Η Κάρλα Σοφία Γκασκόν μπαίνει στο δωμάτιο που έχουμε προγραμματίσει να συναντηθούμε για μια ολιγόλεπτη συνέντευξη στο Σαν Σεμπαστιάν και έχει μονάχα μια απαίτηση: Η τσάντα της να κρέμεται από μια καρέκλα. Η αλήθεια είναι ότι είχε μαζί της μια πανάκριβη επώνυμη μάρκα. Το πρόβλημα της όμως δεν ήταν η φυσική φθορά της τσάντας αλλά η πεποίθηση της ότι «οι τσάντες στο πάτωμα δεν γεμίζουν χρήματα». Αυτό και μόνο ήταν ικανό για να γίνει το κλικ και να ξεκινήσει μια απολαυστική συζήτηση που μέρος της θα διαβάσετε παρακάτω.
Της παρουσιάζω τις σκέψεις μου για τα σύγχρονα musical που έχουν τις ρίζες τους στην Ισπανία (και σε διεύρυνση και στον Ευρωπαϊκό χώρο). Υπάρχει για παράδειγμα το «Cerca de tu casa» και το «20 centímetros» από την Ισπανία, το «London Road» από τη Μεγάλη Βρετανία ή το «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» από τη Δανία…
«Κοίτα, για μένα ήταν έκπληξη που υπάρχουν αυτές οι αναφορές, αλλά πραγματικά ταιριάζουν απόλυτα. Είδα την ταινία «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» και τη βρήκα εξαιρετική και γεμάτη πρωτοτυπία, ένα διαφορετικό μουσικό είδος. Όμως, για να είμαι ειλικρινής, δε βλέπω τη «Emilia Pérez» ως μιούζικαλ. Είναι μια ταινία που συνοδεύεται από μουσική σε κάποιες σκηνές, αλλά δεν μπορώ να τη δω ως μιούζικαλ, ειδικά στο δικό μου κομμάτι. Δεν πιστεύω ότι οι θεατές θα θυμούνται κυρίως τα τραγούδια που τραγουδώ, καθώς δεν μπορώ να συναγωνιστώ τη Σακίρα! (γέλια) Το πιο σημαντικό για μένα ήταν να εστιάσω στην ερμηνεία. Θα ήθελα να φτάναμε το επίπεδο του Hair, που είναι μια από τις αγαπημένες μου μουσικές ταινίες, της οποίας το soundtrack ακούω ακόμα, (ειδικά το κύριο τραγούδι), στο αυτοκίνητό μου, αν και δεν είναι πια κασετόφωνο» (γέλια).
Η εισαγωγική σκηνή, ένα τραγούδι που καταγράφει τις δυσκολίες της εργατιάς στη Λατινική Αμερική, όπως και ένα τραγούδι που υμνεί τα ανθρώπινα κατορθώματα στο τέλος, μου θύμισαν την κυκλική δομή του χορού στην Αρχαία Ελληνική Τραγωδία.
«Η ελληνική κουλτούρα είναι πανταχού παρούσα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εσείς είστε αυτοί που μας χαρίσατε την κουλτούρα στην Ευρώπη. Είναι αδύνατον να μην υπάρχουν αναφορές στο ελληνικό θέατρο και σε όσα μας έχετε προσφέρει. Ο Ζακ Οντιάρ, όταν δημιούργησε αυτή την ταινία, εμπνεύστηκε από την όπερα, κι έτσι η Emilia Pérez έχει πολλά στοιχεία που την κάνουν να θυμίζει όπερα. Αρχικά, την είχε σκεφτεί για το θέατρο, αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη, καθώς είναι σκηνοθέτης κινηματογράφου».
Τη ρωτάω πως αισθάνθηκε όταν της παρουσίασαν για πρώτη φορά την υπόθεση της ταινίας, που, σίγουρα στην ίδια πρόταση θα αναφέρθηκαν οι λέξεις, έμπορος ναρκωτικών, καρτέλ, φυλομετάβαση, νταγκ κουλτούρα και μιούζικαλ.
«Όταν διάβασα το σενάριο, σκέφτηκα: “Πώς θα το κάνουμε αυτό; Είναι τρέλα!” Είναι αλήθεια πως αναμειγνύει πολλά θέματα και ιδέες: μουσική, ναρκωτικά, τρανς ταυτότητες, απώλεια οικογένειας… Και στο τέλος αναρωτιέσαι: Τι είναι η Emilia Pérez; Τι είδος ταινίας είναι; Νομίζω πως είναι αδύνατον να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, καθώς η Emilia Pérez είναι ένα είδος από μόνη της».
