Στις ΗΠΑ, η αρχή της «συνέχειας της κυβέρνησης» (στην οποία θα αναφέρομαι με το αρκτικόλεξο ΣΤΚ) αναφέρεται ακριβώς στις έκτακτες εξουσίες που επικαλούνται διάφοροι θεσμοί για να επιβάλλουν τη στρατιωτική κατάληψη των πόλεων και σταδιακώς τη στρατιωτική κατάληψη ολόκληρης της χώρας. Η αρχή της Σ.Τ.Κ. είναι ήδη εμφανής σε διάφορες πόλεις και σε πολλά δημοσιεύματα των Μ.Μ.Ε. Εξ ου και καλλιεργείται η ιδέα ότι οι Αμερικανοί πολίτες πρέπει να εκχωρήσουν κάθε είδους δημοκρατικό δικαίωμα στο όνομα εκτάκτων εξουσιών οι οποίες σχεδιάστηκαν για να ισχύουν σε περίοδο πυρηνικού πολέμου. Η επίκληση, λοιπόν, αυτού του είδους των εκτάκτων εξουσιών σε μια κατάσταση η οποία αφορά σε περίπου εκατόν πενήντα θανάτους στις Η.Π.Α. από τον κορωνοϊό και σε μια διεθνή κατάσταση όπου οι επιπτώσεις του κορωνοϊού υπολείπονται κατά πάρα πολύ των επιπτώσεων των γνωστών εποχικών συναχιών και γριπών υποδηλώνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για την κατάληψη και την άσκηση της εξουσίας με τόσο αντισυνταγματικό και αντιδημοκρατικό τρόπο που δεν συνέβη στις Η.Π.Α. ούτε καν υπό το ειδικό καθεστώς που επιβλήθηκε μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Σήμερα, πλέον, επιχειρείται η θεσμοθέτηση ενός άλλου καθεστώτος, και η Ευρώπη ακολουθεί την ίδια και ακόμη χειρότερη πολιτική.
Η ανάλυση της γενεαλογίας αυτής της πολιτικής κατάστασης είναι μια σημαντική και δύσκολη εργασία, αφού συχνά χαρακτηρίζεται από υψηλά επίπεδα πολυπλοκότητας και μυστικότητας. Ωστόσο, σε αυτό το άρθρο, θα συνοψίσουμε τα συμπεράσματα ειδικής έρευνας που έχουμε πραγματοποιήσει στο πλαίσιο των διεθνών πληροφοριακών δικτύων και συνεργασιών μας και σύμφωνα με τη μελέτη πρωτογενών πληροφοριακών πηγών που θα παραθέσουμε. Επειδή, όπως θα καταστεί σαφές στη συνέχεια αυτού του άρθρου, έχουμε να κάνουμε με τη σύγκρουση κόσμων και κοσμοαντιλήψεων, και επειδή το παρόν άρθρο αποτελεί μια πολύ συνοπτική νύξη περί της ουσίας και των διαστάσεων των πολύπλοκων και θεμελιωδών προβλημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης, θα ήθελα να πληροφορήσω τους αναγνώστες μου ότι μελετώ αυτά τα θέματα συστηματικώς στο υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο Εγχειρίδιο Διδασκάλων (Εκδόσεις Νέα Διάσταση).
Σε τι ακριβώς συνίσταται η αρχή της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.), που προβάλλεται τόσο συχνά, σε όλες τις μεγάλες κρίσεις, από τα αμερικανικά Μ.Μ.Ε.; Η Σ.Τ.Κ. διαμορφώθηκε και επιβλήθηκε από τη διοίκηση Αϊζενχάουερ (1953–61), όταν εκδηλώθηκαν σοβαρές εντάσεις στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα θεώρησε ότι υπήρχαν σημαντικές πιθανότητες να συμβεί ένας πυρηνικός πόλεμος. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της διοίκησης Αϊζενχάουερ, δημιουργήθηκε μια μεγάλης κλίμακας δευτερογενής κυβέρνηση για να μπορεί να εκτελεί όλα τα καθήκοντα της πρωτογενούς, κανονικής και εμφανούς κυβέρνησης όταν και αν ποτέ η κανονική κυβέρνηση θα παροπλιζόταν εξ αιτίας μιας έκτακτης κατάστασης, συγκεκριμένα, εξ αιτίας ενός πυρηνικού πολέμου. Πράγματι, σε εκείνη τη χρονική περίοδο, το προαναφερθέν σχέδιο των Η.Π.Α. περί θεσμοθέτησης ενός παρακυβερνητικού μηχανισμού-ρεζέρβα για την αντιμετώπιση των εκτάκτων συνθηκών που θα δημιουργούνταν αν ξεσπούσε ένας πυρηνικός πόλεμος ήταν εύλογο και μπορούσε να δικαιολογηθεί τόσο με βάση το σύνταγμα των Η.Π.Α. όσο και με βάση την ανάλυση των ιστορικών συνθηκών. Εξ ου και δημιουργήθηκε ένα μεγάλο δίκτυο πολεμικών καταφυγίων και μυστικών υποδομών, και θεσμοθετήθηκε ένα συγκαλυμμένο κράτος μέσα στο επίσημο, εμφανές κράτος, προκειμένου το συγκαλυμμένο κράτος να διαχειρίζεται τα μυστικά σχέδια και τις μυστικές υποδομές του επίσημου, εμφανούς κράτους και να πραγματοποιεί μυστικές ασκήσεις και μυστικές προσομοιώσεις καταστάσεων. Αυτό είναι το σύστημα της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.). Όπως έχει εξηγήσει ο πολιτικός επιστήμων και διπλωμάτης Πίτερ Ντέιλ Σκοτ (Peter Dale Scott), ο οποίος διετέλεσε διπλωμάτης του Καναδά και καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, «Συνέχεια της Κυβέρνησης» («Continuity of Government») σημαίνει τη λειτουργία ενός συγκαλυμμένου κράτους μέσα στο κράτος (βλ. Peter Dale Scott, “Is the State of Emergency Superseding the US Constitution? Continuity of Government Planning, War and American Society,” The Asia-Pacific Journal, Volume 8, Issue 48, Number 1, 2010, online source: https://apjjf.org/-Peter-Dale-Scott/3448/article.html).
Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του συστήματος της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.), αξιωματούχοι αυτού του συστήματος, όπως, λ.χ., ο Ντικ Τσένεϊ (ο οποίος διετέλεσε 46ος αντιπρόεδρος των Η.Π.Α.) και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ (ο οποίος, ως υπουργός Άμυνας των Η.Π.Α., ενορχήστρωσε την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ το 2003), διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πραγματοποίηση «βαθέων γεγονότων». Όπως έχει εξηγήσει ο καθηγητής Πίτερ Ντέιλ Σκοτ, με τον όρο «βαθύ γεγονός» («deep event»), δεν εννοούμε απλώς μια μυστηριώδη, μη διαλευκασμένη υπόθεση, αλλά μια υπόθεση που είναι μέρος ενός ευρύτερου συστημικού μυστηρίου βασισμένου στις ίδιες τις δομές της κοινωνίας ή του σκιώδους υποκόσμου ή και των δύο (βλ. Peter Dale Scott, “The Doomsday Project and Deep Events: JFK, Watergate, Iran-Contra, and 9/11,” The Asia-Pacific Journal, Volume 9, Issue 47, Number 2, 2011, online source: https://apjjf.org/2011/9/47/Peter-Dale-Scott/3650/article.html). Τόσο ο Τσένεϊ όσο και ο Ράμσφελντ, στις μακρές πολιτικές τους σταδιοδρομίες, έχουν αναλάβει συντονιστικούς ρόλους στη συνέχεια της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.), η οποία στις Η.Π.Α. έχει το προσωνύμιο «Doomsday Project», δηλαδή, σχέδιο για την ημέρα της κρίσης (βλ. Peter Dale Scott, “The Doomsday Project, Deep Events, and the Shrinking of American Democracy,” The Asia-Pacific Journal, Volume 9, Issue 4, Number 3, 2011, online source: https://apjjf.org/2011/9/4/Peter-Dale-Scott/3476/article.html).
Στη δεκαετία του 1980, κατά τη διάρκεια της διοίκησης Ρέιγκαν, συνέβη μια κρίσιμης ιστορικής σημασίας μετάλλαξη του συστήματος της συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.): αποδεσμεύθηκε από τον παράγοντα του πυρηνικού πολέμου και εξελίχθηκε (μεταλλάχθηκε) σε ένα σύστημα που θα λειτουργούσε σε οποιαδήποτε κατάσταση θα χαρακτηριζόταν ως μια επείγουσα συνθήκη (state of emergency). Με άλλα λόγια, αν μια κατάσταση χαρακτηριζόταν ως πανδημία, η κυβέρνηση, στο πλαίσιο της Σ.Τ.Κ., θα μπορούσε να αποκτήσει έκτακτες εξουσίες, ανεξαρτήτως του πνεύματος και του γράμματος του συντάγματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση και ιδίως ο κάτοχος της κορυφαίας θέσης της εκτελεστικής εξουσίας μπορούν πλέον να αποκτήσουν τις έκτακτες εξουσίες που προβλέπονταν να έχουν σε καιρό πολέμου και μάλιστα πυρηνικού οποτεδήποτε χαρακτηριστεί επισήμως μια κατάσταση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης, π.χ., μια πανδημία, μια μεταναστευτική κρίση κ.ο.κ. Εξαιτίας αυτής της διεύρυνσης και ουσιαστικώς μετάλλαξης του συστήματος της Σ.Τ.Κ. στις Η.Π.Α. στη δεκαετία του 1980, άρχισαν πλέον οι ίδιοι οι πολίτες των Η.Π.Α. να αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Ενώ έως τότε η Σ.Τ.Κ. αφορούσε στο πώς θα αντιδρούσαν οι Η.Π.Α. αν τους επιτίθονταν μια ξένη δύναμη, η αλλαγή του χαρακτήρα της Σ.Τ.Κ. στη δεκαετία του 1980 δημιούργησε ένα σύστημα «πολιτικής προστασίας» του κράτους έναντι των ίδιων των πολιτών του. Πρόκειται για ένα τεράστιας ιστορικής σημασίας γεγονός.
