Στην μετά Μακρόν επίσκεψη

Είναι μέτρο της πολιτικής ρηχότητας ενός λαού, η διαρκής αναζήτηση μεσσία για την πολιτική του απολύτρωση, δηλαδή την απόσειση των πολιτικών του ευθυνών. Πάντα πριν τις εκλογές λιβανίζουμε τους πεφωτισμένους ηγέτες μας, και πάντα μετά τις εκλογές τους καθυβρίζουμε και τους ελεεινολογούμε για τις απογοητευτικές επιδόσεις τους. Ψάχνουμε κάποιον να πιαστούμε, να κρεμάσουμε σε αυτόν τις ελπίδες και τα ακατανόμαστα “θέλω” μας, που είναι συνήθως του τύπου “δώσε και σε μένα μπάρμπα”.
Αυτές τις μέρες, τον τίτλο του μεσσία έλαβε τιμητικώς ο Γάλλος πρόεδρος Εμ. Μακρόν και κατ’ επέκταση η σύζυγός του Μπριτζίτ. Βέβαια, πρέπει να το θέλει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες… Ο μεσιέ λε πρεζιντάντ ντε να ρεπουμπλίκ ήθελε το ιστορικό βήμα της Πνύκας για να κάνει σημαντικές δηλώσεις για την Ευρώπη, που τελικά δεν αποδείχτηκαν και τόσο σημαντικές εκτός από το αυτονόητο “πρέπει πάση θυσία να περισώσουμε την ένωση”. Απλά ήθελε ένα γεωγραφικό σημείο με πολιτική σημειολογία αλλά και αντίστιξη στην γερμανική υπεροπλία των βορειοευρωπαϊκών φόρουμ. Ήθελε να δείξει ότι συντάσσεται με τον ευρωπαϊκό νότο – όχι τον μίζερο, ζητιάνικο τον σημερινό, αλλά τις αλλοτινές δόξες. Ήθελε λίγο αρχαιοελληνικό κάλλος στο ντεκόρ ο άνθρωπος.
Ακολουθώντας την συνταγή του προκατόχου του Μιτεράν, που είχε πει ότι η πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων, διάλεξε ένα σύμβολο να διαχειριστεί μια μάλλον μη-διαχειρίσιμη κατάσταση – αλλά αυτό μάλλον θα απασχολήσει τους ιστορικούς του μέλλοντος. Τους γραφιάδες του παρόντος απασχολεί ο τρόπος που προβλήθηκε η επίσκεψη Μακρόν στην Ελλάδα. Λεπτό προς λεπτό τηλεοπτική κάλυψη από την προσγείωση ως την απογείωση του προεδρικού αεροσκάφους, προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, λεπτομέριες μετακινήσεων, αγήματα, ευτράπελα, τα ρούχα, τα παπούτσια, η φινέτσα (πάντα γαλλική, ας είναι η λέξη ιταλική), ο Πάκης με φροντιστηριακά του γαλλικά (του είχαν δώσει και έδρα σε γαλλικό πανεπιστήμιο – μάλλον με τον ίδιο τρόπο που έβαλαν τον Κυριάκο στο Χάρβαρντ) και βέβαια οι αναφορές στην οικονομική μας κατάσταση, στις ελπίδες για το χρέος και την προοπτική της χώρας. Κανείς δεν αναφέρθηκε στην κατάσταση που αντιμετωπίζει η Γαλλία, στην δημοσκοπική πτώση του προέδρου, στις αντιδράσεις στους εργασιακούς νόμους, στο ότι το ειδύλιο της χώρας και του νεοεκλεγέντος μάλλον έχει μετατραπεί σε άλλη μια συγκαταβατική συμβίωση.
Θυμίζουμε την ελπίδα και την ευφορία που συνόδευσαν την νίκη του Ολάντ στις προηγούμενες εκλογές. Η τότε σχέση του σοσιαλιστικού κόμματος με την γαλλική κοινωνία αποτελεί την απόλυτη αντίφαση με την σημερινή του εικόνα, στα πρόθυρα διάλυσης. Κι ενώ ο Μακρόν μάλλον έχει το πιο λαμπρό μέρος της καριέρας του πίσω του, οι ιθαγενείς του νότου βλέπουν σε αυτόν τον μεσσία που αποδείχτηκαν ότι δεν ήταν ο Σαμαράς, ο Στουρνάρας, ο Βαρουφάκης κι ο Τσίπρας.
Μας είπε για επενδύσεις και αναπηδήσαμε. Μας μίλησε για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και αναθαρρήσαμε. Μας κοίταξε βαθιά και μας είπε ότι η Γαλλία είναι εδώ για μας και αναγαλιάσαμε… Και κάθε φορά που η ευγενική, ελαφρώς ξεθωριασμένη Μπριτζίτ έλεγε κάτι κολακευτικό για τους χώρους που ξεναγήθηκε, επιτόπια ρεπορτάζ εκθείασαν “το βάθος της γνώσης της”. Παρεπιμπτόντως, τελευταία έχει γίνει παράδοση οι ένοικοι του μεγάρου Ελυζέ να αλλάζουν τις συζύγους τους κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Λέτε να κάνει και ο Μακρόν την ανανέωση που απαιτεί η παράδοση;… Πάντως η μαντάμ Μπριτζίτ δήλωσε ότι της άρεσε τόσο πολύ η Αθήνα που δεν ήθελε να φύγει, με το ζόρι ανέβηκε τη σκάλα του προεδρικού αεροσκάφους, που φυσικά καλύφθηκε σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο.
Για ένα 24ωρο λοιπόν βρήκαμε κάποιον να πιαστούμε, τον λεβέντη το Μανουέλ, που ανέβηκε στην Πνύκα για να τρίξει τα δόντια στους Γερμανούς δυνάστες για χάρη μας. Αφού δεν μπόρεσε ο Στρατούλης, ο Λαφαζάνης και η Ζωή (ποιά Ζωή; ντροπή σας ανίδεοι!) ας είναι το μορτάκι από το Παρί. Μόνο που φοβάμαι ότι μόλις προσγειωθεί το προεδρικό αεροσκάφος στο Ορλί, όλα θα ξαναγίνουν όπως ήταν, εμείς θα εξακολουθούμε να χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλα των εγγονών μας στα διεθνή ταμεία και θα συνεχίσουν να μας φορολογούν μέχρι αποστράγγισης, ενώ τα εισοδήματα μας θα αποκλίνουν όλο και περισσότερο από την “Ευρώπη της αλληλεγγύης” που διακυρήχθηκε περιλάμπρως από τον ιερό βράχο.
Όμως θα έχουν μείνει για πάντα στην καρδιά μας οι καλές προθέσεις του ανδρός (που είναι βέβαιο οτι θα επικαλεστεί γερμανικό δάκτυλο για τη μη υλοποίησή τους) και οι γλυκές κουβέντες της συζύγου του, που μας απάλυναν τον πόνο ένα δροσερό διήμερο του φθινοπώρου. Δεν ξέρεις, αν ο Μανωλάκης τελικά την κάνει σκάντζα για μια πιο “νωπή”, μπορεί να μας ξανάρθει και να μείνει, να μας θυμίζει τις μέρες αυτές και το κουράγιο που μας κόμισε εκ Παρισίων. Κελ τριστές…
Φοίβος Π.