Θερίζουμε ότι σπείραμε…

Έπρεπε να μαυρίσουν οι ακτές του Σαρωνικού για ανακαλύψουμε ότι διαθέτουμε οικολογική συνείδηση (πλην ελαχίστων, βοώντων εν τη ερήμω). Με μπροστάρηδες δημοσιογράφους, διάπυρους για την διατήρηση της χλωρίδας και της πανίδας, αναζητούμε ευθύνες, κατηγορούμε υπουργεία, υπηρεσίες, εταιρίες απορύπανσης, εφοπλιστές, τους πάντες. Εμείς, που εφόσον κατέχουμε 4 στρέμματα χτίζουμε οπουδήποτε, που εφηύραμε τις “οικιστικές πυκνώσεις” για να νομιμοποιήσουμε αυθαίρετα, που συστηματικά αφήνουμε να καούν τα λίγα δάση που έχουν απομείνει για να μην λερώνονται οι σταχτοθήκες των αυτοκινήτων μας. Βρήκαμε πάλι καμπούρη να ρίξουμε τα κρίματά μας και αυτός δεν είναι άλλος από τον αλαφιασμένο υπουργό Ναυτιλίας, που τον χτύπησε επικοινωνιακή θύελλα κατηγορίας 5 για την μόλυνση του ¨Αγία Ζώνη ΙΙ”.
Ο κ. Κουρουμπλής πιάστηκε στον ύπνο και τα έκανε θάλασσα: Το παράτυπο αξιόπλοο του καραβιού, η καθυστέρηση στην αντιμετώπιση της ρύπανσης, ότι το σκάφος απάντλησης βρέθηκε να κάνει ΚΑΙ λαθρεμπόριο και τέλος οι άστοχες δηλώσεις που έκανε τις πρώτες ώρες του ναυαγίου για να περιορίσει τις αρνητικές εντυπώσεις, ειδικά οι απίστευτες σαχλαμάρες για κολύμβηση στα μολυσμένα νερά.
Μετά γίναμε όλοι απηνείς διώκτες του λαθρεμπορίου και της φοροδιαφυγής. Όταν μάθαμε ότι το σκάφος που είχε αναλάβει την άντληση του φορτίου από το ναυάγιο, είχε λαθραία καύσιμα στις δεξαμενές του, βγήκαμε από τα ρούχα μας.
Πώς είναι δυνατόν ένα σκάφος που συνδράμει την κρατική προσπάθεια κατά της ρύπανσης, να κάνει ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ λαθρεμπόριο; Άντε πάλι υπουργεία, ευθύνες, ανακρίσεις, προσαγωγές, καταθέσεις, βουλεύματα, αναβολές, κι άλλες αναβολές και στο τέλος τζίφος. Πιάστηκαν 2 ναυτικοί για μερικές ώρες και πάλι ελεύθεροι. Ακουσε κανείς τους διάπυρους δημοσιολογούντες να βάλλουν κατά των κυκλωμάτων λαθροδιακίνησης καυσίμων και αυτούς που τα αφήνουν ανέγγιχτα; Διαμαρτυρήθηκε κανείς για το περίφημο σύστημα “εισροών-εκροών”, που θεσμοθετήθηκε, εγκαταστάθηκε και ουδέποτε λειτούργησε; Μπήκε ποτέ κανένας μεγαλολαθρέμπορος καυσίμων φυλακή; Ισως ένας, για λίγο, πριν αφεθεί πάλι ελεύθερος να γελάει με τα καμώματα μιας κρατικής μηχανής που κυνηγάει την ουρά της ενώ αυτός πλουτίζει ανενόχλητος.
Απύθμενη η υποκρισία στο μηντιακό τσίρκο των συστημικών ΜΜΕ, που παρουσιάζει σαν “ειδήσεις” και εξανίσταται για χρόνιες παθογένειες που είναι γνωστές σε όλους και τις υπομένουμε ανέκαθεν σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Οι διαρκείς αστοχίες και κυρίως το αναποτελεσματικό από τις αθρόες προσλήψεις κράτος, ανακυκλώνονται σε νέες επικοινωνιακές συσκευασίες και λανσάρονται σαν αποκλειστική ανικανότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οχι ότι χρειάζονται βοήθεια οι άνθρωποι, μια χαρά τα καταφέρουν μόνοι τους να πετάνε ακαθαρσίες στον ανεμιστήρα, κατά την γραφική αγγλοσαξωνική έκφραση.
Οι δηλώσεις Κουρουμπλή μετά το ατύχημα αρκούν για να στοιχειωθετήσουν υπουργική ανεπάρκεια, δεν χρειάζονταν πλάνα των μαυρισμένων ακτών του Σαρωνικού. Προσπάθησε με αφελή τρόπο να αποσείσει την ευθύνη από πάνω του όταν η κοινή γνώμη ήθελε σοβαρότητα και δράση.
Ένα μηντιακό σύστημα και εν τέλει ένας ολόκληρος λαός, προσπαθούμε με αφέλεια να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι οι άνθρωποι που καθορίζουν τις επιλογές και το ύφος των τηλεοπτικών δελτίων, είναι οι τηλεθεάσεις και συνεπώς οι τηλεθεατές. Αυτοί που έχουν συνηθίσει να βλέπουν τους κρατικούς θεσμούς να υπολειτουργούν και να αποτυγχάνουν, ειδικά σε καταστάσεις κρίσεις. Είναι το χύμα με το οποίο έχουμε μάθει να ζούμε από μικρά παιδιά στα σχολεία και τους δρόμους.
Κανένα κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρές κρίσεις αν δεν μπορεί να εδραιώσει νόμιμη διακίνηση καυσίμων και την εφαρμογή των περιβαλλοντικών νόμων. Πώς θα πιάσει λαθρεμπόρους που τείνουν να εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα αν δεν μπορεί να πιάσει καταπατητές που στρογγυλοκάθονται σε βίλες μέσα στα δάση; Ποιοί θα αντιμετωπίσουν την θαλάσσια ρύπανση σε λιμάνια και ακτές αν δεν μπορούν να εφαρμόσουν ένα αντικαπνιστικό νόμο στα νοσοκομεία και τα εστιατόρια;
Ας αφήσουμε λοιπόν την υποκρισία, και ας δεχθούμε ότι θερίζουμε ότι σπείραμε.
Το μαζούτ στις παραλίες του Σαρωνικού μας αξίζει, είναι η φυσική έκφανση ενός διαρρέοντος κράτους, που συνάδει με την την αδιαφορία μας για το περιβάλλον και την ανοχής μας, αν όχι την ροπή μας στην παρανομία.
Φοίβος Π.