Τις τελευταίες ημέρες ο παλαιστινιακός λαός βιώνει για ακόμη μία φορά την κλιμάκωση της ποικιλόμορφης βίας του ισραηλινού κράτους. Από τη μεθοδική επιχείρηση εκδίωξης του αραβικού στοιχείου από την Ανατολική Ιερουσαλήμ με εξώσεις και εποικισμό, μέχρι τα εθνικιστικά πογκρόμ στους δρόμους των πόλεων, την αστυνομική πρόκληση και καταστολή γύρω ή και μέσα στους ιερούς χώρους των μουσουλμάνων και έπειτα τη χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον της Γάζας, ο παρονομαστής για τους Παλαιστίνιους είναι ένας. Θάνατος. Αργός ή γρήγορος και διαρκώς εναλλασσόμενος. Είτε ως φθηνό εργατικό δυναμικό και πολίτες β’ κατηγορίας, είτε ως ο «επικίνδυνος Άλλος», ο «τρομοκράτης», ο «βάρβαρος» γενιές Παλαιστινίων μαθαίνουν να αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει στρατιωτικοί στόχοι. Η απαίτηση του ισραηλινού κράτους είναι όταν δεν είναι τέτοιοι να είναι ευγνώμονες.
Η περίοδος της πανδημίας, επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση για τα φτωχά στρώματα του ισραηλινού κράτους. Οι Παλαιστίνιοι ως οι φτωχότεροι των φτωχών, οι πιο αποκλεισμένοι των αποκλεισμένων βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα βίας, αυτή τη φορά άμεσης, στρατιωτικού τύπου μετά τους πανηγυρισμούς για την απελευθέρωση από τα «δεσμά του Covid». Τα στρατιωτικά πλήγματα εναντίον της Γάζας, οι φόνοι αμάχων κι η καταστροφή υποδομών είναι γνωστές πρακτικές του ισραηλινού κράτους, δεν παύουν όμως να προκαλούν οργή σε κάθε άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία και την ισοτιμία των ανθρώπων.
Το κράτος του Ισραήλ δεν στέκει μόνο του με τις επιλογές του. Παρά τις αποχρώσεις στις επίσημες δηλώσεις, οι ΗΠΑ πρώτα απ’ όλα αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέχονται και στηρίζουν τις δολοφονίες δεκάδων Παλαιστινίων, τις πρακτικές απαρτχάιντ, την ύπαρξη της υπαίθριας φυλακής που λέγεται Γάζα. Η ελληνική κυβέρνηση έχοντας εγκαινιάσει νωρίτερα μέσα στη χρονιά μεγάλες συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το κράτος του Ισραήλ βαδίζει στον δρόμο που εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία έχει χαράξει το ελληνικό κράτος, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Αυτός δεν είναι άλλος από τη δημιουργία άξονα με το Ισραήλ και με αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ, με στόχο την αναβάθμιση του περιφερειακού ρόλου του ελληνικού κεφαλαίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο ελληνικός λαός πρέπει να θυμάται ότι οι Ισραηλινοί πιλότοι που βομβαρδίζουν τη Γάζα συνεκπαιδεύονται στον ελληνικό εναέριο χώρο εδώ και χρόνια μαζί με την ελληνική αεροπορία ώστε να αποκτήσουν την απαραίτητη επιχειρησιακή δεινότητα. Ειδικότερα, η στρατηγική συνεργασία για τις ΑΟΖ και τις εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο καθιστά τους Παλαιστίνιους εχθρούς του ελληνικού κράτους καθώς βάση της αποτελεί η άρνηση αναγνώρισης κάθε άλλης κατάστασης όσον αφορά την χερσαία και θαλάσσια κυριαρχία από τη σημερινή. Είναι αυτά τα ειδικά συμφέροντα της ελληνικής κρατικής εξουσίας που οδηγούν την κυβέρνηση, όχι μόνο να μην καταδικάζει την βία του ισραηλινού κράτους αλλά ουσιαστικά να την επικροτεί επικαλούμενο το δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα».
Απέναντι, στην ποικιλόμορφη και διαρκώς κλιμακούμενη βία που δέχεται, ο παλαιστινιακός λαός, για άλλη μια φορά δίνει μαθήματα γενναιότητας και μαχητικότητας. Το γεγονός ότι αντιδρά εδώ και εβδομάδες με διαρκείς πορείες, κινητοποιήσεις αλλά και στρατιωτικά, όπου έχει τη δυνατότητα, δημιουργεί δυσκολίες στο κράτος του Ισραήλ να επιβάλλει την πολιτική του. Η παλαιστινιακή αντίσταση, με τις διάφορες μορφές της έχει μία κοινή λαϊκή και κοινωνική βάση: τα εξαθλιωμένα και πολλαπλώς καταπιεσμένα παλαιστινιακά πληθυσμιακά στρώματα, είτε εντός του κράτους του Ισραήλ, είτε στα υπό παλαιστινιακή διοίκηση εδάφη της Γάζας και της Δυτικής Όχθης. Η ενδεχόμενη συνάντηση στους δρόμους με το αριστερό, δημοκρατικό και φιλειρηνικό τμήμα της ισραηλινής κοινωνίας θα μπορούσε να φέρει σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση την ισραηλινή κυβέρνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι το τελευταίο διάστημα η ισραηλινή κυβέρνηση δέχτηκε κύμα οργής και αγανάκτησης από το ισραηλινό-εβραϊκό στοιχείο με διαρκείς διαδηλώσεις. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που η ισραηλινή ελίτ ποντάρει στον εθνικισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.
Το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες χώρες του «Δυτικού κόσμου» έχει καθήκον να διατρανώσει την αλληλεγγύη του στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού και να απαιτήσει το σταμάτημα των ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων, των εποικισμών και των ρατσιστικών διακρίσεων σε βάρος των Παλαιστινίων. Όμως πρέπει να στραφεί ταυτόχρονα εναντίον της στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας του ελληνικού κράτους με το ισραηλινό. Μόνο έτσι θα καταφέρει να φέρει εις πέρας το διεθνιστικό του καθήκον.
Να σταματήσουν τώρα οι πολεμικές και κατασταλτικές επιχειρήσεις κατά των Παλαιστινίων.
Όχι στον πολεμικό και επιθετικό άξονα Ελλάδας-Ισραήλ.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη!
ΝΑΡ – νΚΑ Μαγνησίας
