Γράφει ο Πάνος Τρ. Σκοτινιώτης
νομικός, πρώην νομάρχης Μαγνησίας
και δήμαρχος Βόλου
Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν πως ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών θα είναι περίπατος για τον Μακρόν. Κάθε δε σύγκριση με το 2002 και το 82,2% με το οποίο ο Ζακ Σιράκ συνέτριψε τον Ζαν Μαρί Λεπέν, είναι εντελώς άτοπη.
Τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Υπήρχε ένα καθολικό δημοκρατικό μέτωπο απέναντι σε έναν καραμπινάτο φασίστα. Τώρα η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη.
Η Μαρίν Λεπέν δεν εμφανίζει μόνο ένα πιο ήπιο πρόσωπο σε σχέση με τον Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά και προσπαθεί να εκφράσει ένα ισχυρό, λαϊκιστικό ρεύμα που διαπερνάει πλέον όλη την Ευρώπη. Την υπεράσπιση της εθνο-πολιτιστικής ταυτότητας απέναντι στην «επέλαση του Ισλάμ» στην Ευρώπη και στη «διαλυτική επίδραση της πολυπολιτισμικότητας», που αποτελούν και το προκάλυμμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Τον φόβο απέναντι στην ισλαμική τρομοκρατία και τη μαζική μετανάστευση. Την άρνηση της παγκοσμιοποίησης. Τον αντι-ευρωπαϊσμό. Τον λαό απέναντι στο «σύστημα» και τις κυρίαρχες ελίτ. Η ατζέντα αυτή, συνδυαζόμενη με μια καλοεπεξεργασμένη επικοινωνιακή στρατηγική, της επιτρέπει να απευθύνεται όχι μόνο στο κλασικό ακροδεξιό ακροατήριο, αλλά -στον έναν ή τον άλλο βαθμό- και σε πολίτες υπεράνω κομμάτων και παλαιών διαχωρισμών του τύπου «Δεξιά» και «Αριστερά». Η θλιβερή στάση του Μελανσόν, που ακόμη συμβουλεύεται την εκλογική του βάση, αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει (σε αντίθεση -οφείλουμε να το σημειώσουμε- με την καθαρή στάση του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος). Το «άνοιγμα» της Λεπέν θα γίνει –ήδη γίνεται- πολύ πιο σαφές στον δεύτερο γύρο, και μόνο αδιάφορη δεν είναι η επιλογή της να αναστείλει την ιδιότητά της ως πρόεδρου του «Εθνικού Μετώπου».
Το θετικό είναι ότι ο Εμανουέλ Μακρόν φαίνεται πως έχει απόλυτη επίγνωση των δυσκολιών. Η ομιλία του μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα του πρώτου γύρου έγινε με το βλέμμα στραμμένο στον δεύτερο γύρο. Δεν περιορίστηκε στο να ζητήσει τη συσπείρωση των ψηφοφόρων των δημοκρατικών παρατάξεων απέναντι στην ακροδεξιά. Αλλά μίλησε και στο όνομα των πατριωτών απέναντι στην απειλή του εθνικισμού και του λαϊκισμού, συνέδεσε την ευημερία των γάλλων πολιτών και της Γαλλίας με την ενίσχυση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και εξέφρασε τη βούληση να συγκροτήσει μία πλειοψηφία που θα του επιτρέψει να κυβερνήσει με νέα, κυρίως, πρόσωπα.
Ο Μακρόν, λιγότερο ή περισσότερο εύκολα ή δύσκολα, θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η αστάθεια, ωστόσο, και η αβεβαιότητα που επικρατούν στην Ευρώπη, η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού και του λαϊκισμού, η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα, θα είναι παρούσες και δεν επιτρέπουν κανενός είδους προβλέψεις, πολλώ μάλλον εφησυχασμό, για το μέλλον.
Στην Ελλάδα όλοι προσπαθούν να φέρουν τον Μακρόν στα μέτρα τους. Κάποιοι βιάζονται να θεωρήσουν πως η νίκη του και η εκτόπιση των σοσιαλιστών και των συντηρητικών από τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών προδιαγράφουν την επικράτηση του πολιτικού κέντρου σε όλη την Ευρώπη. Δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Αυτό που φαίνεται πιο πιθανό, είναι ότι η Γαλλία θα αποτελέσει τη μήτρα σοβαρών διεργασιών για την ανασύνταξη του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος και την επανασύνδεση της Ευρώπης με τις αρχές και τις αξίες της. Μένει να αποδειχθεί.
