Του Δημήτρη Κουρέτα*
Πρωινό της 11ης Ιανουαρίου, Λάρισα. Έξω έχει μισό μέτρο χιόνι και καθαρίζω το αυτοκίνητο και την αυλή. Στις 9, θα πρέπει να είμαι στο Πανεπιστήμιο. Η γυναίκα μου, γιατρός του ΕΣΥ με παρακάλεσε να την πάω για να μην αργήσει στα ραντεβού της στο νοσοκομείο. Στις 9 είχε παρακέντηση σε μια κυρία που θα ερχόταν από μακριά. Πράγματι στις 9 και πέντε ήμασταν έξω από το Πανεπιστημιακό της Λάρισας. Την περίμενε η κυρία η οποία είχε έρθει και αυτή με δυσκολία. Ήταν εκεί όμως, στην ώρα της, όπως και άλλοι ασθενείς και γιατροί του νοσοκομείου.
Μένοντας με την εντύπωση πως όλα λειτουργούν κανονικά, πηγαίνω στο εργαστήριο και ανοίγω τον υπολογιστή. Διαβάζω:
«Ανακοίνωση, Την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017 θα παραμείνουν κλειστά τα Ακαδημαϊκά Τμήματα και οι Υπηρεσίες του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας λόγω της χιονόπτωσης. Για τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει νεότερη ανακοίνωση. Από την Πρυτανεία του ΠΘ».
Γιατί άραγε να υπάρχουν δύο διαφορετικά Δημόσια στην Ελλάδα; Αν κάποιος από όλους αυτούς τους «χιονόπληκτους» δημοσίους υπαλλήλους σπάσει το χέρι του σήμερα, θα απαιτήσει από το δημόσιο νοσοκομείο να τον εξυπηρετήσει. Θα θέλει να βρίσκονται όλοι παρόντες, γιατροί και νοσηλευτές για να τον περιθάλψουν. Όμως, για τον ίδιο που πήρε άγραφη άδεια από τον πρύτανη, το χιόνι αποτελεί μια βολική αντιξοότητα για να μην δουλέψει. Άραγε αν ο ίδιος άνθρωπος είχε δικό του μαγαζί, τη μέρα του χιονιού θα έδινε άδεια στους υπαλλήλους του; Δεν θα ανησυχούσε, ως ελεύθερος επαγγελματίας, για τις εισπράξεις της ημέρας- έστω και τις μειωμένες- που θα του κάλυπταν την πληρωμή του ΟΑΕΕ ή τις ασφαλιστικές εισφορές;
Μα όταν έχει έκτακτες καιρικές συνθήκες, χρειάζεται να είναι όλοι οι υπάλληλοι εκεί να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε προκύψει. Και όχι να γεμίσουν τις καφετέριες της πόλης απολαμβάνοντας το χιόνι. Γιατί, ακριβώς αυτό έγινε στη Λάρισα στις 11 του μήνα, με το Δημόσιο να βάζει λουκέτο – εκτός των «κορόιδων – και τον ιδιωτικό τομέα να παραμένει ανοιχτός!
Θυμάμαι τον Γενάρη του 1990 στη Βοστώνη. Κάποια μέρα έριξε ένα μέτρο χιόνι και άργησα μια ώρα στη δουλειά μου, στο Πανεπιστήμιο. Με φώναξε ο διευθυντής και μου έκανε παρατήρηση γιατί άργησα. Το θυμάμαι ακόμα. Μου πέσανε τα μούτρα.
Όταν λοιπόν χιονίζει, λέω στα μέλη του εργαστηρίου ότι, αν χρειάζεται να είναι κάθε μέρα στην ώρα τους, σήμερα είναι δυο φορές ανάγκη, γιατί το εργαστήριο μπορεί να πάθει ζημιές. Και στο κάτω κάτω, αν μπορεί να φτάσει ο γιατρός στο νοσοκομείο να δουλέψει, ο αστυνομικός στη υπηρεσία του, ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, ο σταθμάρχης στα τρένα, ο καθαριστής του δήμου, σημαίνει ότι μπορείς κι εσύ να βρεθείς στη θέση σου.
Και το δημόσιο αυτό σημαίνει. Να το νιώθεις ως δημόσια αποστολή και χρέος. Ειδικά σ΄αυτή την περίοδο που έξω υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι κι εσύ απολαμβάνεις την ασφάλεια του μισθού σου…
* Ο κ. Δημήτρης Κουρέτας είναι καθηγητής στο τμήμα Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, πρώην αναπληρωτής Πρύτανη.