Ενδεικτικώς αναφέρω το μυστικό πρόγραμμα «Rex 84», συντομογραφία του όρου «Readiness Exercise 1984» («Άσκηση Ετοιμότητας 1984»): αποκαλύφθηκε από τον ρεπόρτερ Alfonso Chardy, σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουλίου 1987, στην έγκυρη καθημερινή εφημερίδα Miami Herald. Το Rex 84 ήταν ένα απόρρητο σχέδιο της αμερικανικής κυβέρνησης το οποίο αφορούσε στην επίκληση επειγουσών συνθηκών με σκοπό τον μαζικό περιορισμό και εγκλεισμό είτε κατ’ οίκον είτε σε ειδικούς χώρους προσώπων που αντιτίθονταν στην πολεμοκάπηλη εξωτερική πολιτική της διοίκησης Ρέιγκαν (λέγεται, μάλιστα, ότι στρατιωτικοί παράγοντες διέρρευσαν το Rex 84 στα ΜΜΕ, διότι ακόμη και οι ίδιοι ανησυχούσαν για το εύρος και τους κινδύνους της πολιτικής εκτάκτων αναγκών).
Ο καθηγητής Πίτερ Ντέιλ Σκοτ (Peter Dale Scott)
Στο βιβλίο του The American Deep State, ο καθηγητής Πίτερ Ντέιλ Σκοτ αποφαίνεται ότι, στο υπόβαθρο των βαθέων γεγονότων, βρίσκεται μια συνεχής σύγκρουση μεταξύ δύο πολιτικών νοοτροπιών: εκείνης της διαφάνειας και της ελευθερίας και εκείνης του παρακράτους και της καταπιεστικής επιβολής (βλ. Peter Dale Scott, The American Deep State, New York, London: Rowman and Littlefield, 2015). Επίσης, στο ίδιο βιβλίο του, ο Σκοτ επισημαίνει ότι, από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η μυστικότητα έχει χρησιμοποιηθεί προκειμένου να συσσωρευθούν και να συγκεντρωθούν συγκαλυμμένες γραφειοκρατικές εξουσίες υπό τον μανδύα του έκτακτου σχεδιασμού για την αντιμετώπιση και διαχείριση καταστροφών. Αυτή η σύγκρουση στο εσωτερικό των Η.Π.Α. υφέρπει και συνεχίζεται, με διάφορες φάσεις όξυνσης και ύφεσης και με διάφορους τρόπους, τουλάχιστον από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλιστα, το συγκαλυμμένο κράτος μέσα στο κράτος έχει διαχειριστεί και συνεχίζει να διαχειρίζεται με απολύτως ανεξέλεγκτο και μυστικό τρόπο τρισεκατομμύρια δολάρια (μυστικά κονδύλια). Αυτό βλέπουμε να συμβαίνει και στην Ευρώπη γενικώς και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως.
Ειρήσθω εν παρόδω, είναι γνωστό μεταξύ των κορυφαίων Ελλήνων πολιτικών ρεπόρτερ (ένας από τους οποίους το έχει πει και σε εμένα) ότι ο αείμνηστος πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε από παλιά σχεδιάσει έναν τακτικώς επικαιροποιούμενο χάρτη των σημαντικότερων ροών του κεφαλαίου στο ελληνικό κράτος, και φρόντιζε όσο μπορούσε περισσότερο να έχει προσβάσεις στους εκάστοτε σημαντικότερους κόμβους μοιράσματος χρήματος, τοποθετώντας σε αυτούς όσο μπορούσε περισσότερο «δικούς του» ανθρώπους. Ουδόλως τυχαίως, ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει στρέψει το ενδιαφέρον του κυρίως στους θεσμούς διαχείρισης εκτάκτων αναγκών και κρίσεων, που αποτελούν σήμερα στρατηγικής σημασίας κόμβους μοιράσματος χρήματος, και, μάλιστα, δημιούργησε υφυπουργείο Πολιτικής Προστασίας και ανέθεσε τη διοίκησή του στον λίαν αμφιλεγόμενο ως προς την οικονομική πολιτική που ακολούθησε όταν ήταν δήμαρχος Βύρωνα κ. Νίκο Χαρδαλιά . . . Έτσι, δημιουργούνται έκτακτες συνθήκες συγκέντρωσης πολιτικής εξουσίας και κεφαλαίου.
Επιστρέφοντας στη μακροπολιτική ανάλυση, με επίκεντρο το πρωτοποριακό σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.) στις Η.Π.Α., το οποίο μιμήθηκαν στη συνέχεια και Ευρωπαίοι, αξίζει να προστεθεί ότι, στη δεκαετία του 1980, οι διαχειριστές της Σ.Τ.Κ., δηλαδή, πρόσωπα όπως ο Ντικ Τσένεϊ, ο Ντέιβιντ Ράμσφελντ, ο αντισυνταγματάρχης Όλιβερ Νορθ κ.ά., και βαθιά γεγονότα, όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την επικράτηση της πολιτικής νοοτροπίας και του ήθους του παρακράτους και της καταπιεστικής επιβολής εναντίον της πολιτικής νοοτροπίας και του ήθους των υπέρμαχων της διαφάνειας και της ελευθερίας.
