Όταν το ρολόι χτυπάει λίγο πριν τα 30, η Έμιλυ Λουίζου σκηνοθετεί έναν ύμνο απέναντι στην αγωνία των ονείρων. Σε μια συνέντευξη από καρδιάς στη Νάντια Σουφλή μιλάει για τη σύγκρουση μεταξύ ονείρου και ρεαλισμού και την ανάγκη για ισορροπία, με αφορμή μια παράσταση που υμνεί την τέχνη και τη σπουδαιότητα της ζωής και της φιλίας.
Συνέντευξη στη Νάντια Σουφλή για το ertnews.gr
Το εκρηκτικό, αυτοβιογραφικό μιούζικαλ του δημιουργού του θρυλικού Rent, Τζόναθαν Λάρσον, έρχεται να δονήσει την Εναλλακτική Σκηνή του ΚΠΙΣΝ σε μια παραγωγή με μόλις τρεις ηθοποιούς, τέσσερις μουσικούς και ένα σκηνικό που μεταμορφώνεται σε πελώρια τούρτα.
Η Έμιλυ Λουίζου, δημιουργώντας ένα ατμοσφαιρικό και πάντα σουρεαλιστικό σύμπαν, μοιράζεται τις σκέψεις της για τη διχοτόμηση που νιώθει κάθε καλλιτέχνης -αλλά και άνθρωπος- ανάμεσα στο πάθος και τη ρουτίνα, απαντώντας ειλικρινά στο ερώτημα: «Τι πάει να πει τα κατάφερα;».
Στην πρώτη αυτή συνεργασία της με την Εναλλακτική Σκηνή, επιλέγοντας να τιμήσει το προσωπικό στοίχημα του έργου με τη δική της «φόρτιση» των 30ών γενεθλίων, η Λουίζου σκηνοθετεί ένα έργο-γιορτή για τη ζωή, τη δημιουργία και τη δύναμη της μουσικής.
Το έργο ασχολείται έντονα με τον χρόνο που πιέζει τον καλλιτέχνη, ειδικά λίγο πριν τα 30. Πόσο βαθιά ταυτίζεστε με αυτή την αγωνία του Τζον και πώς μεταφράστηκε στη σκηνοθετική σας ματιά, αλλά και στη ζωή σας, η αντίστροφη μέτρηση του χρόνου;
Η αυτοβιογραφικότητα του έργου ήταν από τα πρώτα πράγματα που με συγκίνησαν. Εννοείται έχω αισθανθεί αυτήν την αγωνία του χρόνου όσον αφορά την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Θυμάμαι να είμαι μικρότερη και να λέω «αν μέχρι τα 30 δεν έχω καταφέρει να γίνω σκηνοθέτης τότε θα πρέπει να βρω να κάνω κάτι άλλο». Το οποίο σταδιακά συνειδητοποιείς ότι είναι μεγάλη παγίδα… Καταρχήν τι πάει να πει τα «κατάφερα» ή όπως λέμε στα αγγλικά «I made it»; Γιατί έφτασα λοιπόν αισίως στα 30, και δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι θα έλεγα στον 25χρονο εαυτό μου αν με ρωτούσε τελικά «τι θα γίνει, τα κατάφερες ή θα κάνεις κάτι άλλο;»! Και σαν τι άλλο δηλαδή να κάνω; Κάποτε, ναι, μου είχαν περάσει από το μυαλό ιδέες και για άλλες πιθανές «καριέρες», αλλά όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι το θέατρο δεν ήταν ακριβώς επιλογή καριέρας, αλλά επιλογή ζωής. Αυτήν ακριβώς τη συνειδητοποίηση κάνει και ο ήρωας του έργου μας. Με τα πάνω και τα κάτω που έχει αυτός ο χώρος, με τις αγωνίες και τις χαρές του, τελικά το ενδιαφέρον είναι ότι σε κάθε φάση, σε κάθε ηλικία, ως καλλιτέχνης έχεις άλλα θέματα τα οποία σε απασχολούν, και άρα κι άλλα θέματα που σε κινητοποιούν να δημιουργήσεις. Η συγκεκριμένη παράσταση, λοιπόν, σίγουρα είναι «φορτισμένη» με τη γνώση των δικών μου φετινών 30ών γενεθλίων και όλα όσα έχουν φέρει.
