Του Αλέξη Καραγεωργίου
«Ανάλυσέ το, αυτό, ανάλυσέ το, γιατί ο λαός δεν είναι μόνο ό,τι υπάρχει απ΄την Πλατεία Ομονοίας ως το μοτέλ Λεβέντης. Υπάρχει και το Κιλκίς , και η Κρήτη…και η Αρναία »
Γιώργος Σκαμπαρδώνης: Τα Νέα 27-28 Ιαν.2018
Μεγάλη ήταν η έκπληξη όλων μας που ακολούθησε την κοσμοσυρροή στη Θεσσαλονίκη καθώς είδαμε την απάθεια , την παραίτηση, τον κυνισμό μιας υποταγμένης κοινωνίας πολιτών στις κωλοτούμπες του Τσιπρισμού και του ολοκληρωτικού του επικοινωνισμού και μιθριδατισμού, να έχουν μετατραπεί σε επιθυμία για συλλογική δράση και μάλιστα για κάτι άλλο, εκτός δηλ. του πλαισίου της αντιμνημονιακής αυταπάτης ,και να απαντάει καταφατικά μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας ακόμη και στην ερώτηση της γοργόνας που ξαφνικά αναδύθηκε υγρή και πανέμορφη μεταξύ του Μεγάρου Μουσικής και ΟΛΘ.
Κανείς βέβαια από όσους αφουγκράζονταν τα υπόγεια ρεύματα στους Αχέροντες της κρίσης δεν περίμενε σ’ αυτή τη συγκυρία ότι μια τέτοια διαμαρτυρία για ένα εθνικών διαστάσεων ζήτημα που βρίσκονταν ως νάρκη σε παρατεταμένη νάρκη από το 2008 ,θα μάζευε τόσο κόσμο και θα ξανάστηνε δυστυχώς ή όχι κάτι από την παράσταση του 1992(που είχε πατριωτικό παλμό και ωριμότητα όπως έλεγε το τότε πρωτοσέλιδο της Αυγής) . Ούτε ότι θα υπήρχε και όρεξη για συνέχεια για να σταματήσει ο πλειστηριασμός της πρώτης Μακεδονίας.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το πολυτονικό και πολύσημο συλλαλητήριο της συμπρωτεύουσας που δεν είναι ένα απλό αριθμητικό παιγνίδι διαρροών προς τα δεξιά και εισροών από το κέντρο ψηφοφόρων , αφ΄ενός αποσυναρμολόγησε τις μέχρι πρότινος θεωρίες για την παρατεταμένη υπνοβασία των πάλαι ποτέ ενεργών τμημάτων της ελληνικής συνεχώς διαμαρτυρόμενης ορθόδοξης κοινωνίας και αφ΄ετέρου κατέστησε τουλάχιστον ζητούμενη και προβληματική την θεωρούμενη από την κυβέρνηση μάλλον ως δεδομένη λαϊκή και διακομματική στήριξη για μια συνθετική προσέγγιση επίλυσης του μυστηρίου και γρίφου του «πολυεθνοτικού» βάλτου της FYROM.
Το συλλαλητήριο, η ρητορική του και οι αφηγήσεις σ’ αυτό και γι αυτό καθώς και οι απόπειρες ερμηνείας κρυμμένων και φανερών νοημάτων στο επίπεδο του πράττειν και λέγειν μετά από αυτό εισήγαγε μια ενδιαφέρουσα να τύχει προσοχής αρχιτεκτονική του νοήματος που θα μπορούσε να ονομασθεί πυκνό πλέγμα κοινωνικών φαντασιακών σημασιών : Θεός, εκκλησία, πόλις, πολίτης, έθνος, πατρίδα, ιθαγένεια, ταυτότητα, ελληνικότητα, εθνικοφροσύνη, κόμμα, σωματείο, που καθιστά το ζήτημα των Σκοπίων κάθε άλλο παρά απλά «ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής».