Μεταξύ σοβαρού και αστείου τη ρωτώ αν βρίσκει κοινά στοιχεία με την ηρωίδα της (εξαιρώντας προκαταβολικά την πιθανή σχέση της με καρτέλ ναρκωτικών)
«Το πιο σημαντικό που έδωσα στην Emilia Pérez, στον χαρακτήρα του Μαnitas πριν γίνει Εμίλια, είναι η ψυχή μου. Αυτό που με συνδέει περισσότερο με τον χαρακτήρα, πέρα από ό,τι μπορεί να πιστεύει κανείς, είναι η αδυναμία που έχει να αντιμετωπίσει την απώλεια. Κι εγώ δυσκολεύομαι να αποδεχτώ την απώλεια των αγαπημένων μου προσώπων, κι έτσι προσπαθώ να διατηρώ τις σχέσεις μου με αυτούς. Το ισχυρότερο σημείο σύνδεσής μας δεν είναι η τρανς ταυτότητα, αλλά η δυσκολία αποδοχής της απώλειας των αγαπημένων».
Η απαιτήσεις της ταινίας ήταν άνω του μέσου όρου για μια ευρωπαϊκη συμπαραωγή.
«Είχαμε την τύχη να έχουμε μια υπέροχη τεχνική και ανθρώπινη ομάδα. Μερικές φορές φαίνεται ότι μόνο τα άτομα που βλέπετε στην οθόνη είναι υπεύθυνα για μια ταινία, αλλά από πίσω υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι. Πίστευα ότι ήμασταν 400 άτομα, αλλά όταν είδα τους τίτλους τέλους, ήταν πάνω από 1.000! Συνειδητοποιείς την απίστευτη δουλειά τόσων ανθρώπων, στους οποίους χρωστάμε ευγνωμοσύνη».
Στην ταινία υπάρχει ένα κυρίαρχο ερώτημα που εν μέρη θα απαντηθεί, αν αλλαγή φύλου συνεπάγεται και αλλαγή ζωής.
«Η αλλαγή φύλου και η αλλαγή ζωής είναι ταυτόσημα κατά κάποιον τρόπο. Δεν χρειάζεται να κάνεις μια δραστική φυσική αλλαγή για να αλλάξεις ζωή· μπορείς να το κάνεις αλλάζοντας το μυαλό σου. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος για τον άνθρωπο, και αυτό είναι που μας ωθεί στην εξέλιξη. Αν αυτό συνδυαστεί ή προκληθεί από μια φυσική αλλαγή ή κάποιο γεγονός, πρέπει να το δεχτούμε και να προχωρήσουμε. Δεν θα υπήρχαν ελληνικές τραγωδίες, θεατρικά αριστουργήματα ή σπουδαίες ταινίες αν δεν υπήρχε ο πόνος, κι όμως συνεχώς προσπαθούμε να τον αποφύγουμε. Θεωρώ ότι ο πόνος είναι η αφετηρία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να εξελιχθούμε.»
Όσο για τη σχέση της με τη διεθνή μουσική, οι στίχοι έχουν δευτερεύουσα σημασία.
«Ακούω πολλή παραδοσιακή μουσική και προτιμώ κομμάτια που δεν καταλαβαίνω, γιατί αν καταλαβαίνω τους στίχους, δεν με ελκύουν. Δεν αντέχω τη μουσική σε γλώσσες που καταλαβαίνω, όπως τα ισπανικά ή τα αγγλικά· προτιμώ μουσική χωρίς στίχους, που με τραβά πνευματικά. Αγαπούσα τους Depeche Mode, αλλά δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να με χαρακτηρίζει απόλυτα. Στην ταινία, ίσως είναι το τραγούδι της μέσης, αλλά ούτε αυτό αρκεί για να με εκφράσει».
Η Emilia Perez ήδη έχει ξεκινήσει να προβάλλεται στις Ελληνικές αίθουσες, πλέον με τις ευχές και τους χαιρετισμούς της Κάρλα Σοφία Γκασκόν στους Έλληνες θεατές
«Στέλνω ένα τεράστιο φιλί σε όλο το κοινό στην Ελλάδα! Ανυπομονώ να έρθω στη χώρα σας! Εξάλλου, η προηγούμενη βασίλισσά μας, που είχε το ίδιο όνομα με μένα, η Σοφία, ήταν Ελληνίδα, οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχω έρθει ακόμη. Επίσης, σας προτείνω να δείτε την ταινία Emilia Pérez, η οποία κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο στους κινηματογράφους σας. Ελπίζω να πάτε να τη δείτε, γιατί είναι μια υπέροχη ταινία. Σας διαβεβαιώνω ότι, όταν τη δείτε, θα συνειδητοποιήσετε ότι όλα όσα σας λέω δεν αρκούν, καθώς είναι κάτι παραπάνω από όσα θα μπορούσα να περιγράψω. Πρέπει να τη δείτε! Σας ευχαριστώ πολύ»!
www.ertnews.gr
