Γυναίκες γαρ σε μια κοινωνία ντροπής … Άνθρωποι σε μια απάνθρωπη κοινωνία . Ερωτικοί σε μια αμιγώς αντιερωτική κοινωνία .
Πόσο σκοτάδι χρειάζεται για να σκεπάσει τόσο φως; Πόση ανανδρία χρειάζεται για να αποδείξει κάποιος τον ανδρισμό του;
40 μέρες μετά τη δολοφονία της Καρολάιν ο γυναικοκτόνος, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος αναγκάζεται να ομολογήσει, αφού τη θρήνησε γοερώς , σκηνοθέτησε τη δολοφονία της , μας ευχαρίστησε για τη συμπαράσταση , θύμωσε για τις ανυπόστατες υποψίες σε βάρος του , αλλά το επίπεδο του δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί , μας κούρασε με δακρύβρεχτες αναρτήσεις που κανέναν δεν έπειθαν και της έβρασε τα δέοντα κολυβα . Η λύση μπορεί να ήταν μπροστά στα μάτια μας , ωστόσο το αφήγημα του θύτη δύσκολα έσπαγε. Ίσως να φταίει το επάγγελμά του, η υπεράνω υποψίας φατσούλα του , ίσως η καλή κοινωνική του θέση, ίσως η τάση του «είναι πολύ καθώς πρέπει και αποκλείεται». Δεν ήταν βλέπετε και ο Γεωργιανός που έσπευσαν να συλλάβουν, χωρίς να έχει καμία σχέση με το φόνο.
Άλλη μία γυναικοκτονία προστίθεται στον τεράστιο αυτό κατάλογο. Και αυτό ΓΙΑΤΙ? Γιατί η δολοφονημένη έψαχνε τρόπο να φύγει από το σπίτι μαζί με το παιδί.Γιατι διεκδίκησε τη ζωή της όπως η ΙΔΙΑ ήθελε , χωρίς να κριθεί για αυτό !
Το ίδιο βράδυ μάλιστα έψαχνε ξενοδοχείο σε γνωστή εφαρμογή, ώστε να ξεφύγει από τον καταπιεστή και μετέπειτα δολοφόνο της, ώστε απλώς να ξεφύγει χωρίς λόγο και απολογίες . Το πραγματικό ΓΙΑΤΙ όμως είναι πως αυτός θεωρούσε πως η γυναίκα του τού ανήκει, πως είναι αυτός που έχει το δικαίωμα να καθορίσει τη ζωή της… μέχρι το τέλος. Ή μαζί ακόμη και δυστυχισμένη ή καθόλου .
Μόνο οργή και θλίψη μας γεμίζει αυτό το έγκλημα.
Δεν είναι οικογενειακή τραγωδία, τραγωδία είναι η εμφυλη βία. Σε ένα κόσμο που τρέχει να ξεπλενει το θύτη, που δεν τον νοιάζει πως θα αλλάξει στερεότυπα και συμπεριφορές, σε έναν κόσμο που υπάρχουν γυναίκες που πέφτουν νεκρές, άγρια δολοφονημένες, από σύντροφο, πατέρα, αδελφό, βιασμενες , σ’ έναν κόσμο που έστω και ΜΙΑ βιώνει βία, φοβάται, πονάει, που γυναίκες κινδυνεύουν, που υπάρχουν επιζώσες που ζουν με μνήμες, στο άκουσμα της είδησης, γυναίκες που υπήρξαν θύματα έμφυλης βίας, κακοποιημένες που λένε «Θα μπορούσα να ήμουν εγώ», πάντα θα λέμε, θα φωνάζουμε δυνατά
"ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ". Όχι στο φόβο και στη συναισθηματική πίεση .
Η ζωή είναι αναφαιρετο δικαίωμα του καθενός μας και ο τρόπος βιωσης της, αποκλειστική ευθύνη του καθενός και της καθεμιάς . Όχι σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις δυστυχίας…όχι στη βια και τον ψυχολογικό καταναγκασμό , όχι στο σφετερισμό των συναισθημάτων , όχι στον ψυχικό ναρκισσισμό. Κούκλα μου κοιμήσου εν ειρήνη , τουλάχιστον η κόρη σου δε θα μεγαλώσει μαζί του .
Δωροθέα Κολυνδρίνη, Αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας
