Γράφει ο Κώστας Γαργάλας
Πολιτικός Μηχανικός
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με την Λαϊκή Συσπείρωση (ΛΑΣ)
Το γεγονός πως ούτε ο Βόλος ούτε και ο Νομός Μαγνησίας δεν έχει κηρυχθεί σε κατάσταση ανάγκης ακόμα αλλά σε καθεστώς Ειδικής Κινητοποίησης Πολιτικής Προστασίας δεν είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί εύκολα και αμάσητο. Πρόκειται για ακόμα ένα τέχνασμα της Κεντρικής εξουσίας και της Κυβέρνησης της ΝΔ ώστε να απεκδυθεί των ευθυνών της αλλά κυρίως των υποχρεώσεών της για αποζημιώσεις. Δεν είναι τυχαίο πως η πίεση που ασκείται από την φιλική στην Κυβέρνηση δημοτική αρχή των Μπέος&partners είναι από ασθενικότερη της ασθενούς έως ανύπαρκτη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε και αλλιώς να συμβεί όταν ο εκφραστής και μέγας “ηγέτης” της Μπέος πανηγύριζε για το γεγονός πως θα επισκεφθεί τον βομβαρδισμένο Βόλο ο σημερινός Πρωθυπουργός και ταυτόχρονα σημερινός πολιτικός προστάτης του! Που όμως ουδόλως αισθάνονται αμφότεροι την ανάγκη να απολογηθούν ως κατηγορούμενοι για την συνειδητή τους επιλογή να ασχοληθούν με το πώς θα εξασφαλιστεί μια φανταχτερή εικόνα στο κέντρο της πόλης , μέσα από χρηματοδοτήσεις και ανύπαρκτο ουσιαστικό έλεγχο των όποιων θεσμικών οργάνων, παρά να ασχοληθούν σοβαρά με τις υποδομές.
Και τίθενται μεσούσης της καταστροφής μια σειρά ερωτημάτων που αφορούν ιδίως στα τελευταία δέκα χρόνια και επί δημοτικής αρχής Μπέος&partners.
Πόσα άραγε μέτρα νέων αγωγών ομβρίων έχουν κατασκευαστεί στα τελευταία δέκα χρόνια; Μέτρα, όχι δεκαδες μέτρα! Μέτρα.
Πόσες μελέτες αντιμετώπισης πλημμυρικών φαινομένων έχουν συνταχθεί τα τελευταία δέκα χρόνια;
Πόσες παρεμβάσεις έχουν γίνει στο παραλιακό μέτωπο ώστε η ροή των ομβρίων να καταλήγει ανεμπόδιστα στην θάλασσα;
Πόσες φορές συζητήθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο θέματα που αφορούν στην προστασία ευαίσθητων περιοχών (Νεάπολη, Παλαιό Λιμεναρχείο, Κουφόβουνο κλπ) από πλημμύρες και ποια συστήματα έργων ή δράσεων κρίθηκαν αναγκαία ;
Ποιες υδραυλικές μελέτες συνόδευαν μεγάλης έκτασης παρεμβάσεις με οδοποιία όπως οι κόμβοι και τί προέβλεπαν;
Γιατί αφού ήταν γνωστό και είχε καταδειχθεί με απόλυτο και σαφή τρόπο μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο (κι αυτά είναι καταγεγραμμένα) από Συμβούλους της τότε Αντιπολίτευσης πως οι συγκεντρώσεις ομβρίων υδάτων, ειδικά στους κόμβους, σε ακραίες συνθήκες θα δημιουργούσαν φαινόμενα Ινδιών και Μπαγκλαντές, επελέγη ο δρόμος της πλήρους αδιαφορίας και απαξίωσης των ερωτημάτων;
Ποια σχέδια υπήρχαν και τί προέβλεπαν έτσι ώστε η διακοπή υδροδότησης της πόλης να είναι μικρής διάρκειας ακόμα και στην περίπτωση της διακοπής ρεύματος;
Πόσες αναφορές σε κατασκευές άμυνας και οχύρωσης της πόλης έναντι τέτοιων φαινομένων υπήρχαν και στα εδώ και δέκα χρόνια πολυδιαφημιζόμενα Επιχειρησιακά Σχέδια του Δήμου, δεδομένης της εμπειρίας της προηγούμενης ακραίας καιρικής έκφρασης , του “Ιανού”;
Ποιο σχέδιο υπήρχε, ποια μέτρα πάρθηκαν και ποιες οι ενέργειες-εργασίες και παρεμβάσεις που έγιναν έτσι ώστε να περιφρουρηθούν και να αντέξουν σε δυσμενείς ή έντονες καιρικές ή άλλες συνθήκες, οι πηγές , τα αντλιοστάσια , τα μηχανοστάσια αλλά και οι εγκαταστάσεις και τα δίκτυα της υδροδότησης της πόλης και πότε αυτές συζητήθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο ή στο ΔΣ της ΔΕΥΑΜΒ;
Πόσες φορές υπήρξε σοβαρή ( ή έστω υποτυπώδης) πίεση και τί είδους παρεμβάσεις από την δημοτική αρχή με ολοκληρωμένες μελέτες έγιναν προς την Κυβέρνηση ή την Περιφέρεια, για να εξασφαλιστούν κονδύλια, όπως αυτονόητα υπήρχε η υποχρέωση, από οποιονδήποτε “φορέα” για την θωράκιση των Υποδομών της πόλης;
Πως να δεχθεί ένας νους που σκέπτεται λογικά (έστω κι αν στο σήμερα είναι κομμάτι δύσκολο) να πλημμυρίζει μια πόλη δίπλα στην θάλασσα με τρεις μάλιστα φυσικούς αγωγούς στα σπλάχνα της (Ξηριάς- Κραυσίδωνας- Άναυρος), την ίδια ώρα που σε ανάλογες συνθήκες κρίσης μια διπλανή και μάλιστα σε “γούβα” καθώς λένε πόλη, αντιμετώπισε με τεράστια τεχνική αξιοπρέπεια μια ομοειδή καιρική κατάσταση;
Ποιες οι παρεμβάσεις στα έξω από τον αστικό ιστό τμήματα της πόλης ( χωριά, παραθαλάσσιοι οικισμοί κλπ), που ενώ είναι η πραγματική ναυρχίδα του Τουρισμού αλλά και της πρωτογενούς παραγωγής του τόπου μας ήταν και παραμένουν οι φτωχοί συγγενείς του κέντρου της πόλης και αφημένοι στην έτσι κι αλλιώς κακιά τους με τον Καλλικράτη μοίρα;
Ποιες οδηγίες υπήρξαν και ποια ενημέρωση για την συμπεριφορά και δράση του απλού πολίτη σε τέτοιες ακραίες συνθήκες;
Ποιες δομές και με ποιο σύστημα οργανώθηκε η αλληλεγγύη και ο ουσιαστικός εθελοντισμός ανθρώπων-συνδημοτών-ισσών για την υποβοήθηση του έργου των αρμοδίων Υπηρεσιών;
Πώς μια Κυβέρνηση (τέως και νυν) αφού διαπιστώνει την κενότητα της απερχόμενης και για εννέα ολόκληρα χρόνια δημοτικής αρχής Μπέος&partners (και ειναι πολλοί και πολύχρωμοι) δεν αποφασίζει εκείνη και με ευθύνη της να μεριμνήσει ώστε να αντιμετωπίσει την ηλιθιότητα, την ασχετοσύνη αλλά και την αδιαφορία, θέτοντας αυτή την πραγματική ατζέντα στα της πολιτείας μας πράγματα;
Και μια σειρά άλλων σοβαρών ερωτημάτων από τα οποία απορρέει τεράστια η ευθύνη και της Τοπικής αλλά και της Κεντρικής εξουσίας.
Και από την άλλη το κυρίαρχο ερώτημα.
