Του Άγγελου Αγραφιώτη
Συμβούλου Διαχείρισης Κινδύνου
Η επόμενη μέρα και η αναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών είναι πλέον το ζητούμενο στο χώρο της Κεντροαριστεράς, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μετά και τις τελευταίες εξελίξεις.
Το ΚΙΝ.ΑΛΛ βρίσκεται σε αποσάθρωση. Η υπουργοποίηση δύο ακόμη στελεχών του κόμματος – Άγγελου Τόλκα και Θάνου Μωραΐτη- είναι ένα ακόμη δείγμα της αποτυχίας της σημερινής ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛΛ να συσπειρώσει και να προσελκύσει τον κόσμο της Κεντροριστεράς. Έναν κόσμο που όπως έχω πει πολλές φορές είναι βαθιά απογοητευμένος αλλά και εγκλωβισμένος. Η συντριπτική του πλειοψηφία παραμένει στο ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί έχουν πεισθεί από το όραμα και τις αξίες του Αλέξη Τσίπρα, αλλά επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο στην Κεντροαριστερά, ικανό και πειστικό για να τους προσελκύσει. Οι πολιτικές αδυναμίες και οι ψευδείς υποσχέσεις της Φώφης Γεννηματά για ανανέωση στο εσωτερικό του ΚΙΝ.ΑΛΛ, κατέστησαν το κόμμα απωθητικό στην κοινωνία που είδαν για ακόμη μια φορά να μην αλλάζει τίποτα. Το ένα μετά το άλλο κορυφαία στελέχη του φυλλορροούν προς το ΣΥΡΙΖΑ ή παραιτούνται προς αναζήτηση κάτι διαφορετικού που να τους εκφράζει.
Το ΚΙΝ.ΑΛΛ αντί για φρεσκάδα, εκπέμπει μία εικόνα γηρασμένου και φθαρμένου κόμματος, που πρόκειται να λειτουργήσει μετά τις εθνικές εκλογές ως δεκανίκι του Κυριάκου Μητσοτάκη, για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Αδυνατούν να αντιληφθούν στο ΚΙΝ.ΑΛΛ ότι ο πολιτικός εναγκαλισμός με τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη, σε συνδυασμό με την επιμονή στην επιλογή προσώπων φθαρμένων στο εσωτερικό του κόμματος, βυθίζουν το κόμμα όλο και πιο πολύ, θυμίζοντας την Ένωση Κέντρου τη δεκαετία του 80 υπό το Γεώργιο Μαύρο. Τότε που ο δυναμικός λόγος, η φρεσκάδα και η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, κατάφεραν να την υπερκεράσουν πολιτικά και να την αφανίσουν από τον πολιτικό χάρτη. Βέβαια σήμερα το ΚΙΝ.ΑΛΛ δεν απειλείται από κάποια προσωπικότητα τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά από μία σειρά λανθασμένων χειρισμών της ηγεσίας του κόμματος, καθώς επίσης και από τη μη ανανέωση που είχε υποσχεθεί η Φώφη Γεννηματά. Λανθασμένοι χειρισμοί και αποφάσεις που έφεραν το κόμμα στα χάλια που είναι σήμερα.
Η απέλπιδα προσπάθεια επιστροφής 212.000 μελών
Μία κατάσταση η οποία είναι μη αναστρέψιμη όσες προσπάθειες και αν γίνουν από την πλευρά του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Η προσπάθεια επιστροφής των 212.000 μελών του κόμματος οι οποίοι έφυγαν εξαιτίας των αποτελεσμάτων του προκάτ τελευταίου συνεδρίου, που ανέδειξε εκλεγμένη πρόεδρο με διορισμένα από την ίδια όργανα, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Το συνέδριο στην ουσία ένα κατ επίφαση συνέδριο, καθώς οι μισές συνιστώσες του ΚΙΝ.ΑΛΛ έχουν ήδη αποχωρήσει. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα συνέδριο-συνέχεια του κινήματος των 212.000 που θα επιλέξει ιδέες, πρόεδρο και όργανα, που θα κατεβάσει σχέδια για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση, σχέδια και πλάνα ανάπτυξης της χώρας, με διάλογο βάσης και επικράτηση απόψεων, εκλογή και εξοπλισμό με ιδέες των εκλεκτόρων για το συνέδριο, αλλά για ένα συνέδριο με ζητούμενο την πολιτική επιβίωση και διάσωση των ιδίων των πολιτευτών. Ένα συνέδριο διανομής οφίκιων και βολέματος για πολιτευτές, και όχι συνέδριο ιδεολογικών θέσεων και ρευμάτων.