Το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης (Σ.Τ.Κ.) εξελίχθηκε σε ένα αυτοαναφορικό κύκλωμα εξουσίας και χρήματος, όπου η εξουσία φέρνει χρήμα και το χρήμα φέρνει εξουσία υπό συνθήκες μυστικότητας, μαύρων επιχειρήσεων και μαύρων προϋπολογισμών. Τον Ιούνιο του 1987, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας που έλαβε χώρα στο Κονγκρέσο των Η.Π.Α. για τη διερεύνηση του πολιτικού σκανδάλου Ιράν–Κόντρας, ο βουλευτής Τζακ Μπρουκς υπέβαλε στον ανακρινόμενο αντισυνταγματάρχη Όλιβερ Νορθ, ο οποίος ήταν επισήμως μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (Σ.Ε.Α.) της διοίκησης Ρέιγκαν, την εξής ερώτηση: «Συνταγματάρχη Νορθ, στο πλαίσιο της εργασίας σας στο Σ.Ε.Α. δεν σας ανατέθηκε, μια φορά, να εργαστείτε επάνω σε σχέδια για τη συνέχεια της κυβέρνησης σε περίπτωση μιας μεγάλης καταστροφής;» (από τα επίσημα πρακτικά του Κονγκρέσου των Η.Π.Α., Iran–Contra Hearings: Congressman Jack Brooks: «Colonel North, in your work at the N.S.C. were you not assigned, at one time, to work on plans for the continuity of government in the event of a major disaster?»). Η προαναφερθείσα ερώτηση του βουλευτή Μπρουκς προς τον αντισυνταγματάρχη Νορθ αποτελεί μια επίσημη, δημόσια παραδοχή αναφορικώς με τη μυστική λειτουργία του συστήματος συνέχειας της κυβέρνησης (continuity of government) στις Η.Π.Α. Αμέσως μετά από την υποβολή αυτής της ερώτησης του βουλευτή Μπρουκς, και πριν προλάβει να δώσει οποιαδήποτε απάντηση ο Νορθ, έλαβε τον λόγο ο γερουσιαστής Ντάνιελ Ίνογουεϊ, πρόεδρος της επιτροπής εκ μέρους του Δημοκρατικού Κόμματος, και επισήμανε στον βουλευτή Μπρουκς το εξής: «Πιστεύω ότι αυτή η ερώτηση άπτεται μιας ιδιαιτέρως ευαίσθητης και διαβαθμισμένης περιοχής και ως εκ τούτου μπορώ να ζητήσω να μην την αγγίξετε;» (από τα επίσημα πρακτικά του Κονγκρέσου των Η.Π.Α., Iran–Contra Hearings: Senator Daniel Inouye: «I believe that question touches upon a highly sensitive and classified area so may I request that you not touch upon that?»). Τότε ο βουλευτής Μπρουκς, λαμβάνοντας εκ νέου τον λόγο, δήλωσε ότι, σύμφωνα με άρθρα που διάβασε σε εφημερίδες, «είχε διαμορφωθεί ένα σχέδιο, από αυτή την ίδια υπηρεσία [δηλαδή, από το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης], ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση επειγουσών συνθηκών, το οποίο θα ανέστειλε το αμερικανικό σύνταγμα» (από τα επίσημα πρακτικά του Κονγκρέσου των Η.Π.Α., Iran–Contra Hearings: Congressman Jack Brooks: «there had been a plan developed, by that same agency, a contingency plan in the event of emergency, that would suspend the American constitution»). Τελικώς, όμως, ο Ντάνιελ Ίνογουεϊ και ο συνήγορος του Όλιβερ Νορθ κατόρθωσαν να μην διερευνηθεί περαιτέρω από την εν λόγω εξεταστική επιτροπή του Κονγκρέσου ούτε το δίκτυο της συνέχειας της κυβέρνησης ούτε η σχέση του Νορθ με αυτό. Εκτενές σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα New York Times, στο φύλλο της 14 Ιουλίου 1987.
