Ποια είναι η πόλη που ονειρευόμαστε να ζήσουμε τη ζωή μας;
Πώς φανταζόμαστε τον Βόλο όταν κλείνουμε τα μάτια και αφήνουμε το μυαλό να σχεδιάσει έναν τόπο ανθρώπινο, λειτουργικό και δίκαιο;
Ονειρευόμαστε έναν Βόλο όπου το πρωινό ξεκίνημα δεν είναι μια αγωνιώδης πορεία μετ’ εμποδίων αλλά μια βόλτα σε πεζοδρόμια προσβάσιμα, καλοσυντηρημένα, χωρίς κινδύνους. Μια πόλη που ενθαρρύνει τη χρήση του ποδηλάτου με ένα συνεχές και ασφαλές δίκτυο ποδηλατοδρόμων, όχι ένα αποσπασματικό και διακοσμητικό σχέδιο που σταματά απότομα ή γίνεται παγίδα.
Ονειρευόμαστε γειτονιές ζωντανές, με παιδικές χαρές, χώρους στάθμευσης και πολιτιστικά κέντρα — όχι τσιμεντοποιημένες ερημιές. Θέλουμε σχολεία με κήπους, καλοσχεδιασμένα και καλοσυντηρημένα, που να αποτελούν πηγή περηφάνιας και όχι αφορμή για διαρκείς διαμαρτυρίες γονέων και παιδιών.
Οραματιζόμαστε μια πόλη που σέβεται το πράσινο. Που δεν κατακρεουργεί τα δέντρα αλλά τα φροντίζει σαν πολύτιμους συμμάχους της ζωής. Που μετατρέπει τους ανοιχτούς χώρους σε πάρκα, ανοιχτά σε όλους, προσβάσιμα, φωτεινά, ασφαλή — τόπους συνάντησης, ανάπαυλας και πολιτισμού.
Ονειρευόμαστε έναν Βόλο που σέβεται τα αδέσποτα ζώα (τσιπ, στειρώσεις, εφαρμογή του νόμου για επανένταξη κ κυρίως εκστρατεία ενημέρωσης ) και μας θυμίζει ότι ο πολιτισμός φαίνεται από τη συμπεριφορά μας στους πιο αδύναμους.
Θέλουμε μια πόλη με σύγχρονο, έξυπνα σχεδιασμένο κυκλοφοριακό δίκτυο, ικανό να αντέχει στη νεροποντή, χωρίς να καταρρέει με κάθε έντονη μπόρα.
Θέλουμε υπηρεσίες που δεν απλώς εξυπηρετούν, αλλά στηρίζουν — με ταχύτητα, διαφάνεια, επάρκεια. Υπηρεσίες που προστατεύουν την ποιότητα του αέρα, της θάλασσας, του φυσικού πλούτου μας.
Θέλουμε βρύσες στις γειτονιές μας. Με γάργαρο νερό Πηλίου, δημόσιο και δωρεάν. Να πάψει η πόλη να πνίγεται στο πλαστικό. Θέλουμε η βιομηχανική δραστηριότητα να βρίσκεται έξω από τον αστικό ιστό και να λειτουργεί με διαφάνεια και κοινωνικό έλεγχο. Γιατί δεν είναι βιώσιμη καμία ανάπτυξη που υπονομεύει την υγεία των κατοίκων της.
Ονειρευόμαστε έναν Βόλο όπου ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια αλλά καθημερινότητα. Από την καθαριότητα των δρόμων ως την ύπαρξη θεάτρων, μουσείων και βιβλιοθηκών που να λειτουργούν πραγματικά, να παράγουν έργο, να συνδέουν τους πολίτες με τις ρίζες και το μέλλον τους.
Και κυρίως, ονειρευόμαστε μια πόλη όπου οι πολίτες δεν φοβούνται να μιλήσουν. Δεν δέχονται απειλές, απαξίωση ή ειρωνεία από εκείνους που κλήθηκαν να τους υπηρετούν. Δεν μετατρέπονται σε θεατές πολιτικής φαρσοκωμωδίας, ούτε σε άθυρμα των «μπαλιών του πιγκ-πογκ» ανάμεσα σε υπηρεσίες, αιρετούς και θεσμικά ανεπαρκείς.
Αν όλα αυτά μοιάζουν μακρινά, ίσως γιατί ξεχάσαμε να τα απαιτούμε.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το πιο θεμελιώδες βήμα: να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί ξανά. Να οραματιστούμε με καθαρότητα την πόλη που μας αξίζει και μετά, με επίγνωση, να επιλέξουμε τους ανθρώπους που μπορούν και θέλουν να την οικοδομήσουν. Όχι εκείνους που υπόσχονται προσωπικά οφέλη, αλλά εκείνους που ενσαρκώνουν ήθος, συνέπεια και όραμα.
Αν έχουμε ήδη επιλέξει λάθος; Αν διαπιστώνουμε καθημερινά ότι ο “ηγέτης” μας δεν έχει κανένα σχέδιο, καμία προτεραιότητα πέρα από το μικροσυμφέρον και την εξυπηρέτηση ημετέρων;
Τότε δεν μένει παρά να αντιδράσουμε. Όχι με οργή δίχως στόχο, αλλά με δράση συλλογική, συνειδητοποιημένη, πειθαρχημένη. Να ενταχθούμε σε ομάδες ανθρώπων που μοιράζονται κοινές αξίες. Να συνεργαστούμε, να δημιουργήσουμε, να απαιτήσουμε.
Γιατί η πόλη μας δεν αλλάζει από μόνη της. Αλλάζει όταν εμείς αλλάξουμε στάση. Όταν αρνηθούμε τον κυνισμό, την απάθεια και τη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Όταν απορρίψουμε το «δεν αλλάζει τίποτα» και πιστέψουμε ότι η αλλαγή ξεκινά από το μικρό, το καθημερινό, το προσωπικό.
Όπως είπε ο Αϊνστάιν: «Δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο σκέψης που το δημιούργησε».
Ώρα να αλλάξουμε σκέψη. Ώρα να την κάνουμε πράξη.
Ώρα να φτιάξουμε τον Βόλο των Ονείρων μας.
ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
(φωτογραφία αρχείου Kostas-Klitsogiannis)
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
