Οδός Παναγή Τσαλδάρη, 17/9/2013, ώρα 23:58. Ήταν η ώρα που αυτός ο δρόμος απέκτησε τη δική του ιστορία, όχι γραμμένη σε κάποιο τοίχο αλλά ποτισμένη στο αίμα του 34χρόνου Παύλου Φύσσα ο οποίος είχε τραυματιστεί θανάσιμα από το μαχαίρι του Γιώργου Ρουπακιά, μέλους της ΧΑ.
Το τι ακολούθησε εκείνη την ημέρα από “ειδήσεις” καναλιών, ότι τάχα δολοφονήθηκε ο Παύλος για το ποδόσφαιρο, μέχρι την αρχή του τέλους(;) της ΧΑ με τη δίωξη πρωτοκλασάτων βουλευτών και στελεχών της για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και σωρεία άλλων κακουργηματικών πράξεων είναι γνωστό. Αυτό που περιμένουμε να μάθουμε είναι αν η Δικαιοσύνη μετά από 5.5 χρόνια-έναρξη της δίκης της ΧΑ 20/4/2015- και 445 συνεδριάσεις θα αποφανθεί ότι όντως η ΧΑ αποτελεί εγκληματική οργάνωση η οποία δρούσε συντονισμένα, βάσει σχεδίου και για καθορισμένους λόγους, από τα εκτελεστικά της όργανα μέχρι την κορυφή της ιεραρχίας ή αν αποτελεί – πρώην κοινοβουλευτικό-κόμμα που “απλώς” στους κόλπους του υπήρχαν και μερικοί εγκληματίες.
Στην αναμονή αυτή και κάποιους μήνες μετά την πρόταση της εισαγγελέως Αδαμαντίας Οικονόμου για αποκλειστική ενοχή του Γιώργου Ρουπακιά χωρίς κανένα οργανωμένο δολοφονικό σχέδιο από πλευράς ΧΑ, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών ξεχύθηκε ως κύμα μέσω των social media ζητώντας την τιμωρία των ενόχων με το logo “Δεν είναι αθώοι, οι ναζί στη φυλακή” που κατέκλυσε το Facebook. Είναι ίσως η πρώτη φορά που μια εκστρατεία καθαρά μέσω των social media βρίσκει τέτοια ανταπόκριση ακόμα και από ανθρώπους, όπως και η γράφουσα, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα σκεπτικιστές μπροστά σε τέτοιες ενέργειες.
Βέβαια σε κάθε δράση, πολλώ δε μάλλον όταν απολαμβάνει μεγάλης απήχησης υπάρχει και η αντίδραση. Έτσι λοιπόν και σε αυτή την περίπτωση υπήρξαν αρκετές φωνές ανθρώπων που υποστήριξαν πως ένα τέτοιο κίνημα κατ’ ουσίαν αποτελούσε προσπάθεια παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης. Είναι όμως στα αλήθεια έτσι;
Το τεκμήριο της αθωότητας για καθένα κατηγορούμενο είναι δικαίωμα αδιαπραγμάτευτο, όμως και το δικαίωμα των ανθρώπων να διψούν, να αγωνιούν και να απαιτούν την απονομή δικαιοσύνης επίσης.
Αρχές της δεκαετίας του 2010 το “άστρο” της ΧΑ άρχισε να λάμπει στο χρώμα του…αίματος και να βρίσκει έδαφος και παραστάτες σε ανθρώπους που έψαχναν να βρουν κάποιον να φταίει για την οικονομική-και όχι μόνο-ύφεση στη χώρα μας, κάπου να αποδώσουν τη δυστυχίας τους. Ο αποδιοπομπαίος τράγος σερβιρισμένος με πομπώδεις εκφράσεις για την υπεροχή των Ελλήνων και άλλα τέτοια γραφικά δεν άργησε να βρεθεί. Οι πολλές φορές εξαθλιωμένοι μετανάστες ήταν ο εύκολος ένοχος-είναι πάντα πιο ελκυστικό να φταίει κάποιος πιο αδύναμος.
Από τότε πολύ νερό, κόκκινο και αυτό, κύλησε στο αυλάκι. Σε κάθε δημόσια εκδήλωσή μας ζούσαμε για χρόνια με το μαύρο πέπλο των φασισιστικών επιθέσεων να μας απειλεί. Και όχι άδικα. Αν ψάξει λίγο κανείς τη διετία 2011-2013, πέραν της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, σημειώθηκαν τουλάχιστον 16 σοβαρά περιστατικά βίας που να συνδέονται άμεσα με δράσεις μελών και στελεχών της ΧΑ. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε την επίθεση σε συνεργείο του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που έκανε αφισοκόλληση στο Πέραμα από οργανωμένο τάγμα εφόδου 30 ατόμων στις 12/9/2013, η δολοφονική επίθεση στους Αιγυπτίους Αλιεργάτες στην Ιχθυόσκαλα που από εδώ και μπρος θα “έδιναν αναφορά στη ΧΑ” στις 12/6/2012, η επίθεση με μαχαίρι σε 16χρονο μαθητή στο Παλαιό Φάληρο στις 28/1/2013 η οποία περιλαμβάνεται στις “32 δικογραφίες Δένδια” και στο πόρισμα του αντεισαγγελέα του Άρειου Πάγου Χ. Βουρλίωτη για τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης της ΧΑ, η δολοφονία του Σακζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17/1/2013 και σωρεία άλλων περιπτώσεων. Εδώ θα αναφερθώ και στα δύο παιδιά μέλη της ΧΑ που δολοφονήθηκαν λίγο καιρό αργότερα από τον Παύλο την 1/11/2013- με την δολοφονία τους να παραμένει ανεξιχνίαστη θύματα και αυτοί της ίδιας μαύρης ιδεολογίας που εκπορεύεται από το φασιστικό μίσος.
Μπροστά λοιπόν σε όλα αυτά οι πολίτες διψούν, αγωνιούν και επιζητούν την απονομή Δικαιοσύνης. Επιζητούμε την τιμωρία των ενόχων αλλά και κάτι διαχρονικό πέρα από αυτό. Κανένα τάγμα εφόδου, καμιά φασιστική συμμορία, κανένας θαυμαστής του Χίτλερ να μη νιώσει ότι μπορεί να εγκληματεί, να εκφοβίζει, να ακονίζει τα μαχαίρια του απέναντι σε αθώους και να βρίσκεται στη σφαίρα της ατιμωρησίας. Καμιά μάνα να μη νιώσει τον ίδιο πόνο με τη μητέρα του Παύλου Φύσσα, που άθελά της έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα στη χώρα μας βλέποντας τον γιο της μαχαιρωμένο από τους φασίστες. Κανένας να μη φοβάται να τραγουδήσει, να διαδηλώσει, να εκφραστεί.
Η μέρα της ετυμηγορίας είναι μια μεγάλη μέρα βαρύνουσας σημασίας για κάθε Δημοκρατικό πολίτη και δεν χρειάζεται καμία απολογία. Ως κοινωνία είναι θεμελιακό μας δικαίωμα και να προστατέψουμε τις ελευθερίες μας και την ίδια την Δημοκρατία ζητώντας την καταδίκη των ναζί και βάζοντας τη δική μας σφραγίδα σε αυτό τον δικαστικό μαραθώνιο. 7/10/2020 η μέρα που στην οδό Παύλου Φύσσα θα είναι γραμμένη όλη η ιστορία μαζί με τον επίλογο της.
Αθηνά Λαοπόδη, τελειόφοιτη νευροψυχολογίας και γνωστικής επιστήμης, μέλος του Συντονιστικού της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας.
