Γράφει η Ευφροσύνη Γ. Κίτσιου
Φοιτήτρια Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής
Ανθρωπολογίας Παν/μιο Θεσσαλίας
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Γυναίκα έχει ημέρα Γιορτής, κάτι σαν Παγκόσμια Ημέρα ας πούμε, λες και τα δικαιώματά της ως ανθρώπου κατά πρώτο λόγο έπρεπε να τα κερδίσει, χωρίς να της δοθούν αυτονόητα…ίσως –αν και ακούγεται κάπως παράξενο στα αυτιά μου το «Γιορτή της Γυναίκας» εν έτει 2017- γιατί έτσι συνέβη και συμβαίνει εδώ και αιώνες.
Τίποτα δεν της χαρίστηκε αυτομάτως και δεν της χαρίζεται γιατί ζει, αναπνέει, τρέφεται και αναπαράγεται, γιατί δηλαδή είναι ζωντανός οργανισμός, γιατί είναι άνθρωπος. Αντιθέτως, από την απαρχή της προσπαθούσε να κερδίσει τη θέση της στον κόσμο.
Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω ότι ως νέα γυναίκα θεωρώ τη «Γιορτή της Γυναίκας» ως ημέρα μνήμης σε ξεχασμένους αγώνες, ημέρα τιμής, ημέρα διαμαρτυρίας και ημέρα υπόσχεσης συνέχισης του αγώνα κατά των διακρίσεων, όχι ακόμα ημέρα γιορτής και σίγουρα όχι μόνο μια αφορμή για «μπουζουκοκατάσταση» ή κάτι ανάλογο, με γυναίκες που πανηγυρίζουν τη μία και μοναδική ημέρα «ελευθερίας» και προσωρινής απάρνησης του συνδρόμου της «Μαίρης Παναγιωταρά». Βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι ο πολλαπλός της ρόλος σε καθημερινή βάση, την αναγκάζει τουλάχιστον να εκμεταλλευτεί μια ημέρα που είναι και «επισήμως» αφιερωμένη σε αυτή. Έτσι, για να μη γκρινιάζετε κορίτσια έχουμε και δική μας ημέρα, ναι μια ολόκληρη με 24 ώρες…
Ωστόσο, η λεγόμενη ημέρα της Γυναίκας, είναι μια καλή ευκαιρία, έστω και μια φορά το χρόνο να παραδειγματιστούμε και να τιμήσουμε γυναίκες σύμβολα, γυναίκες που συνέβαλλαν καθοριστικά σε δύσκολες καταστάσεις, στην εξέλιξη του κόσμου, στην εκτίμηση και στη θέση που κατέχει η γυναίκα στην κοινωνία. Γυναίκες που απέδειξαν ότι ο κόσμος θα προχωρήσει μπροστά, όταν τα δύο φύλα σταματήσουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, στη «μάχη της πρωτιάς» στην πορεία της ζωής, γυναίκες δυνατές που αποδεικνύουν ότι το «αδύναμο» του φύλου τους δεν μπορεί να τις εμποδίσει σε τίποτα.
Αν απαριθμήσουμε ολόκληρη τη λίστα με όλες αυτές τις γυναίκες στο πέρασμα των αιώνων θα χρειαστούν χιλιάδες λέξεις να περιγράψουμε την προσφορά τους και τον αγώνα τους και εκατοντάδες άρθρα αφιερωμένα στην κάθε μια από αυτές. Αν και θα αδικήσω πολλές, επιλέγω ενδεικτικά να αναφερθώ, στην Έλεν Κέλερ, Αμερικανίδα συγγραφέα, λέκτορα και ακτιβίστρια, χωρίς όραση και ακοή, που θεωρήθηκε παιδί θαύμα. Ήταν το πρώτο άτομο με κώφωση και τύφλωση που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο. Υπήρξε υπέρμαχος του δικαιώματος της γυναικείας ψήφου και των εργατικών δικαιωμάτων. Επίσης, στην πρώτη Ελληνίδα Βουλευτή, την Ελένη Σκούρα, που σηματοδότησε την πορεία της γυναίκας στην πολιτική της χώρας μας, στη Μαρί Κιουρί, την πρώτη γυναίκα που έγινε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και που βραβεύτηκε με βραβείο Νόμπελ και μάλιστα σε δύο διαφορετικές κατηγορίες, στη Ρόζα Παρκς «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων» στις ΗΠΑ, αγωνίστρια κατά του ρατσισμού, στη Λέλα Καραγιάννη, «μάνα» της ελληνικής Αντίστασης στην Κατοχή και στην Καλλιρρόη Παρρέν, Ελληνίδα Φεμινίστρια.
Αυτές οι γυναίκες αποτελούν πρότυπα δύναμης, γυναίκες σύμβολα που παρά τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν, συνέβαλαν με το έργο τους και τη ζωή τους καθοριστικά στην πορεία του κόσμου προς το καλύτερο. Γυναίκες «μπροστά από την εποχή τους» που μας δείχνουν το δρόμο να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για τις γυναίκες που δεν είναι ισάξιες, για τις γυναίκες που φοβούνται, για τις γυναίκες που δεν μπορούν να χαίρονται τη φύση τους. Για μια αληθινή γιορτή, όχι μόνο για μια μέρα, αλλά κάθε μέρα. Για ένα καλύτερο αύριο ως ανθρωπότητα και για να το πετύχουμε αυτό έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, Γυναίκες και Άνδρες…