Όλιβερ Νορθ: η διερεύνηση των άνομων δραστηριοτήτων του οδήγησε σε μια ακόμη δημόσια επιβεβαίωση του συστήματος συνέχειας της κυβέρνησης
Στους τελευταίους μήνες της προεδρίας Ρέιγκαν, η αλλαγή του σκοπού του σχεδιασμού της συνέχειας της κυβέρνησης επισημοποιήθηκε με το Εκτελεστικό Διάταγμα (Executive Order) 12656, σύμφωνα με το οποίο το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης δεν αφορά μόνο στη διαχείριση επειγουσών συνθηκών που θα προέκυπταν μετά από μια πυρηνική επίθεση, αλλά και στη διαχείριση κάθε άλλης κατάστασης που θα χαρακτηριζόταν ως επείγουσα, αφήνοντας έτσι στην εκτελεστική εξουσία τη δυνατότητα να αποκτήσει έκτακτες εξουσίες επειδή ακριβώς θα έχει το προνόμιο να χαρακτηρίσει μια κατάσταση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής και πολιτειακής αλλαγής που συνέβη στις Η.Π.Α. βλέπουμε σήμερα με την πολιτική του προέδρου Τραμπ και τη διεθνή ανάδυση νεοφασιστικής υφής πολιτικών συμπεριφορών εκ μέρους πολλών δυτικών κυβερνήσεων με αφορμή το ζήτημα του κορωνοϊού, καθώς ακόμη και οι επίσημες («καθεστωτικές») πληροφορίες που αφορούν στον κορωνοϊό δεν δικαιολογούν με τίποτε το εύρος της απενεργοποίησης («shutdown») της οικονομικής δραστηριότητας και το εύρος του περιορισμού των αστικών ελευθεριών που επιβάλλουν διάφορες κυβερνήσεις. Εξ ου και, στις Η.Π.Α., στο πλαίσιο της διαχείρισης του ζητήματος του κορωνοϊού, για πρώτη φορά, το CNN αναφέρεται κολακευτικά στον πρόεδρο Τραμπ. Το ζήτημα υπερβαίνει τον Τραμπ, διότι αφορά στα προνόμια και στην ενίσχυση του συγκαλυμμένου κράτους μέσα στο κράτος, δηλαδή, στα προνόμια και στην ενίσχυση του συστήματος συνέχειας της κυβέρνησης, και, γι’ αυτόν τον λόγο, συμβαίνει το σπάνιο φαινόμενο να συνασπίζονται και να ομονοούν μεταξύ τους κορυφαίοι δρώντες του παλαιού άρχοντος κατεστημένου ανεξαρτήτως της επί μέρους παράταξης ή φράξιας στην οποία ανήκει ο καθένας. Όσοι «τρέφονται» από το «βαθύ κράτος», από το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης, θέλουν έναν τύπο κρατικο-κεντρικού νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή, μια επικαιροποιημένη μορφή «Ιερής Συμμαχίας» και πρωσικού κρατισμού, ώστε να δημιουργηθεί και να επιβληθεί ένας παγκόσμιος σύνδεσμος των επιμέρους συστημάτων συνέχειας της κυβέρνησης των διαφόρων κρατών (εξ ου και η προπαγάνδα αυτών των δρώντων εμπεριέχει συχνά την επίκληση εννοιών όπως «πατρίδα», «οικογένεια», «νόμος και τάξη», «ασφάλεια», «κίνδυνος ζωής», «επείγουσες συνθήκες» κ.ο.κ.). Όμως θα μπορέσει η Ιδρυμένη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων να επιβιώσει και να επεκτείνει την εξουσία της μέσω ενός νέου τεχνοκρατικού νεοφασισμού και κρατισμού, ή θα αμφισβητηθεί και εν τέλει θα αντικατασταθεί από μια Αναδομημένη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων; Και, βεβαίως, τίθεται η εξής ερώτηση: ποιος θα αναδομήσει τη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και για ποιον λόγο;
Οι Στατιστικές του Imperial College και ο Κορωνοϊός Ως Ένα Βαθύ Γεγονός
Στις 17 Μαρτίου 2020, η εφημερίδα The New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο του Mark Landler και του Stephen Castle, σύμφωνα με το οποίο μια μελέτη επιστημόνων του Imperial College η οποία υποστήριξε ότι η νόσος του κορωνοϊού είναι πιθανό να προκαλέσει μεγάλο αριθμό θυμάτων στάθηκε ικανή, από μόνη της, να αλλάξει την πολιτική του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος αρχικώς είχε υιοθετήσει μια χαλαρή στάση απέναντι σε αυτό το πρόβλημα, δεδομένου ότι, σε αντίθεση με τις στατιστικές εικασίες της εν λόγω μελέτης του Imperial College, τα πραγματικά δεδομένα αναφορικώς με τις συνέπειες του κορωνοϊού αποπνέουν πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία (βλ. Mark Landler and Stephen Castle, “Behind the Virus Report that Jarred the U.S. and the U.K. to Action,” The New York Times, March 17, 2020, online source: https://www.nytimes.com/2020/03/17/world/europe/coronavirus-imperial-college-johnson.html). Επίσης, σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η προαναφερθείσα μελέτη του Imperial College διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο και στην απόφαση του Αμερικανού προέδρου Τραμπ να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του κορωνοϊού με πιο αυστηρά μέτρα, παρ’ ότι και στις Η.Π.Α. (όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο) τα πραγματικά δεδομένα αναφορικώς με τις συνέπειες του κορωνοϊού αποπνέουν πολύ μεγαλύτερη αισιοδοξία. Προχωρώντας ακόμη πιο μακριά στην οδό της επίκλησης τραγικών στατιστικών εικασιών, στις 19 Μαρτίου 2020, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας Γκάβιν Νιούσομ δήλωσε ότι υπάρχει η πρόβλεψη ότι περίπου είκοσι πέντε εκατομμύρια Καλιφορνέζοι μπορεί να μολυνθούν από τον κορωνοϊό, και ότι, γι’ αυτόν τον λόγο, η Καλιφόρνια προετοιμάζεται να επιβάλει στρατιωτικό νόμο αν χρειαστεί (online source: https://www.sfgate.com/bayarea/article/california-coronavirus-numbers-newsom-trump-15144169.php).
