Με αφορμή την επιχειρούμενη αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου και επηρεασμένη από την συγκινητική κινητοποίηση των Agelos Kalodoukas και Petros Tsangaris, λιγότερο ως νομικός και περισσότερο ως χωρισμένη μαμά παραθέτω κάποιες σκέψεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αποκλειστική ενασχόληση επί 24ωρου βάσεως με το παιδί, με λιγοστά διαλείμματα όταν εμφανίζεται ο "πατέρας επισκέπτης", δημιουργεί μια μητέρα ψυχικά εξουθενωμένη, αγχώδη, χωρίς προσωπική ζωή, με λίγα λόγια, μια μητέρα έρμαιο των συναισθηματικών εντάσεων που προκαλεί η εξόχως απαιτητική δουλειά της ανατροφής ενός παιδιού! Είναι αυτονόητο ότι υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο για μια χωρισμένη μαμά να βρεί έναν σύντροφο και να δημιουργήσει μια νέα ισορροπημένη προσωπική ζωή, αλλά αντιθέτως αυτή θα πρέπει να περιοριστεί στο ρόλο της μητέρας που θυσιάζεται για το καλό του παιδιού της. Πώς μπορεί λοιπόν μερίδα των φεμινιστριών να υπερασπίζεται αυτή τη θέση;
Και μην αρχίσουμε να λέμε για τους κακοποιητικούς πατέρες, γιατί αυτή είναι μια μειοψηφία πατέρων, για τους οποίους κάλλιστα μπορούν να τεθούν ασφαλιστικές δικλείδες από το νόμο και τα δικαστήρια.
Η αγάπη, η φροντίδα και η ενασχόληση του πατέρα με το παιδί είναι κομβικής σημασίας και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την αγάπη της μητέρας.
Η ταύτιση του αγοριού με τον πατέρα είναι θεμελιώδης για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και η υγιής σχέση του κοριτσιού με τον πατέρα είναι απαραίτητη για την ψυχική της υγεία αλλά και καθοριστική για τη μελλοντική σχέση της με τους άνδρες. Εξάλλου, σε σημαντικές αλλά και λιγότερο σημαντικές αποφάσεις όπως π.χ σε ποιο σχολείο να φοιτήσει το παιδί, να δώσει εξετάσεις για το πειραματικό ή όχι, δεν είναι καλύτερο να αποφασίζουν δύο άνθρωποι από έναν; Γιατί θεωρούμε εκ προοιμίου ότι η μητέρα γνωρίζει καλύτερα το συμφέρον του παιδιού από τον πατέρα, δεν έχει εξίσου καλή κρίση ο πατέρας για σημαντικά ζητήματα της ανατροφής του παιδιού;
Η κόρη μου (11 χρονών) είπε σε μια φίλη, της οποίας οι γονείς χώρισαν πρόσφατα, τα εξής: “A μην ανησυχείς καθόλου! Στην αρχή μπορεί να στενοχωρηθείς λίγο, αλλά μετά θα δεις ότι είναι τέλεια! Θα έχεις 2 σπίτια, τον μπαμπά σου θα τον βλέπεις όλη την ώρα και όταν τον βλέπεις θα ασχολείται με εσένα, όχι όπως πριν, που μπορεί να ήταν σπίτι και να έβλεπε κομπιούτερ!» Όσο για τον γιο (13 χρονών), όταν τον ενημέρωσα ότι κάποιος συμμαθητής του επέλεξε να μείνει με τον πατέρα του, μου είπε με μπλαζέ ύφος: “Καλά και μένα δε θα με χάλαγε να μείνω με το μπαμπά!».
Εγώ έπρεπε δηλαδή εκείνη την ώρα να νιώσω αντιπαλότητα απέναντι στον πρώην σύζυγο, επειδή ο γιος του τον θέλει πιο πολύ από ότι εμένα; Με το χέρι στην καρδιά, μόνο περηφάνια ένιωσα που ο γιος μου έχει τόσο καλή σχέση με τον πατέρα του! Κατά τη γνώμη μου, ο βασικός λόγος που τα παιδιά μου αντιμετώπισαν με τέτοια ωριμότητα το διαζύγιο είναι ότι ο πατέρας τους τα βλέπει εξαιρετικά συχνά και συμμετέχει ενεργητικά στην ανατροφή τους, με αποτέλεσμα αυτά να νιώθουν ότι δεν έχασαν καθόλου από τη φροντίδα του!
