Του Γιάννη Τσιμβρακίδη, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής ΜέΡΑ25, Μαγνησία
Την ώρα που η πλουτοκρατία προχωρά στην νέα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, επιδιώκοντας να επιβάλει τους δικούς της όρους σε μια νέα συμμαχία με τα ακόμα περισσότερο συμπιεζόμενα μεσαία στρώματα, οι θιασώτες του «τέλους της ιστορίας», στην Ελλάδα και στον κόσμο, πρέπει να βρουν ξανά απέναντί τους το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».
«Η κοινωνία στο σύνολό της», υποστηρίζει το αξεπέραστο έργο πολιτικής λογοτεχνίας,«διασπάται όλο και περισσότερο σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιμετωπίζουν άμεσα το ένα το άλλο.» Καθώς η παραγωγή είναι μηχανοποιημένη και το περιθώριο κέρδους των ιδιοκτητών μηχανών γίνεται το κίνητρο του πολιτισμού μας, η κοινωνία χωρίζεται μεταξύ των μη εργαζόμενων μετόχων και των μη ιδιοκτητών μισθωτών. Όσο για τη μεσαία τάξη, είναι ο δεινόσαυρος στο δωμάτιο, που έχει οριστεί για εξαφάνιση. Ο καπιταλισμός έχει εξελιχθεί ανεπαρκώς για να επιβιώσει τις τεχνολογίες που γεννά : «Μια κοινωνία που έχει δημιουργήσει τόσο γιγάντια μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, είναι σαν τον μάγο που δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει τις δυνάμεις του κάτω κόσμου που έχει καλέσει με τα ξόρκια του» Ο μάγος θα φαντάζεται πάντα ότι οι εφαρμογές, οι μηχανές αναζήτησης, τα ρομπότ και οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι τους θα φέρουν πλούτο και ευτυχία σε όλους. Όμως, μόλις απελευθερωθούν σε κοινωνίες που χωρίζονται μεταξύ μισθωτών και ιδιοκτητών, αυτά τα τεχνολογικά θαύματα θα ωθήσουν τους μισθούς και τις τιμές σε επίπεδα που δημιουργούν χαμηλά κέρδη για τις περισσότερες επιχειρήσεις.
Αυτή είναι η εικόνα του κόσμου μας σήμερα. Παρά το γεγονός ότι χαιρετίζουμε τον τρόπο με τον οποίο η παγκοσμιοποίηση έχει βγάλει δισεκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη ανέχεια στη σχετική φτώχεια, όλοι θρηνούμε για μερικές από τις λιγότερο επιθυμητές επιπτώσεις της: ανυπόφορη ανισότητα, άγρια απληστία, κλιματική αλλαγή, ομηρία των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών μας από τραπεζίτες και υπερ-πλούσιους. Παραπαίουμε φοβικά στην άκρη της τεχνολογικής καινοτομίας καθώς η τεχνητή νοημοσύνη και ο αυτοματισμός που εμφανίζονται ως ενοχλητικές απειλές, υπόσχονται να εξαλείψουν «όλες τις σταθερές, παγιωμένες σχέσεις της κοινωνίας.
Στην εποχή μιας μετεργασιακής κοινωνίας – μια αντίστροφης μέτρησης που ήδη άρχισε εδώ και χρόνια στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες- αν θελήσουμε να υπερβούμε το πρόβλημα της φτώχειας, αναθεωρώντας συγχρόνως το ρόλο της εργασίας ως ακρογωνιαίου λίθου για την ενσωμάτωση στην κοινωνία και την επιβίωση του ατόμου, θα πρέπει να αναζητήσουμε ένα νέο μέσο/εργαλείο αναδιανομής του εισοδήματος και του πλούτου. Μέχρι σήμερα, όλα στηρίζονται στην ατέρμονη οικονομική ανάπτυξη. Έχει αγγίξει όμως περιβαλλοντολογικά και υγειονομικά όρια. Απαιτείται απεγκλωβισμός από κυρίαρχους μηχανισμούς σύλληψης των προβλημάτων.
Προς αυτή την κατεύθυνση ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25, προτείνει ένα παγκόσμιο βασικό εισόδημα που δεν θα προέρχεται από τη φορολόγηση πολιτών αλλά από τις αποδόσεις του κεφαλαίου της αυτοματοποίησης, μια ισότιμη διανομή από ένα είδος κληρονομούμενου πλούτου που ανήκει σε όλους. Ένα μέρισμα που θα αποδίδεται στη συλλογικότητα που παρήγαγε τον πλούτο. Σε κάθε άτομο, από τη γέννηση έως το θάνατό του ικανό να του καλύψει τις στοιχειώδεις του ανάγκες, χωρίς προϋπόθεση ανεπάρκειας πόρων ή κάποια άλλη ανταπόδοση (παροχή εργασίας).Το απροϋπόθετο κοινωνικό εισόδημα θα διανέμεται ισότιμα και δίχως αντάλλαγμα στα μέλη της πολιτικής κοινότητας. Θα αγκαλιάζει όλα τα άτομα, χωρίς διακρίσεις και στιγματισμούς. Εδώ, δεν θα χωράει ούτε ο «προνοιακός σωβινισμός», δηλαδή ο περιορισμός μόνο στους γηγενείς.
Για την Κοινωνική Ευρώπη, το βασικό εισόδημα είναι η τελευταία ευκαιρία. Προσφέρει γόνιμο έδαφος για την αλληλεγγύη. Ο οδικός χάρτης για την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας ταυτίζεται με την απορρόφηση της εθνικής αλληλεγγύης από την ενωσιακή. Παρά τις εθνικές εσωστρέφειες, δεν θα πρέπει να σβήσει το όραμα μιας ευρωπαϊκής κοινωνικής αλληλεγγύης πέρα από τα εθνικά σύνορα.
Η πανδημία είναι η «σκανδάλη», στο σύστημα του «κερδοσκοπικού καπιταλισμού» όπου όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του εισοδήματος και του πλούτου πηγαίνει σε εκείνους που έχουν οικονομικό ενεργητικό ενώ οι «επισφαλείς» λαμβάνουν ολοένα και μικρότερο ποσοστό του συνολικού εισοδήματος ζώντας υπό την απειλή μη βιώσιμου χρέους σε ένα λάκκο μεταβλητότητας, αβεβαιότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης.
Οι «ελίτ» που φάνηκαν πολύ δημιουργικοί όταν έσωζαν τις τράπεζες θα μπορέσουν τώρα να θεμελιώσουν ένα στέρεο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορέσουμε να πατήσουμε σταθερά και να πετάξουμε στον ουρανό;