Είτε έχουμε να κάνουμε με ένα πείραμα και με συλλογή πληροφοριών για μια μελλοντική επιβολή δικτατορικού καθεστώτος, είτε έχουμε να κάνουμε με την εξελισσόμενη επιβολή μιας ιδιόμορφης δικτατορίας, ένα είναι σίγουρο: οι στατιστικές εικασίες χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για τη διεξαγωγή ψυχολογικών επιχειρήσεων που αποσκοπούν στη διεξαγωγή πειραμάτων κοινωνικής μηχανικής και στην εφαρμογή σχετικών σχεδίων. Και το σημαντικότερο στοιχείο για την ερμηνεία της όλης υπόθεσης είναι ότι το σύστημα που ονομάζεται συνέχεια της κυβέρνησης (continuity of government) είναι πάντοτε εκεί και έτοιμο να αναλάβει πλήρως την εξουσία αν οι επίσημοι θεσμοί του κράτους δεν υπακούσουν στις εντολές του προέδρου και του αντιπροέδρου. Αυτό το σύστημα χρησιμοποιούνταν επί μακρόν μόνο παρασκηνιακώς, στο πλαίσιο ενορχήστρωσης βαθέων γεγονότων, αλλά, μετά από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Ντικ Τσένεϊ έκανε τη λειτουργία αυτού του συστήματος εντόνως δημοσίως φανερή και αισθητή μέσω του λεγόμενου «Πατριωτικού Νόμου» («Patriot Act»), ο οποίος επικυρώθηκε από τον πρόεδρο Τζορτζ Γουόκερ Μπους το 2001, και έκτοτε συνέχισε να επικυρώνεται από τους προέδρους Μπαράκ Ομπάμα και Ντόναλντ Τραμπ. Στο όνομα της καταπολέμησης του πολιτικού και του οργανωμένου εγκλήματος, αυτός ο νόμος εφοδίασε επισήμως και απροκαλύπτως το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης (το «βαθύ κράτος») με άνευ προηγουμένου εξουσίες και πόρους. Το αμερικανικό σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης, καθώς και αντίστοιχα συστήματα άλλων κρατών, φαίνεται ότι θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ζήτημα του κορωνοϊού σαν μια άλλη «11η Σεπτεμβρίου», προκειμένου είτε να διεξαγάγουν ένα μεγάλο πείραμα κοινωνικής μηχανικής και συλλογής πληροφοριών προς μελλοντική χρήση (π.χ., σε περίπτωση πολέμων πόλεων, δικτυακού πολέμου, διαχείρισης πληθυσμών σε περίπτωση ενός μεγάλου οικονομικού κραχ κ.ο.κ.) είτε να αρχίσουν την εφαρμογή ενός νέου σχεδίου για την ενίσχυση της εξουσίας τους (όπως συνέβη στην περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίους). Επιβάλλοντας μέτρα περιστολής των αστικών ελευθεριών, μερικής αναστολής του συντάγματος και παύσης οικονομικών δραστηριοτήτων, το σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης μπορεί να επικαλεστεί εκ του ασφαλούς ότι έσωσε τους υπηκόους του από μια μεγάλη βιολογική απειλή, και έτσι να καταστήσει πολιτικώς, νομικώς και ψυχολογικό-κοινωνικώς αποδεκτές αυτού του είδους τις ρυθμίσεις και πρακτικές, όπως έγινε με την παρατεταμένη επιβολή του «Πατριωτικού Νόμου», ο οποίος υποτίθεται ότι επιβλήθηκε προσωρινώς για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επιχειρείται μια de facto και συγκαλυμμένη διεθνοποίηση του κινεζικού μοντέλου του διευθυνόμενου καπιταλισμού και της πολιτικής απολυταρχίας.
