Του Γιώργου Πετρουλάκη
Διεθνολόγος,
πρώην Γενικός Γραμματέας Επικοινωνίας
Ήταν η αποχώρηση Μέρκελ μετά από τόσα χρόνια;
Σίγουρα.
Ήταν η υπεροχή του σοσιαλδημοκράτη υποψήφιου Καγκελαρίου έναντι των αντιπάλων του; Αναμφισβήτητα.
Ήταν η πολιτική ατζέντα με έμφαση για παράδειγμα στα κοινωνικά ζητήματα και την καταπολέμηση της φτώχιας που ευνόησε το ρεύμα της αλλαγής;
Και πάλι, χωρίς αμφιβολία.
Να προσθέσουμε όμως και κάτι που φαντάζει αυτονόητο αλλά δεν είναι;
Δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στο αποτέλεσμα των πρόσφατων γερμανικών εκλογών, αν το SPD δεν είχε αντέξει «τα χρόνια της ερήμου».
Πόσοι και πόσοι αναλυτές, βλέποντας το πώς κυλούσε η εκλογική βραδιά, θα ήθελαν να πατήσουν delete σε αναρίθμητα άρθρα τους που προέβλεπαν το τέλος της «γριάς Θείας», όπως αποκαλείται χαϊδευτικά το SPD στην Γερμανία…
Άντεξε όμως, όπως αντέχουν κόμματα – θεσμοί.
Που έχουν στελέχη, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, σε κάθε επίπεδο δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Που έχουν οργάνωση και μέλη.
Που έχουν βαθιές ρίζες στην κοινωνία, στο θυμικό της, στη μνήμη της, για δεκαετίες.
Που όσο κι αν χτυπηθούν από την ιστορία ή τα λάθη τους, πάντα αποτελούν επιλογή για σοβαρή διακυβέρνηση.
Οι ομοιότητες με το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ βγάζουν μάτι, χωρίς αυτό φυσικά να προδικάζει τίποτα – κάθε χώρα, κάθε κόμμα είναι μια διαφορετική περίπτωση.
Αλλά η αλήθεια είναι πως οι πολιτικές εξελίξεις τον τελευταίο χρόνο και στις δυο όχθες του Ατλαντικού σαν να ευνοούν στα μέρη μας – στα ξαφνικά – την προσπάθεια επαναφοράς του Κινήματος Αλλαγής – ΠΑΣΟΚ, στο επίκεντρο διακυβέρνησης της χώρας.
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν μέσα σε μια πενταετία, μέχρι το 2015, ήρθαν τα πάνω κάτω στην πολιτική σκηνή της χώρας, γιατί να μην αρχίσουν τώρα να έρχονται τα κάτω πάνω;
