Νομίζω πως στην ερώτηση «ποια είναι η πιο οδυνηρή συνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ» πολλοί συμπολίτες θα έλεγαν η τετραετής διακυβέρνησή του. Στην πραγματικότητα όμως η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι το χειρότερο που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία από τον Αλέκση και την παρέα του αλλά μπορεί να είναι και η μεγάλη τους προσφορά στον τόπο, η παρακαταθήκη τους τρόπον τινά. Χάρη σ’ αυτήν άλλωστε τη διακυβέρνηση ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών κατάλαβε το μέγεθος της απάτης που κρύβεται πίσω από τις «φωνές της ανατροπής» και έμαθε τι σημαίνει Αριστερά. Και μάλιστα, χάρη στην ευελιξία του Αλέκση (κάτι για το οποίο κακώς κατηγορείται) το μάθημα έγινε χωρίς να ολοκληρωθεί το πάθημα. Τα δις που μπορεί να στοίχισε είναι πολύ μικρό τίμημα για την απαλλαγή από πολλά μεταπολιτευτικά παραμύθια και ταμπού που μας ταλαιπώρησαν κοντά μισό αιώνα.
Το πρόβλημα λοιπόν με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η διακυβέρνησή του η οποία περισσότερο μοιάζει με άσχημο πέσιμο στο οποίο στέκεσαι τυχερός και σηκώνεσαι με μόνο λίγες μελανιές. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το δηλητήριο με το οποίο πότιζε, ποτίζει και (όπως όλα δείχνουν) θα συνεχίσει να ποτίζει την ελληνική κοινωνία. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε ο «νονός» του ΣΥΡΙΖΑ (κατά το «νονός» του πανκ), ο Αντρέας ο Παπαντρέου: η νοοτροπία με την οποία δηλητηρίασε την κοινωνία ήταν πολύ χειρότερη από τη διακυβέρνησή του*.
Αντιστοίχως ο ΣΥΡΙΖΑ δηλητηριάζει την κοινωνία με μίσος απέναντι σε οτιδήποτε βρίσκεται στον δρόμο του. Αντικαθιστά την πολιτική αντιπαράθεση με την εχθροπάθεια και βάζει τη συκοφαντία στο κέντρο της αντιπολιτευτικής του τακτικής. Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα ψέματα δεν περιορίζονται στα στοιχεία, αλλά αφορούν και το ήθος των αντιπάλων οι οποίο δεν αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι αλλά ως εχθροί εναντίον των οποίων όλα επιτρέπονται. Κι όλα αυτά με χυδαιότητα που συναγωνίζεται και καμιά φορά καταφέρνει να ξεπερνά ακόμα και την Αυριανή της δεκαετίας του ‘80.
Το χάσταγκ #ΝΔ_παιδεραστές νομίζω ότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το δηλητήριο που δεν περιορίζεται στους ανώνυμους φανατικούς του twitter, αλλά υιοθετείται ως αντιπολιτευτική κανονικότητα από τα στελέχη του κόμματος. Η συκοφαντική σύνδεση των αντιπάλων με φρικτά εγκλήματα δεν γίνεται πλέον από τον κάθε διαδικτυακό Φούφουτο, αλλά από τους ίδιους τους βουλευτές. Ο σύντροφος Μαμουλάκης ανεβάζει βίντεο στο TikTok γράφοντας #ΝΔ_παιδεραστές, η συντρόφισσα Βαγενά αποκαλεί τη Νέα Δημοκρατία «κόμμα παιδεραστών», ο ξάδερφος Τσίπρας, κάνοντας λογικά άλματα που θα ζήλευε κάθε ψεκασμένος, συνδέει κόμματα και παιδεραστεία κι όλα αυτά μόνο τις τελευταίες δέκα μέρες. Με αποκορύφωμα φυσικά τη φράση «η κοινωνία πρέπει να απαλλαγεί από το καθεστώς Μητσοτάκη… πριν η παραγωγή της βίας και της σήψης που βλέπουμε πλέον να πολλαπλασιάζεται, ενίοτε και με τον πιο απεχθή τρόπο της κακοποίησης παιδιών, γίνει κανονικότητα» του προέδρου Αλέκση ο οποίος, ως συνήθως χωρίς ντροπή και δισταγμό, απέδωσε στην κυβερνητική πολιτική την κακοποίηση της ανήλικης από τον Κολωνό (προσφέροντας παράλληλα πολύτιμες υπηρεσίες στους κακοποιητές οι οποίοι, σύμφωνα με την Τσίπρεια λογική, δεν φταίνε τόσο για τα εγκλήματα τους αφού είναι η κυβερνητική πολιτική που τους οδηγεί σ’ αυτά). Στο μείγμα προσθέστε τις συκοφαντίες εναντίον κάθε δημοσιογράφου που δεν εξυπηρετεί το αντιπολιτευτικό παραμύθι (μέχρι και αρθρογράφος των Financial Times που τόλμησε να εντάξει την Ελλάδα στις χώρες που οι οικονομίες τους πήγαν καλύτερα του αναμενομένου χαρακτηρίστηκε «πληρωμένος ή ναρκομανής» από τον ξάδερφο Τσίπρα), προσθέστε τα «Μητσοτάκη_ γ@@@@ της «νεολαίας» ΣΥΡΙΖΑ (τα εισαγωγικά γιατί η ηλικία των «νεολαίων» του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ταινίες με τον Κωνσταντάρα), προσθέστε τις κραυγές περί «δολοφόνων» των συντρόφων Φίλη και Κουρουπλή, προσθέστε το αντιεμβολιαστικό κήρυγμα του συντρόφου Πολάκη και έχετε το μείγμα του συριζαϊκού δηλητηρίου σε όλο το μεγαλείο του.
Αν σας θυμίζει κάτι αυτή η τακτική, κάτι κάπως πιο σύγχρονο από την Αυριανή του Αντρέα, έχετε δίκιο. Είναι ακριβώς η τακτική με την οποία πολιτεύτηκε και πολιτεύεται ο Ντόναλτ ο Τραμπ και οι παρατρεχάμενοί του στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Κι εκεί οι αντίπαλοι είναι «επικεφαλείς παιδοφιλικού κυκλώματος» και εκεί οι δημοσιογράφοι που δεν αναπαράγουν το τραμπικό παραμύθι είναι πουλημένοι. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας θυμίσω που οδηγησε αυτό το δηλητήριο. Και μπράβο στους συντρόφους που συστηματικά ποτίζουν μ΄αυτό την κοινωνία.
