από ΤΑ ΝΕΑ
Έκτος απ’ τον θρησκευτικό προστέθηκε κι ο πολιτικός όρκος.
Ξύδι!
Η Ζωή φορούσε κίτρινο παλτό και κόκκινο παντελόνι.
Ξύδι!
Ο Τσίπρας δεν φοράει γραβάτα και πως θα φανεί αυτό στους ξένοι αθρώποι;
Ξύδι!
Ο Βαρουφάκης πήγε με μπουφάν δερμάτινο και στράβωσε η Γκάρντιαν.
Ξύδι!
Γράφει το ‘ΓιάΝης’ με ένα ‘νι’ – γεγονός ολέθριο για την Οικονομία. Ενώ ο Στουρνάρας που έγραφε το ‘ΓιάΝΝης’ με δυο ‘νι’, μεγαλούργησε.
Εικάζω ότι κι ο Ξενάκης που το ‘έγραφε ‘Ιάννης’ αν κάποιοι του τη λέγανε, θα απαντούσε (ή θα το σκεφτόταν):
Ξύδι!
Πριν πάμε παρακάτω – μια διευκρίνιση. Κατανοώ ότι η εισαγωγή μου μόνο πολιτικώς ορθή δεν είναι. Όμως, συγγνώμη κιόλας – αλλά κι η αστική ευγένεια έχει τα όρια της. Κι ενώ γαλουχήθηκες μια ζωή να δίνεις το χεράκι και να καταπίνεις το σιχτίρι – κάποτε έρχεται η ώρα του. Κι η ώρα του είναι τώρα.
Ρίχνω μια τρελή ιδέα: Μήπως να αφήναμε τις μαλακίες και να συγκεντρωθούμε;
Δεν θα υποτιμήσω την νοημοσύνη των αναγνωστών μας υπενθυμίζοντας – για χιλιοστή φορά – την κρισιμότητα των στιγμών.
Απλά, λέω μήπως έτσι για ποικιλία, βρε αδελφέ, να εστιάζαμε στο δάσος και όχι στο δέντρο.
Το θέμα (μοιάζει αλλά δεν) είναι απλό.
Έχουμε μπροστά μας δυο πιάτα φαγητό. Το ένα το δοκιμάσαμε και μας έκατσε στο λαιμό. Το άλλο όχι ακόμα.
Μήπως ΠΡΩΤΑ να δοκιμάζαμε κι απ’ αυτό μια μπουκιά και ΜΕΤΑ να συγκρίνουμε τα δυο;
Μήπως να περιμένουμε ΠΡΩΤΑ τα ρημαδοαποτελέσματα της ρημαδοδιαπραγμάτευσης και ΜΕΤΑ να δούμε που πατάμε και που βρισκόμαστε;
Μήπως να δώσουμε μια πίστωση χρόνου στην κυβέρνηση – όταν δώσαμε χρόοοονια ατέλειωτα στους προηγούμενους.
Γι’ αυτό λέω: Μήπως να αφήναμε τις μαλακίες και να συγκεντρωθούμε;
Κι αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές. Όπως με αφήνει παγερά αδιάφορη η ‘σημειολογία της γραβάτας’ – άλλο με εκνευρίζει η θεοποίηση του Βαρουφάκη: Εκδηλώσεις λατρείας, ερωτικές εξομολογήσεις, διαδικτυακές ομάδες… V for Varoufakis. Varoufucker, σωτήρας, Κολοκοτρώνης (έλεος, δηλαδή!), Εκδικητής, Εξολοθρευτής, Τιμωρός κι ο Διγενής Ακρίτας στα μαρμαρένια αλώνια. Μιλάμε για ΤΙΣ γελοιότητες.
Σε προσωπικό επίπεδο, δεν κόβω φλέβα για τον νέο ‘τσάρο της Οικονομίας’ (για να πούμε και το κλισέ μας). Έχω μια αίσθηση ότι του περισσεύει η εγωπάθεια κι ο ναρκισισμός.
Αλλά στην τελική, δεν θα τον παντρευτώ κιόλας. Την δουλειά που ανέλαβε να κάνει – μπορεί να την κάνει; Από εκεί θα κριθεί – από εκεί και μόνον!
Όλοι καταλαβαίνουμε πως σε μια διαπραγμάτευση, τι διάολο, όλο και θα ρίξεις νερό στο κρασί σου.
Αν, λοιπόν, τα πάει καλά, ας τον κρίνουμε ΓΙ’ ΑΥΤΟ. Αν τα πάει σκατά, ας τον κρίνουμε ΓΙ’ ΑΥΤΟ. Όχι για την γραβάτα και το μπλε ελεκτρίκ πουκάμισο.
Κι η σύζυγος του καλά θα κάνει να καταλάβει πως εδώ ο κόσμος καίγεται. Οπότε αναρτήσεις του τύπου «ο ΓιαΝης είναι στιλάτος (sic) αλλά του κλέψαν τη βαλίτσα κι αγόρασε πουκάμισο” στερούνται σοβαρότητος – για να το θέσω κομψά.
(Και στην τελική – αν θέλει να το παίξουμε στην έδρα της – γιατί ο ‘στιλάτος’ διάλεξε το καρακιτσάτο μπλε ελεκτρίκ; Άλλο δεν είχε στο μαγαζί; )
Εν κατακλείδι: Καλή, άγια κι αγχολυτική η ‘παραπολιτική ψυχαγωγία’. Κι εγώ – την αμαρτία μου θα την πω – πολύ λιμπίστηκα κάτι Σανέλ ταγεράκια της Λαγκάρντ. Αλλά όχι την πολιτική της Λαγκάρντ – μη σου πω και το προφίλ της Λαγκάρντ.
Ο δρόμος είναι δύσκολος. Δύσβατος. Ανηφορικός. Κακοτράχαλος.
Σημασία, λοιπόν, δεν έχει αν θα τον ανέβουμε με κίτρινο παλτό και μπλε ελεκτρίκ πουκάμισο.
Σημασία έχει να τον ανέβουμε.
Γιατί αν τον ανέβουμε – το ξύδι πάει στους δανειστές.
Αν μείνουμε στα ριζά του βουνού – το ξύδι πάει σε μας.
Τόσο απλά – μες την πολυπλοκότητα τους – είναι τα πράγματα.
Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνετε, κύριε με την πουαντιγιέ γραβάτα;
