Του Ιάσονα Αποστολάκη*
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ο καιρός μας έκανε τη χάρη και ήταν αρκετά ηλιόλουστος, σε αντίθεση με τις συνεχείς βροχοπτώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας. Ότι έπρεπε, λοιπόν, για τον κόσμο που είναι περιορισμένος λόγω της κατάστασης και των μέτρων περί μετακινήσεων την περισσότερη διάρκεια της ημέρας, να σκεφτεί μια μικρή, σύντομη και όσο γίνεται ασφαλή βόλτα.
Προφανώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μέτρα πρέπει να τηρηθούν, όπως και η ασφάλεια στις μετακινήσεις, καθώς μια μικρή βόλτα για σωματική άσκηση ή με το κατοικίδιο μας, λίγη ποδηλασία είναι απαραίτητα. Όμως, που να κυκλοφορήσει κανείς στο Βόλο πέραν των περιφερειακών συνοικιών που έχουν πιο αραιή δόμηση;
Αφορμή για να μοιραστώ μερικές σκέψεις ήταν εικόνες στο διαδίκτυο από την παραλία του Βόλου με κόσμο που έκανε τη βόλτα του αλλά όχι φυσικά όπως εν τέλει αποδόθηκε από τα fake πλάνα αρχείου που όλοι είδαμε στις οθόνες μας. Ας σκεφτούμε ψύχραιμα όμως, πριν ρίξουμε το ανάθεμα σε όλους αυτούς τους συμπολίτες μας, πως αν υπήρχαν στην πόλη μας περισσότεροι δημόσιοι χώροι με πράσινο, περισσότεροι ποδηλατόδρομοι της προκοπής και γενικότερα αυτά που λέμε άπλα, δημόσιο χώρο, όπως συναντούμε σε άλλες πόλεις του εξωτερικού, δεν θα αναγκαζόταν όλος ο κόσμος να συνωστίζεται στην παραλία για να πάρει αέρα και να ασκηθεί (άσκηση είναι και το περπάτημα με παρέα, όχι μόνο η προπόνηση για τον μαραθώνιο!).
Επίσης, τις προάλλες, κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με το ποδήλατο σκεφτόμουν πόσο λίγο δημόσιο χώρο έχουμε και πόσο αυτή η έλλειψη αποκτά σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία ακόμα μεγαλύτερη σημασία, λόγω των αποστάσεων που πρέπει να τηρούμε μεταξύ μας. Στο κομμάτι της παραλίας επί της Αργοναυτών για παράδειγμα, αναγκαζόμουν να τρέχω στον ποδηλατοδρόμο (κάτι που ως ποδηλάτης έχω πάντα στο νου μου και φροντίζω να αποφεύγω) ώστε να κρατήσω αποστάσεις από τα άτομα που ερχόντουσαν από την αντίθετη κατεύθυνση. Για να μην επαναλάβω βέβαια, πως γενικότερα ότι οι σωστοί ποδηλατόδρομοι δεν πρέπει να «πιάνουν» χώρο από τους πεζούς αλλά από την αυτοκίνηση και γενικότερα να είναι ελκυστικοί ώστε να προμοτάρουν το ποδήλατο έναντι του αυτοκινήτου. Δυστυχώς, σε αυτόν τον τομέα στο Βόλο, μια πόλη ιδανική για χρήση ποδηλάτου, έγιναν εγκλήματα κι από ότι φαίνεται με τον εκ νέου πρόχειρο σχεδιασμό για τους-ξανά- πολλά υποσχόμενους ποδηλατοδρόμους θα έχουμε άλλη μια απαξίωση του ποδηλάτου ως μέσου μετακίνησης.
Γενικότερα ο χώρος που δικαιούμαστε ως πεζοί και ως εναλλακτικά κινούμενοι (με ποδήλατο, αναπηρικό αμαξίδιο, παιδικό καρότσι) είναι τραγικά ελάχιστος στο Βόλο. Για να μη μιλήσουμε για χώρους πρασίνου που έχουμε ένα από τα μικρότερα ποσοστά ανά κάτοικο στην Ευρώπη.
Χωρίς να θέλω να πω πως η Καραμπατζάκη θα έλυνε το πρόβλημα, είναι από μόνη της ένα παράδειγμα του πόσο λίγους ελεύθερους χώρους έχουμε. Για να είμαστε δίκαιοι, η πόλη ασφυκτιά πολλά χρόνια τώρα από την έλλειψη ελεύθερων χώρων. Φανταστείτε μια πόλη με εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, όπου το ποδήλατο θα έχει απόλυτη προτεραιότητα κι όχι μόνο με ένα (σχεδιασμένο όμως σωστά) γραμμικό πάρκο πρασίνου στην Καραμπατζάκη, αλλά πολλά σαν κι αυτό σε διάφορες περιοχές (χείμαρρος Αναύρου κ.α., με αναπλασμένο το Πεδίον του Άρεως, που είναι κατορθώματα πως αφέθηκε στην απαξίωση εδώ και πολλά χρόνια) και φυσικά πολλά «πάρκα τσέπης» στις γειτονιές.
Όλα τα παραπάνω επ’ ουδενί δε σημαίνει μη τήρηση των μέτρων προστασίας της υγείας όλων μας. Οι συνθήκες της πανδημία έφερα ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο τις ελλείψεις στο κομμάτι αυτό. Μακάρι την επόμενη ημέρα, όταν θα τελειώσουν όλα αυτά να έχουμε γίνει σοφότεροι για το σε τι πραγματικά πόλη θέλουμε να ζούμε…
* Δημοτικός σύμβουλος Βόλου-Επικεφαλής δημοτικής κίνησης «Μαζί για το Βόλο»
Υποψήφιος Διδάκτορας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