Η Κίνα μπορεί να είναι απλώς ο καταλύτης για την πραγματοποίηση συμφωνημένων παρασκηνιακών κινήσεων που αποσκοπούν στην αναδόμηση του συστήματος της παγκοσμιοποίησης μέσω της σκλήρυνσης του κρατισμού και της αύξησης του αυταρχισμού, κατόπιν ειδικών συνεννοήσεων μεταξύ τριών μεγάλων παγκόσμιων εκπροσώπων μιας νέας μορφής «πεφωτισμένης δεσποτείας», δηλαδή, του Αμερικανού προέδρου Τραμπ, του Ρώσου προέδρου Πούτιν και του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ, σε συνεργασία με τις γραφειοκρατικές ελίτ της Ευρωζώνης και τους μεγάλους ιδιώτες ολιγάρχες που συνεργάζονται συστηματικώς (ή και αλληλοεκβιάζονται) με τις προαναφερθείσες κυβερνήσεις. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι, μεταξύ της προαναφερθείσας ομάδας, δεν υπάρχουν εσωτερικοί ανταγωνισμοί για την κατανομή της παγκόσμιας εξουσίας και των λαφύρων από τις όποιες συνεννοήσεις και πολιτικές επιλογές τους. Ο καθένας κάνει κάτι σε κάποιον: κάποιος διέρρευσε κάποιο βιολογικό όπλο σε κάποιον, ή κάποιος έκλεψε ένα βιολογικό όπλο από κάποιον, ή κάποιος απειλεί κάποιον με ένα βιολογικό όπλο κ.ο.κ. Καθώς εκτυλίσσεται το παίγνιο, θα γίνονται όλο και σαφέστερες οι δράσεις και οι αντιδράσεις των παικτών. Ειρήσθω εν παρόδω, επισημαίνω ότι, τον Ιούλιο του 2019, Κινέζοι ιολόγοι (βιολόγοι εξειδικευμένοι στους ιούς) εκδιώχθηκαν από το πιο διαβαθμισμένο βιολογικό εργαστήριο του Καναδά (National Microbiology Laboratory), διότι συνελήφθησαν να κλέβουν κορωνοϊούς, και ένα φορτίο κορωνοϊών από εκείνο το καναδικό εργαστήριο έφθασε στην Κίνα, όπου μπορεί να μετατράπηκε σε βιολογικό όπλο (online source: https://greatgameindia.com/chinese-researchers-caught-stealing-coronavirus-from-canadian-lab/). Επίσης, τον Ιανουάριο του 2020, ο καθηγητής Charles Lieber, πρόεδρος του Τμήματος Χημείας και Χημικής Βιολογίας του Πανεπιστημίου Harvard, καθώς και δύο Κινέζοι συνελήφθησαν στις Η.Π.Α. και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες για διενέργεια επιστημονικής κατασκοπείας υπέρ της Κίνας σε βάρος των Η.Π.Α. (online source: https://www.justice.gov/opa/pr/harvard-university-professor-and-two-chinese-nationals-charged-three-separate-china-related). Παρ’ ότι ο καθηγητής Charles Lieber είχε λάβει μεγάλα ερευνητικά κονδύλια από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας και το υπουργείο Άμυνας των Η.Π.Α., λάμβανε μυστική χρηματοδότηση από την Κίνα για τη συμμετοχή του σε κινεζικά ερευνητικά προγράμματα βιοχημείας χωρίς να έχει δηλώσει αυτή τη δραστηριότητά του στις αμερικανικές Αρχές, όπως είχε υποχρέωση.
Ωστόσο, η έκρηξη του προβλήματος του κορωνοϊού στην Κίνα, έστω και αν βασίστηκε σε βιοτεχνολογία την οποία Κινέζοι πράκτορες έκλεψαν από τη Δύση, μπορεί να μην έγινε εν αγνοία ή χωρίς την έγκριση δυτικών συμφερόντων, και πάντως αποτέλεσε αντικείμενο πολιτικής και οικονομικής κερδοσκοπίας εκ μέρους Δυτικών παραγόντων. Αξίζει να θυμηθούμε μια λεπτομέρεια αναφορικώς με την 11η Σεπτεμβρίου: η διακεκριμένη Ρωσίδα οικονομολόγος-ακαδημαϊκός Tatiana Koryagina επισήμανε στη ρωσική εφημερίδα Πράβντα, πριν από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, ότι οι Η.Π.Α. επρόκειτο συντόμως να υποστούν μια επίθεση στο έδαφός τους από μια ιδιωτική ομάδα η οποία έχει πρόσβαση σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Κάποιοι, έστω κι αν δεν εκτελούν κατά άμεσο τρόπο κάποια γεγονότα, γνωρίζουν ότι θα συμβούν και, όντας καταλλήλως προετοιμασμένοι για την επέλευσή τους, τα αφήνουν (ή και τα βοηθούν) να εκδηλωθούν για να καρπωθούν συνέπειες σύμφωνα με τα σχέδιά τους και να χειραγωγήσουν το ιστορικό γίγνεσθαι. Η έκρηξη του προβλήματος του κορωνοϊού στην Κίνα είναι ένα βαθύ γεγονός με πολλά επίπεδα ανάλυσης, αν το προσεγγίσουμε από την πλευρά της ερώτησης «ποιος ωφελείται από αυτό το πρόβλημα;»