Ο άνθρωπος του συλλαλητηρίου είναι ψυχή, ψυχή βαθιά, ασυνείδητη. Και ό άνθρωπος είναι κοινωνία , είναι μόνο μέσα και χάρη στην κοινωνία, στη θέσμισή της και στις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που καθιστούν ικανή την ψυχή για ζωή και συνέχουν την κοινωνία. Η κοινωνία λέει ο μοναδικός Κορνήλιος είναι πάντοτε ιστορία: δεν υπάρχει ποτέ, ακόμα και σε μια πρωτόγονη , επαναληπτική κοινωνία, ασάλευτο παρόν. Το παρόν συγκροτείται πάντοτε, εκτός των άλλων , από ένα παρελθόν που κατοικεί μέσα του και από ένα μέλλον που το προϊδεάζεται .Είναι επομένως πάντοτε ένα ιστορικό παρόν.
Η γλώσσα του προσεχούς συλλαλητηρίου θα μας δείξει το Μακεδονικοκοινωνικό φαντασιακό επί το έργον και την συνταγματική και την παραδειγματική της διάσταση .Ταυτόχρονα ας ελπίσουμε ότι θα θέσει μια διάσταση αυστηρά λογική απαλλαγμένη φαντασιώσεων μεγαλείου και μια διάσταση καθαυτό φαντασιακή που θα μας επιτρέψει να απεγκλωβιστούμε από σωβινισμούς και το διχαστικό «εμείς ή αυτοί» και να πετάξουμε δημιουργικά προς τα εμπρός.
Είναι θετικό ότι το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη έβαλε τέρμα στον μέχρι τώρα επικρατούντα «διαμελισμό» των παλιών πολυσυλλεκτικών συγκεντρώσεων που τις αντικατέστησαν συνάξεις με ομοιογενή ακροατήρια (αγρότες, συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, και κατηγορίες πολιτών κλπ.) Θα μπορούσε να έχει κανείς να μην έχει αντίρρηση σ’ αυτόν τον τεμαχισμό ,αν δεν συνοδευόταν από τέτοια σύγχυση του δημόσιου με το ιδιωτικό. Αυτό το συλλαλητήριο μπόρεσε, όχι εύκολα, να υπογραμμίσει ,ότι όταν κάθε ομάδα υψώνει σε λάβαρο τις ειδικές ανάγκες της και κραυγάζει εναντίον κάθε άλλης ομάδας ,τότε έρχεται η ώρα της διάχυτης μνησικακίας και του κοινωνικού αυτοματισμού.
Δυστυχώς ο γοητευμένος από την αγραβάτωτη «διαπραγματευτική» και αφηγηματική ικανότητα του Γιάνη καθοδηγείται τώρα από την αναλυτική Μολοτοφική (ως έχουσα παράλληλα σχέδιο εκκαθάρισης εσωτερικών αντιπάλων) γραβατωμένη διπλωματία(good diplomacy) του κ. Κοτζιά. Ο κ.Τσίπρας με νοοτροπία καζινάρχη θεωρεί ότι μπορεί να είναι πάντα ο κερδισμένος πίσω από τη ρουλέτα ακόμη και δανείζοντας μάρκες «Μακεδονικού» στον παντελώς χρεωκοπημένο συνεταίρο του για να λυτρωθεί από το άγχος της επερχόμενης συντριβής του . Eίναι καιρός να αντιληφθεί ότι όλος ο θυμός που δημιούργησε με την αντιμνημονιακή αυταπάτη του μεταμορφώνεται για άλλους πολλούς λόγους τώρα και σε αντιταπεινωτική οργή εναντίον του. Εναντίον της διαρκούς κοροϊδίας του ελληνικού λαού από τους κομματικούς τακτικισμούς του που θέλει να νομισθούν ως σώφρων πολιτική. Που προσφέρει ιστορία στα παιδιά της Περιστέρας βλέποντας το συλλαλητήριο με όρους των παιδιών της Χελιδόνας(Κ.Βρεττάκος,ταινία)
Ο φόβος του εξουσιομανούς κ.Τσίπρα από το ένα εκατομμύριο που θα συγκεντρωθεί το πιθανότερο στη πλατεία Συντάγματος θα κρίνει την πορεία της «διαπραγμάτευσης» και την πιθανή της μετάθεση της σε άλλη συγκυρία , εάν και εφόσον η πολιτική της «μιμικής» δεν βρει πρόσφορο έδαφος ξανά και στους Σκοπιανούς.