Πώς ένας ολόκληρος λαός που φέρει ακόμα το βάρος των Μνημονίων παντός τύπου, με μια τεράστια ιστορία, σύρεται, εξ ανάγκης και άθελά του, να συμμετάσχει ως “επαίτης” και κομπάρσος σε μια τραγική εικόνα, για μια εξάδα νερό, σαν σε καιρό πολέμου και διανομή συσσυτίων, μειώνοντας το τεράστιο μέγεθός του, που όμως το λησμονεί κάθε φορά που έρχεται η ώρα στο αστικό κράτος να μιλήσει, δηλαδή στις εκλογές; Συνωστισμός κάτω από μια καρότσα για να εξασφαλίσει μια εξάδα νερό, που φυσικά και το έχει ως πρώτη του προτεραιότητα και ανάγκη. Αλλά δεν θα σωθεί ούτε και θ’ αλλάξει η ζωή του μ’ αυτήν την εξάδα. Αντί να πάρει ….να μην πω τί…. και να απαιτήσει από τον Δήμο, την Περιφέρεια αλλά και την Κυβέρνηση και τους Βουλευτές στο σύνολό τους, να εξασφαλίσουν, ως έχουν υποχρέωση να κάνουν, το στοιχειώδες δικαίωμά του στο αγαθό του νερού.
ΔΩΡΕΑΝ -ΑΔΙΑΛΛΕΙΠΤΩΣ- ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ του.
Δικαίωμα για του οποίου την απώλεια δεν ευθύνεται αυτός. Ευθύνονται όσοι διαχρονικά διαχειρίστηκαν τις “υποθέσεις” του, ευθύνονται τα Μνημόνια, ευθύνεται η πολιτική που υπηρετεί διαχρονικά τα μεγάλα συμφέροντα, ευθύνεται η τραγική κατάληξη των ψευδαισθήσεων του Καλλικράτη. Γιατί το μόνο που έγινε ήταν αυτού του λαού να του φορτωθούν ευθύνες και υποχρεώσεις αλλά χωρίς κανένα δικαίωμα και συμμετοχή στα κέρδη, ως κοινωνικά και οικονομικά οφέλη, και που με την εργασία και τον κόπο του, προαιώνια και νομοτελειακά, παράγονται.
Είναι καιρός πλέον και καταληκτικά στο παρόν κείμενο να πάψουμε σαν λαός, σαν Βολιώτες και σαν Βολιώτισσες να πιστεύουμε σε ηγέτες, σε χορηγούς, σε δωρητές, σε αυτόκλητους δικαστές ή σωτήρες, όποιο χρώμα κι αν έχουν, παίρνοντας την μοίρα της ζωής μας στα δικά μας χέρια.
Απαντήσεις σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα φυσικά και υπάρχουν.
Στην πρώτη σειρά των ερωτήσεων που αναφέρονται στην δημοτική αρχή Μπέος&partners και της Κεντρικής εξουσίας η απάντηση σε όλα είναι εύκολη και μια.
ΤΙΠΟΤΑ και ΜΗΔΕΝ μελετήθηκε, προγραμματίστηκε ή υλοποιήθηκε.
Στην δεύτερη ενότητα και στα του λαού, εκείνου φυσικά που δεν εξαρτά την ύπαρξή του από το ρουσφέτι ούτε “πουλά” την ψήφο του για ένα ξεροκόμματο , είναι μια.
Για να μην ευτελίζεται ως πρόσωπο, ως ύπαρξη και ως οντότητα (εργασιακή, κοινωνική, συλλογική ή προσωπική) μ’ ένα αντάλλαγμα ως επαιτεία , αναγκαία μεν για την ζωή του, αλλά επαιτεία, συνοδευόμενη από ευτελισμό και με συνέπεια την απώλεια στα εργατικά και ανθρώπινα διακιώματά του, είναι μια.
Ο λαός μόνο μπορεί να σώσει τον λαό.
Κι όλα τ’ άλλα είναι για να ‘χουμε να λέμε.
Για την ΛΑΣ αυτός είναι και ο μεγάλος στόχος.
Διόλου ανέφικτος και πολύ περισσότερο διόλου αυριανός.
Σημερινός , δεδομένος και ρεαλιστικός.
Με ιδέες, προτάσεις και στίγμα πολιτικό που δεν εξαρτάται από “το κατά πού φυσσάει ο άνεμος”.