Στις 19 Μαρτίου 2020, η εφημερίδα The Washington Times δημοσίευσε ένα άρθρο του Dennis Lennox με τον εύγλωττο τίτλο «Συντηρώντας τη συνέχεια της ομοσπονδιακής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού» (Dennis Lennox, “Preserving the Continuity of the Federal Government During the Coronavirus Pandemic,” The Washington Times, March 19, 2020, online source: https://www.washingtontimes.com/news/2020/mar/19/preserving-the-continuity-of-the-federal-governmen/). Και πάλι το ζήτημα που τίθεται είναι η ενίσχυση των εξουσιών και των πόρων του συστήματος συνέχειας της κυβέρνησης, που προανέφερα. Μάλιστα, σε αυτό το άρθρο του, ο Dennis Lennox επισημαίνει την ανάγκη λειτουργίας του συστήματος συνέχειας της κυβέρνησης σε περίπτωση που οι βουλευτές και οι γερουσιαστές δεν θα μπορούν να ασκήσουν κανονικά τα καθήκοντά τους λόγω έκθεσης στον κορωνοϊό ή λόγω κινδύνου έκθεσης στον κορωνοϊό (απονεύρωση και υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού μέσω της επίκλησης βιολογικού κινδύνου, έστω κι αν, στην πραγματικότητα, οι επιπτώσεις του κορωνοϊού είναι μικρότερες κι από εκείνες των γνωστών εποχικών γριπών). Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα. Γιατί, άραγε, δεν λήφθηκαν τέτοιου είδους μέτρα στις περιπτώσεις άλλων μορφών γρίπης ή στην περίπτωση του AIDS;
Επί πλέον, πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάτι ακόμη: ορισμένα βαθιά γεγονότα συμβαίνουν μεταφέροντας στους ώμους τους άλλα γεγονότα, δηλαδή, ως καταλύτες, η ως πυροκροτητές, ή ως αντιπερισπασμοί για την επέλευση άλλων γεγονότων. Για παράδειγμα, η κρίση του κορωνοϊού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συγκαλυφθούν οι τεράστιες διαπιστωμένες «τρύπες» στις χρηματοοικονομικές καταστάσεις του κράτους των Η.Π.Α. (καθώς το αμερικανικό σύστημα συνέχειας της κυβέρνησης έχει καταβροχθίσει τρισεκατομμύρια δολάρια), για να λάβει χώρα μυστικώς μια ανακατανομή οικονομικής δύναμης, για να προετοιμαστεί ένας νέος πόλεμος (π.χ., μια αμερικανική επίθεση στο Ιράν σε συνδυασμό με μια κρίση στην κεντρική Ασία), για να σχεδιαστεί η αντιμετώπιση ενός μεγάλου οικονομικού κραχ κ.ο.κ.
Τέλος, πρέπει να έχουμε υπόψη μας τη χρηματοοικονομική μηχανική και τη χρηματοοικονομική κερδοσκοπία που συναρτώνται με τις πανδημίες και τις καταστροφές. Τον Ιούνιο του 2017, η Παγκόσμια Τράπεζα (World Bank) ανακοίνωσε τη δημιουργία «εξειδικευμένων ομολόγων» («specialized bonds») που θα χρησιμοποιούνται για να χρηματοδοτηθεί το ήδη υπάρχον χρηματοοικονομικό εργαλείο πανδημίας (Pandemic Emergency Financing Facility) σε περίπτωση μιας πανδημίας επισήμως αναγνωρισμένης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (online source: https://www.worldbank.org/en/news/press-release/2017/06/28/world-bank-launches-first-ever-pandemic-bonds-to-support-500-million-pandemic-emergency-financing-facility). Αυτά τα ομόλογα της Παγκόσμιας Τράπεζας διατέθηκαν στην αγορά έχοντας τους εξής όρους: εκείνοι που επένδυσαν σε αυτά τα ομόλογα θα έχαναν τα χρήματά τους αν εκδηλωνόταν μια από τις έξι αναφερόμενες σε αυτές τις ομολογιακές εκδόσεις πανδημίες, μεταξύ των οποίων αναφέρεται και ο κορωνοϊός, ενώ, αν καμία από τις αναφερόμενες πανδημίες δεν εκδηλωνόταν έως τη λήξη αυτών των ομολόγων, στις 15 Ιουλίου 2020, οι επενδυτές θα εισέπρατταν το αρχικό κεφάλαιο της επένδυσής τους και έναν τόκο. Το σκεπτικό της έκδοσης αυτών των ομολόγων ήταν να συγκεντρωθούν χρήματα από τις χρηματοοικονομικές αγορές για να χρηματοδοτηθούν προγράμματα που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση πανδημιών στις αναπτυσσόμενες χώρες. Όμως, η ιστορία δεν σταματά εδώ: αυτά τα «ομόλογα πανδημιών» συνοδεύονται από αντίστοιχα εξωχρηματιστηριακά χρηματοοικονομικά παράγωγα (over-the-counter financial derivatives), δηλαδή, από ειδικά αξιόγραφα που μετακυλύουν τον χρηματοοικονομικό κίνδυνο των ομολόγων πανδημιών στους αντισυμβαλλομένους τους στο πλαίσιο των αντίστοιχων συμφωνιών παραγώγων, κι έτσι λαμβάνει χώρα ένα μεγάλο κερδοσκοπικό παίγνιο. Αυτοί που έχουν επενδύσει στα ομόλογα πανδημίας δεν θα χάσουν τα χρήματά τους αν έχουν καλύψει καταλλήλως τις θέσεις τους με αντίστοιχα χρηματοοικονομικά παράγωγα, αφού θα έχουν μετακυλήσει τον χρηματοοικονομικό κίνδυνο των ομολόγων πανδημίας στους αντισυμβαλλομένους τους στο πλαίσιο των αντίστοιχων συμφωνιών παραγώγων. Εξ ου και διάφοροι χρηματοοικονομικοί διαμεσολαβητές και χρηματοοικονομικοί επενδυτές θα κερδίσουν πολλά χρήματα από τα ομόλογα πανδημίας (και κάποιοι βεβαίως θα χάσουν). Και οι πανδημίες, λοιπόν, αποτελούν ευκαιρίες για να κερδοσκοπήσουν οι χρηματοοικονομικοί «ιέρακες» της Wall Street.
