Του Νίκου Κανελλή,
ανεξάρτητου δημοτικού συμβούλου*
Τι είδους Δήμο έχουν ανάγκη οι απλοί άνθρωπο του Βόλου; Ποια είναι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι μικροί αγρότες και οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης; Τι σημαίνει ποιότητα ζωής και πως μπορεί αυτή να βελτιωθεί ουσιαστικά;
Στις ερωτήσεις αυτές θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες πρώτες, σύντομες απαντήσεις.
Το πρώτο και σημαντικότερο θέμα είναι η καύση σκουπιδιών και γενικά η ατμοσφαιρική ρύπανση.
Ένας Δήμος που θα αγωνιούσε πραγματικά για τη δημόσια υγεία θα έπρεπε να μπει μπροστά στον αγώνα ενάντια στην καύση σκουπιδιών.
Θα έπρεπε να οργανώσει τη σωστή ενημέρωση των πολιτών, αντί να διαδίδει την προπαγάνδα ότι δήθεν η καύση σκουπιδιών είναι ασφαλής. Θα έπρεπε να στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις των πολιτών, αντί να βρίζει και να σέρνει στα δικαστήρια όσους αγωνίζονται. Θα έπρεπε να οργανώνει ο ίδιος συλλαλητήρια στην Αθήνα και κινητοποιήσεις έξω από το εργοστάσιο, αντί να λειτουργεί ως ένα ακόμη παπαγαλάκι των μεγαλομετόχων της Lafarge που μας ταΐζουν καρκίνο.
Θα έπρεπε ακόμη, να απαιτήσει ή και να πάρει ο ίδιος μέτρα για εγκατάσταση μόνιμου δικτύου μετρήσεων της ρύπανσης του αέρα, του εδάφους και των νερών. Τέλος, θα έπρεπε να προχωρήσει στην οικολογική διαχείριση των απορριμμάτων1 και όχι να θέλει να στείλει τα σκουπίδια της πόλης για καύση στην τσιμεντοβιομηχανία, όπως έχει αποφασίσει να κάνει ο Μπέος.
Εξίσου σημαντικό είναι το θέμα του νερού.
Ο Δήμος έχει υποχρέωση να προσφέρει καθαρό2 και φθηνό νερό σε όλους τους πολίτες.
Παράλληλα, θα πρέπει να ασκεί μια πολιτική άρδευσης που να στηρίζει και όχι να εξοντώνει τους μικρούς αγρότες και να διασφαλίζει την προστασία του φυσικού αγαθού που λέγεται νερό. Επιπλέον, θα πρέπει να παρέχει σωστές υπηρεσίες αποχέτευσης ώστε να προστατεύεται το περιβάλλον και ειδικά το ευαίσθητο οικοσύστημα που ονομάζεται Παγασητικός Κόλπος.
Σήμερα όμως, οι Βολιώτες αναγκάζονται να ξοδεύουν τεράστια ποσά για εμφιαλωμένο νερό. Αυτό με τη σειρά του έχει επιπτώσεις και στο περιβάλλον, καθώς εκατομμύρια πλαστικά μπουκάλια καταλήγουν στον ΧΥΤΑ και μπορεί σύντομα να οδηγούνται στους κλιβάνους της ΑΓΕΤ για καύση. Μια πρώτη, άμεση λύση θα ήταν η κατασκευή δημόσιων βρυσών, κατά μήκος των δυο χειμάρρων που διασχίζουν την πόλη, οι οποίες να τροφοδοτούνται με πηγαίο νερό από το Πήλιο.
Επιπλέον, το σύστημα της αποχέτευσης και ο Βιολογικός Καθαρισμός αντιμετωπίζουν συχνά βλάβες. Σαν αποτέλεσμα, έχουμε ανά περιόδους σημαντική ρύπανση του Παγασητικού. Παράλληλα, μεγάλα είναι τα θέματα που αφορούν τόσο την άρδευση όσο και την προστασία της ποιότητας των πηγαίων νερών του Πηλίου. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η ΔΕΥΑΜΒ έχει ένα ακριβό τιμολόγιο, ενώ απαξιώνεται με μεθοδευμένο τρόπο ώστε στο τέλος να ιδιωτικοποιηθεί.
Το σκάνδαλο της ΕΡΓΗΛ και ο χειρισμός του έφεραν την επιχείρηση στα όρια της με αποκορύφωμα την προσπάθεια της δημοτικής αρχής να βάλει λουκέτο στη ΔΕΥΑΜΒ. Η παραχώρηση κομμάτι-κομμάτι των λειτουργιών της ΔΕΥΑΜΒ σε ιδιώτες (όπως προσπάθησε να κάνει η δημοτική αρχή Μπέου με τον Βιολογικό Καθαρισμό) αυξάνει το οικονομικό κόστος της επιχείρησης με μοναδικό ωφελούμενο τις ιδιωτικές εταιρίες. Η έλλειψη προσωπικού δημιουργεί σημαντικά προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία. Ο αυταρχικός και αντιδημοκρατικός τρόπος διοίκησης, χωρίς διάλογο με τους πολίτες αποτελεί το μέσο για να περάσουν τα παραπάνω. Όλα αυτά συνιστούν την πολιτική που εφαρμόζει στο θέμα του νερού η δημοτική αρχή Μπέου, μια πολιτική που αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων διοικήσεων.
