Γράφει ο Κώστας Πανταζώνας,
Πρόεδρος της Ένωσης Επαγγελματιών
Βιοτεχνών και Εμπόρων Επαρχίας Αλμυρού
Επιμελητηριακός Σύμβουλος
Αν η ιστορία πραγματικά μπορεί να μας διδάξει κάτι βέβαιο, είναι σίγουρα η ύπαρξη ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου που αναπαριστά την ύπαρξη ενός τέλματος, που οι άνθρωποι και η κοινωνία καλείται να υπερβεί.
Αναφέρομαι σε όλες εκείνες τις χρονικές περιόδους, όπου η καθημερινότητα και η φαινομενικά φυσιολογική ροή της ζωής, προκαλούσαν καθημερινά μια σταθερή αφαίμαξη από το πραγματικό της νόημα.
Η χώρα μας περισσότερο από κάθε άλλη, έχει φιλοξενήσει και φιλοξενεί σκεπτομορφές, μεθοδεύσεις και απόπειρες επιβολής μιας μονοδιάστατης ρεαλιστικότητας, αποτρέποντας όχι μόνο κάθε απόπειρα αναστολής τους, αλλά μην επιτρέποντας τη ύπαρξη κάθε είδους εναλλακτικής διεξόδου, χωρίς ωστόσο ποτέ αυτό να ευδοκιμήσει μακροπρόθεσμα.
Σε τέτοιες στιγμές που η αμφιβολία και ο φόβος λειτουργούν ανασταλτικά για την ελπίδα και κυρίως για την βεβαιότητα του διαχωρισμού ανάμεσα στο σωστό και λάθος, γεννήθηκε η ανάγκη ύπαρξης ενός συμβόλου που θα ενσαρκώνει αυτή τη βεβαιότητα.
Η Ελληνική σημαία είναι το θεμελιώδες όλων.
Ένα σύμβολο που αφορά και ανήκει όχι μόνο στους Έλληνες αλλά και σε ολόκληρη την
Ανθρωπότητα, θυμίζοντας την βαθιά ανάγκη των προγονών μας και την δική μας, να κάνουμε πράξη το Αδύνατο. Αυτό που δεν έχει καμία συμβατότητα με τις πληροφορίες που απλόχερα μοιράζονται ως αδιαπραγμάτευτα δεδομένα και που φαινομενικά για τους περισσότερους είναι ανέφικτο, φανταστικό και πάνω από όλα αδιανόητο!
Το σύμβολο της σημαίας γιορτάζεται με ιδιαίτερη έμφαση δυο φορές το χρόνο, χωρίς ωστόσο ο καθένας από εμάς να μπορεί ελεύθερα να το τιμήσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο, λόγω της ύπαρξης αμφιβολιών σχετικά με το χαρακτηρισμό που ο ίδιος θα φέρει από τους γύρω του.
Έχουμε αλήθεια αντιληφθεί τι συμβαίνει?
Φτάσαμε στο σημείο να αναλύουμε και να επεξεργαζόμαστε τις εν δυνάμει συνέπειες και επιπτώσεις που θεωρητικά θα προκύψουν όχι μόνο αν κρατήσουμε και κρεμάσουμε τη σημαία αλλά αν μιλήσουμε για το νόημα που εκείνη φέρει.
Από πότε αλήθεια κάποιος τόλμησε να βαφτίσει τη σημαία εθνικιστική, και όλοι εμείς οι υπόλοιποι γίναμε ανάδοχοι αυτής της ιδέας ακολουθώντας τη?
Από πότε ένα σύμβολο που νοηματικά πρεσβεύει ως Ελευθερία ή Θάνατος, μεταφράστηκε διαφορετικά?
Πως είναι πραγματικά δυνατόν το πιο αγνό ως ποιότητα σύμβολο τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ανθρωπότητα, να λεκιάστηκε στις καρδιές και στις συνειδήσεις μας από τη απόγνωση ορισμένων ιδεολογιών?
Η ύπατη αξία της χώρας μας, αντικατοπτρίζεται στην αποστολή που φέρει στο όνομα ολόκληρης της Ανθρωπότητας. Το άχρονο του δικαίου αδυνατεί να χωρέσει μέσα σε ταξιακές και νομοθετικές απόπειρες που ως στρατηγική τους έχουν το εφήμερο και το άμεσο.
Ποτέ καμία από αυτές τις ενέργειες δεν ευδοκίμησε σε αυτή τη χώρα και ούτε πρόκειται!
Τέτοιες λοιπόν ημέρες σαν αυτή που πλησιάζει δημιουργήθηκαν ως υπενθύμιση για την απόδοση φόρου τιμής στο Αγνό και στο Αδύνατο που χάρη στους ανθρώπους που υπηρετούν το νόημα της σημαίας γίνεται δυνατό.
Η αίσθηση του δικαίου αντανακλάτε στα πρόσωπα των κατοίκων και των ανθρώπων του χωριού, της πόλης και της χώρας καθημερινά.
Ανεξάρτητα από τις απόψεις που θεωρητικά μπορεί να εκφράζονται και να δημιουργούνται μέσα από τη φαινομενική άνεση και την απομόνωση του σπιτιού και των εισοδημάτων του, η ουσία πάντα θα βρίσκεται πιο πέρα από αυτό… στους γύρω συνανθρώπους του.
Η σημαία είμαστε εμείς, όχι μεμονωμένα αλλά συνολικά.
Έτσι άλλωστε δημιουργήθηκε μέσα σε κλίμα, περιόδους και συνθήκες αδιανόητες και καθόλου διαπραγματεύσιμες.
Τότε που όλοι γίναμε Έλληνες στη πράξη και όχι στα λόγια!
Τότε το ακατόρθωτο έγινε καθημερινότητα.
Τότε που μέσα από τις δράσεις μας, εμπνεύστηκε ολόκληρη η Ανθρωπότητα.
Από τότε αυτή η σημαία φέρει για ολόκληρο το πλανήτη την ελπίδα και τη διαβεβαίωση πως όταν η οικουμενική σκέψη θα συναντήσει το ρεαλιστικό αδιέξοδο, η Ελλάδα θα τιμήσει τη πραγματική αποστολή της στο να δείξει ξανά το νέο δρόμο προς το μέλλον.
Όλος ο πλανήτης αποδίδει το σεβασμό της στη γαλανόλευκη σαν Έλληνες-χωρίς να είναι Έλληνες.
Εκτός από εμάς που έχουμε το προνόμιο να είμαστε Έλληνες-αλλά θέλουμε να μην είμαστε-φοβόμαστε να είμαστε.
Η σημαία θα σηκωθεί ξανά, δεν έχει ανάγκη από εμάς…εμείς την έχουμε ανάγκη!
