοντας αντίθετα, οτι ο κίνδυνος που διατρέχει η κυβέρνηση είναι η
σταθεροποίηση και η ενίσχυση της αλαζονείας.
Λες και δεν πήραμε το μέγιστο μάθημα της μη κανονικότητάς ,το 2015
Η Λωρίδα της Μάζας, σε ποια κατεύθυνση θα ξεδιπλωθεί;
Τούτων δοθέντων, φαίνεται επιπλέον να έχουμε φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να αποδεικνύεται μάλλον ορθή η κρίση ότι με την εισαγωγή στις σκηνές των πρωϊνάδικων, θεμάτων στα οποία υπερχειλίζει η πολιτική με μικρό π, έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι μια παράλλληλη κοινωνική πράγματι αντιπολίτευση βρίσκεται σε διαδικασία ανάδυσης, η οποία ενδεχομένως να προκαλέσει ανατροπή έστω «δια της πλαγίας»
Δεν κραυγάζει ακόμη, δεν έχει αρχίσει ακόμη την μάχη των πλατειών. Υπάρχει δίπλα μας, ως λεκτικός ανταρτοπόλεμος σε πρωτοσέλιδα και οθόνες αρνητικότητας, μνησικακίας και εναντίωσης, άλλοτε ως απογοήτευση, άλλοτε ως δυσαρέσκεια, γκρίνια, αποδοκιμασία, ανυπακοή ή καταδίκη της συνολικής κυβερνητικής προσπάθειας (που ποτέ δεν είναι αρκετή) και άλλοτε ως ανορθολογική επιλογή τυφλής απόρριψης και άλογης βουλιμίας και εκδικητικής εχθροπάθειας,
Κάτι σαν την σκοτεινή επιθυμία επιστροφής των απωθημένων που θέριεψε η προηγούμενη κρίση και φαίνεται να εσωκλείει το μεσσιανικό προσδοκούμενο περιεχόμενο του οβελίσκου του Κανένα, άδοντας:
«Φέρε θεέ μου μια βροχή, φέρε μια καταιγίδα, φέρε λοιμούς καταστροφές, να δω στα μπούτια μου χαρές, να έχω μια ελπίδα.»