Το παρασκήνιο που σήμερα διοικεί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ, σκέφτηκε αυτό το κατ επίφαση συνέδριο για να νομιμοποιήσει τις επόμενες κινήσεις του. Στην ουσία όμως η υποτιθέμενη ενότητα που θέλουν να δείξουν προς τα έξω, «τορπιλίζεται» από τον πόλεμο χαρακωμάτων που επικρατεί στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ το οποίο χωρίζεται σε τέσσερις φατρίες.
Τους Γεννηματικούς – που βλέπουν την καρέκλα της Φώφης Γεννηματά να τρίζει – οι οποίοι κινούμενοι με το παλιό παρασκήνιο και τους μηχανισμούς, θέλουν πάση θυσία να διατηρήσουν τη Φώφη Γεννηματά στην ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛΛ ή όπως αυτό θα ονομαστεί.
Τους Ανδρουλακικούς που εκφράζουν το νέο και αμφισβητούν την ικανότητά της Φώφης Γεννηματά να ηγείται, αφού της χρεώνουν τη σημερινή κατάντια του κόμματος και την κατρακύλα του ΚΙΝ.ΑΛ από το 9.5% μετά τις εσωκομματικές εκλογές, στο 5% που βρίσκεται «κολλημένο» εδώ και αρκετούς μήνες.
Τους Βενιζελικούς που αμφισβητούν την προεδρία τηςΦώφης Γεννηματά, αμφισβητούνται από τους Γεννηματικούς και υβρίζονται από τους Παπανδρεικούς.
Τους Παπανδρεικούς που οι Γεννηματικοί δεν τους ήθελαν πίσω, αλλά αναγκαστικά τους κάλεσαν προκειμένου να δείξουν ότι κάνουν άνοιγμα σε όλα τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, και οι οποίοι υβρίζονται απ όλους, αφού τους θεωρούν όλοι υπεύθυνους, μιας και τα στελέχη που προσχωρούν στο ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από τις τάξεις τους.
Νέο συμβόλαιο και νέα αρχή
Στο πλαίσιο αυτό, όπως έχω ξαναπεί , έχει έρθει επιτέλους η ώρα να αναδυθεί κάτι πραγματικά νέο στο χώρο της Κεντροαριστεράς με τη συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων. Μία πολιτική παράταξη με σχέδιο, στρατηγική και σαφή κεντροαριστερό προσανατολισμό, που θα καταφέρει να προσελκύσει πίσω τους χαμένους ψηφοφόρους της κεντροαριστερής δεξαμενής.
Ένα κόμμα που πάνω από όλα θα επικρατεί το κοινό συμφέρον για το καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων και όχι οι προσωπικές στρατηγικές.
Ένα κόμμα στελεχωμένο από νέα πρόσωπα, ικανά, αναγνωρισμένα στις τοπικές κοινωνίες τους, άφθαρτα, τα οποία θα οργώσουν κυριολεκτικά ολόκληρη την Ελλάδα προκειμένου να πείσουν, και θα πείσουν, και τον τελευταίο ψηφοφόρο ότι πράγματι έχει έλθει η ώρα μιας νέας Αλλαγής στην ελληνική κοινωνία και την κεντροαριστερά.
Ένα κόμμα που θα συνάψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό, πάνω στις παραδοσιακές αξίες και αρχές της Κεντροαριστεράς και επιτέλους θα κάνει πράξη τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Ένα κόμμα που θα δώσει έμφαση στο κοινωνικό κράτος και την ανακούφιση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων που επλήγησαν τα τελευταία χρόνια από την εφαρμογή σκληρών μνημονιακών πολιτικών.
Ένα κόμμα που θα αποκαταστήσει την ισονομία των πολιτών έναντι της αβάστακτης μεροληπτικής φορολογίας που επικρατεί σήμερα.
Ένα κόμμα που δεν θα θέλει τους πολίτες πένητες κρατώντας τους ομήρους με επιδόματα και πρόσκαιρη απασχόληση μέσω 8μηνων συμβάσεων.
Με την υιοθέτηση όλων εκείνων των πολιτικών που θα αναβαθμίσουν τη χώρα μας ξανά στο διεθνές στερέωμα και θα πραγματοποιήσουν το αναγκαίο restart στην ελληνική οικονομία, με νέες επενδύσεις και ίδρυση νέων θέσεων εργασίας. Με καθαρές λύσεις και όχι απλά υποσχέσεις που τελικά μετατρέπονται σε κωλοτούμπες.
Το χρωστάμε στον τόπο και στις νέες γενιές που πρέπει να τους εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο αύριο.
