Η καθημερινότητά του ίδια. Τραγικά ίδια.
Ολημερίς επαιτεία στην οδού Ερμού, έξω από εμπορικό πολυκατάστημα.
Το βράδυ ύπνος σε παγκάκι της Σπυρίδη.
Με ζέστη και κρύο, μόνος του, με δεκάδες ιδρύματα, φορείς, κλειστά ακίνητα να βρίσκονται στην σφαίρα του ασυγκίνητου, ο συμπολίτης δίνει καθημερινά τον αγώνα επιβίωσης στο εμπορικό κέντρο του Βόλου.
Στη γωνιά, έξω από το εμπορικό πολυκατάστημα, αόρατος για πολλούς περαστικούς.
Στο παγκάκι της οδού Σπυρίδη, κι εκεί αόρατος, σχεδόν σαν στοιχείο του αστικού εξοπλισμού.
Δεκάδες διερχόμενοι πεζοί κι άλλοι με οχήματα, περνούν δίπλα του αλλά δεν τον βλέπουν…
Η παρουσία του όμως είναι εκεί, καθημερινά, στην καρδιά της εμπορικής αγοράς.
Αγκάθι στην καρδιά του κοινωνικού κράτους, της πρόνοιας, της αλληλεγγύης, της συμπαράστασης και όχι μόνο στις γιορτινές ημέρες που έρχονται.
Έστω και στο πνεύμα των Χριστουγέννων, μπορεί να δοθεί μια ζεστασιά αγάπης στον συμπολίτη που ζει και κοιμάται στον δρόμο;