Το τρίτο σημαντικότερο θέμα είναι το κυκλοφοριακό και η προσβασιμότητα στην πόλη.
Ένας Δήμος που θα νοιαζόταν για την ποιότητα ζωής θα όφειλε να σχεδιάσει και να υλοποιήσει έργα με στόχο μια πόλη με λιγότερα αυτοκίνητα, που να είναι πραγματικά φιλική στους ποδηλάτες, τους πεζούς, τα ΑμεΑ, τους γονείς με καροτσάκια, τους ηλικιωμένους και τα παιδιά.
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται επιστημονικό σχέδιο, για ολόκληρο το πολεοδομικό συγκρότημα και όχι παρεμβάσεις μόνο σε πέντε κεντρικούς δρόμους. Χρειάζεται προσπάθεια και απαίτηση για μέτρα – και από την κυβέρνηση – με στόχο την αύξηση της χρήσης μέσων μαζικής μεταφοράς αντί για το ΙΧ. Επιπλέον χρειάζονται δημόσιες επενδύσεις, για να αποκτήσει η πόλη πραγματικά και σύγχρονα πεζοδρόμια και ένα λειτουργικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων.
Τέλος, το τεράστιο θέμα της ανεργίας.
Ένας Δήμος στην υπηρεσία των δημοτών δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια στα λουκέτα των εργοστασίων, τις μαζικές απολύσεις και τη ραγδαία αύξηση της ελαστικής, της μερικής και της ενοικιαζόμενης εργασίας χωρίς δικαιώματα.
Ένας Δήμος στο πλευρό των εργαζομένων και του λαού θα έπρεπε στηρίζει ενεργά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της νεολαίας.
Θα έπρεπε να διεκδικεί το να μπει τέλος στην επισφαλή εργασία στους Δήμου μέσα από τις ολιγόμηνες συμβάσεις που ανακυκλώνουν την ανεργία. Θα έπρεπε να διεκδικεί προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, με σταθερές σχέσεις εργασίας μισθούς που να καλύπτουν τις ανάγκες. Θα όφειλε να παίρνει μέτρα στήριξης των ανέργων και να έρχεται σε σύγκρουση με την γενίκευση της ευέλικτης εργασίας, χωρίς δικαιώματα και μισθούς ψίχουλα. Αντί για αυτά η δημοτική αρχή Μπέου στήριξε επανειλημμένα την εργοδοσία και στάθηκε απέναντι στους εργαζόμενους, όταν αυτοί κινητοποιήθηκαν (ΙΜΑΣ, Coca Cola, κλπ).
Ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορούν να συγκροτήσουν ένα τέτοιο Δήμο;
Μπορεί η δημοτική παράταξη Μπέου να φτιάξει ένα τέτοιο Δήμο Βόλου; Όχι! Το απέδειξε με τις πράξεις της όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μπορούν να το κάνουν οι παρατάξεις των κομμάτων του κατεστημένου, ο Αποστολάκης του ΣΥΡΙΖΑ, η Καπούλα της ΝΔ ή ο Παπαδούλης του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ; Και πάλι όχι! Γιατί αυτά τα κόμματα, είτε από τη θέση της κυβέρνησης, είτε από τη θέση των δημοτικών αρχών, έχουν αποδείξει ότι υπηρετούν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ, του κεφαλαίου, της ΕΕ και των δανειστών, όχι των απλών ανθρώπων.
Μόνο ένα κοινό μέτωπο των πολιτικών κομμάτων της (πραγματικής) Αριστεράς μαζί με τους ενεργούς πολίτες των κινημάτων θα μπορούσε να φτιάξει έναν Δήμο στην υπηρεσία των δημοτών – των εργαζομένων, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων.
Ένα κοινό μέτωπο με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, Ξεκίνημα κα) και των αγωνιστών από τα τοπικά κινήματα θα μπορούσε να διεκδικήσει ρεαλιστικά το τιμόνι του Δήμου. Το Ξεκίνημα καταθέτει και υποστηρίζει αυτή την πρόταση. Ο χρόνος επαρκεί εφόσον υπάρχει και η βούληση.
*Ο Νίκος Κανελλής είναι μέλος της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης ΞΕΚΙΝΗΜΑ και συμμετέχει ενεργά τόσο στο κίνημα ενάντια στην καύση σκουπιδιών όσο και στο κίνημα για το νερό.
Σημειώσεις
1. Η πρόταση για την οικολογική διαχείριση των απορριμμάτων επιγραμματικά περιλαμβάνει: τη μείωση της παραγωγής σκουπιδιών (ειδικά πλαστικών), τη διαλογή στην πηγή σε ξεχωριστούς κάδους και σε πράσινα σημεία, την επανάχρηση, την αύξηση της ανακύκλωσης, την αερόβια κομποστοποίηση και την ασφαλή διαχείριση του υπολείμματος. Όλα αυτά χρειάζεται να οργανωθούν σε μικρές, αποκεντρωμένες μονάδες δημόσιας ιδιοκτησίας και υπό τον έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων. Αυτή η πρόταση προστατεύει το περιβάλλον, μειώνει τα δημοτικά τέλη και ανοίγει νέες θέσεις εργασίας.
2. Θα πρέπει να εφαρμόζει σύγχρονες και αβλαβείς για τον άνθρωπο και το περιβάλλον μεθόδους καθαρισμού του νερού και όχι τη χλωρίωση.
