Γράφει ο Άγγελος Αγραφιώτης
Μέλος της Γραμματείας
του Τομέα Προστασίας του Πολίτη του ΠΑΣΟΚ
Για δεκαετίες ολόκληρες, καλλιεργήθηκε ο μύθος πως η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ήταν μεθοδική, επίμονη στοχευμένη και περίπου αψεγάδιαστη. Ιδιαίτερα μάλιστα στις εποχές της προεδρίας του πρωθυπουργού του Αττίλα της Κύπρου Τουργκούτ Οζάλ όπου εμφανίστηκαν οι πρώτες ενδείξεις για τα κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο. Κοιτάσματα που εκείνη την εποχή και δεδομένης μιας παρωχημένης πλέον τεχνολογίας, η εξόρυξή τους, φάνταζε περίπου απαγορευτική λόγω βάθους και κόστους.Ο Οζάλ δήλωσε τότε «πως αν όντως υπάρχουν αυτά τα κοιτάσματα, αξίζει το ρίσκο ένας πόλεμος με την Ελλάδα».
Η εφεύρεση «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η έμμεση αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης, η τεράστια και εμπειροπόλεμη πολεμική μηχανή της γειτονικής χώρας -με τις συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον τον Κούρδων- και κάποια άλλα συστατικά της τουρκικής νοοτροπίας συνηγορούσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Η Τουρκία ήταν πάντα πρόθυμη να συμβάλει με στρατό στις διάφορες πολεμικές εμπλοκές των συμμάχων της δυτικής συμμαχίας. Οι σύμμαχοι, πάντα διατηρούσαν το πολεμικό τεχνολογικό προβάδισμα. Οι Τούρκοι όμως διέθεταν τα κορμιά. Και είναι δόγμα πως το πεζικό καταλαμβάνει μια πόλη και μια χώρα. Η αεροπορία και οι πύραυλοι, το μόνο που καταφέρνουν είναι να τις… ισοπεδώσουν!
Ώσπου η Τουρκία του Ερντογάν ένιωσε κάτω από την μεγαλομανία του πανίσχυρου Προέδρου και μια τεράστια περιφερειακή δύναμη. Που κατά τη γνώμη του εδικαιούτο «να έχει γνώμη» για οτιδήποτε συμβαίνει στην ευρύτερη περιοχή.
Από τα Αραβικά κράτη μέχρι και την Βαλκανική χερσόνησο. Ταυτόχρονα όμως γινόταν και μια απειλή. Έναντι του στάτους των ισχυρών. Μηδέ των εκ περιτροπής συμμάχων τους, Ρώσων. Οι «σπόνσορες» της Αραβικής Άνοιξης Τούρκοι με τον εξοστρακισμό από την εξουσία του κόμματος των «Αδελφών μουσουλμάνων» στην Αίγυπτο ιδιαίτερα, επιδείνωσαν ραγδαία τις σχέσεις τους με την Αίγυπτο. Και με «κυμαινόμενες» από κάποιο σημείο και έπειτα, σχέσεις αγάπης-μίσους με τους παραδοσιακούς συμμάχους τους, τους Ισραηλινούς.
Η Ελληνική διπλωματία της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ, κινήθηκε ταχύτατα. Και σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις Αιγύπτου- Ισραήλ και Κύπρου, «κλείδωνε» την υπόθεση ΑΟΖ της Μεσογείου. Κατεδαφίζοντας τα προσκόμματα που οι Τούρκοι πρόβαλαν μέσω των φιλικών τους καθεστώτων.
Στα μέχρι τότε τροχιοδεικτικά βήματα. Η τρικυμία εν κρανίω με τις δηλώσεις τους… σκιώδους Υφυπουργού Παιδείας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Ζουράρη: «Ε δεν έγινε και τίποτα αν μας πάρουν οι Τούρκοι και κάποιο νησί» εκτόξευε την «γκριζοποίηση» των δεκαοκτώ ίσαμε τότε ελληνικών νησιών και βραχονησίδων από τα δέκα-οκτώ, στα εκατόν τριάντα! Από τον πρόεδρο της Αντιπολίτευσης στην Τουρκία ο υπερθεματισμός στις βλέψεις του Ερντογάν αυτή τη φορά. Με τον Ζουράρη να επιμένει. Ξαναχτυπώντας με νέα δηλώσεις. Επιμένοντας στις παλιές.
Μέχρις ότου έφτασε η ώρα της Κύπρου. Με τα γεωτρύπανα των Γάλλων, να ξεκινούν την γεώτρηση. Με φρεγάτες του Γαλλικού ναυτικού από κοντά. Και αντιτορπιλικά των Αμερικάνων από δίπλα. Με την πολεμική Αεροπορία του Ισραήλ, σε ετοιμότητα πιο νότια. Μα δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας αν καταλυόταν από την Τουρκία στην Κύπρο, θα έθεταν υπό αμφισβήτηση και τις ΑΟΖ των σημερινών «χωροφυλάκων» της νοτιανατολικής Μεσογείου.
Εκείνο που «κατάφερε» ο Ερντογάν λοιπόν ήταν να διεθνοποιήσει θέματα που μέχρι τότε λογίζονταν ως διμερείς διαφορές. Μεταξύ Κύπρου Τουρκίας και Ελλάδας Κύπρου.
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή για την κακή συνέχεια της Τουρκίας. Με ολόκληρη σχεδόν την παγκόσμια κοινότητα απέναντί της πλέον η Τουρκία μοιάζει -ακόμα και στο βαθμό που δεν είναι- με τον «γίγαντα» με τα πήλινα πόδια.
Ο αυτοκράτορας είναι πλέον γυμνός. Όπως θα το έλεγαν και οι αρχαίοι Ρωμαίοι.