Το Tick, Tick… Boom! αποτελεί ένα προσωπικό μουσικό ημερολόγιο του Τζόναθαν Λάρσον. Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά αυτή την αφοπλιστική ειλικρίνεια; Πιστεύετε ότι αυτό το αυτοβιογραφικό υπόβαθρο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Λάρσον πέθανε πριν την πρεμιέρα του Rent, προσδίδει μια επιπλέον, ίσως και τραγική διάσταση, στην παράσταση, αλλά και στην αντίληψη για τη ζωή;
Αυτή η αφοπλιστική ειλικρίνεια είναι τεράστιο δώρο. Σίγουρα αυτό το αυτοβιογραφικό υπόβαθρο μου έχει δώσει τεράστια ώθηση στην πρόβα. Εννοώ, ότι είναι συγκινητικό και ανατριχιαστικό να διαβάζεις τα λόγια ενός ανθρώπου που ήταν στην ηλικία σου όταν το έγραφε, και που μιλάει τόσο αποτελεσματικά και συμπυκνωμένα για όλα όσα σκέφτεσαι και εσύ αυτήν την περίοδο. Κι ενώ στην παράσταση δεν αναφερόμαστε στο θάνατο του Λάρσον, η γνώση του τραγικού και πρόωρου θανάτου του σίγουρα λειτούργησε συνδυαστικά με το συγκινητικό έργο που παρέδωσε. Το γεγονός ότι ο ίδιος αγχωνόταν τόσο πολύ για τον χρόνο που περνάει και το τι θα καταφέρει να κάνει στο μέλλον, είναι μια επαλήθευση του carpe diem και του «you only live once». Και επειδή κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει αύριο, η υπενθύμιση ότι ο χρόνος τρέχει (ή τελειώνει!) θα πρεπε να λειτουργήσει όχι ως εμπόδιο αλλά ως εφαλτήριο για να αρχίσουμε να κάνουμε τις επιλογές που όντως μας αντιπροσωπεύουν. Βλέποντας το χρόνο να περνάει, ως καλλιτέχνης, αλλά και ως γυναίκα θα προσθέσω, είναι πολλά τα καινούρια άγχη που έρχονται. Η αγωνία της επαγγελματικής επιτυχίας, το ότι στενεύουν δηλαδή τα όρια για να πετύχεις επαγγελματικά αυτά που θέλεις, συνδυάζεται με την αγωνία της προσωπικής ευτυχίας.
«Βλέποντας το χρόνο να περνάει, ως καλλιτέχνης, αλλά και ως γυναίκα, είναι πολλά τα καινούρια άγχη που έρχονται. Η αγωνία της επαγγελματικής επιτυχίας, το ότι στενεύουν δηλαδή τα όρια για να πετύχεις επαγγελματικά αυτά που θέλεις, συνδυάζεται με την αγωνία της προσωπικής ευτυχίας.»
Έμιλυ Λουίζου
Εδώ και πολλά χρόνια μένετε στο Λονδίνο. Μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας, έχετε δηλώσει ότι νιώθετε ανάμεσα σε δύο σύμπαντα. Το έργο διαπραγματεύεται την πάλη ανάμεσα στο όνειρο (ρομαντισμός) και τη ρουτίνα (κυνισμός). Πόσο σας βοήθησε η δική σας εμπειρία αυτής της διχοτόμησης να σκηνοθετήσετε την εσωτερική σύγκρουση του Τζον;
Η εμπειρία της διχοτόμησης πράγματι μου είναι πολύ γνώριμη. Όχι μόνο το αίσθημα ότι μοιράζεις τη ζωή σου ανάμεσα σε δύο πόλεις, δύο χώρες, δύο εντελώς διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο έχω νιώσει μεγαλώνοντας να διχάζομαι από την ανάγκη για παράδειγμα να αφοσιωθώ πλήρως στο «όνειρο» – σε μια παράσταση, ή σε ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ – αλλά και την ανάγκη για έχω μια κανονική σχέση, μια κανονική ρουτίνα, μια κανονική ζωή. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει το «κανονικό»! Η εσωτερική σύγκρουση του Τζον και η πάλη να διαλέξει ανάμεσα στο «όνειρο» και το ρεαλισμό εντείνονται από το γεγονός ότι κλείνει τα 30. Με ενοχλεί η εμμονή που έχουμε σαν κοινωνία με την ηλικία, το ότι κάπως θέτουμε τι πρέπει να έχει κάνει ο κάθε άνθρωπος μέχρι κάποια ηλικία. Εννοείται έχω κουραστεί να απαντάω σε ερωτήσεις τύπου «άντε τώρα που έκλεισα τα 30 τι περιμένω και δεν βάζω μπρος για παιδί». Ο πρωταγωνιστής του έργου μας νιώθει να ταλανίζεται από τόσες αντικρουόμενες σκέψεις και φωνές: σύντροφος και παιδί, όνειρο και καριέρα, μεγάλη πόλη ή ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, σταθερό εισόδημα, ή θέατρο; Όλες αυτές οι φωνές δημιουργούν φασαρία που τον κάνει τελικά να μην μπορεί να ακούσει την εσωτερική του φωνή, το τι θέλει ο ίδιος, και όχι οι γονείς του ή η σύντροφός του.
Πώς διαχειριστήκατε σκηνοθετικά τη γρήγορη εναλλαγή των χαρακτήρων και την ενέργεια του ροκ μιούζικαλ (ένα μιούζικαλ δωματίου για τρία πρόσωπα και δέκα χαρακτήρες), ώστε να δονήσει την Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ; Στο δελτίο Τύπου αναφέρεται η χρήση μιας πελώριας τούρτας που μεταμορφώνεται: πώς χρησιμοποιείται αυτό το βασικό σκηνικό στοιχείο για να εξυπηρετήσει τις μεταβάσεις;
Το τρομερό με το Tick Tick Boom είναι ότι πρόκειται για ένα rock μιούζικαλ τσέπης. Η δοκιμασία εννοείται ήταν το να να στηθεί ένα εκρηκτικό μιούζικαλ, έχοντας μόνο 3 ηθοποιούς και 4 μουσικούς, σε μια σκηνή σαν την Εναλλακτική που μόνο «τσέπης» δεν είναι. Οπότε, αυτό μας ώθησε όλους, ειδικά τη Νίκη Ψυχογιού (σκηνογράφο) και την Ιόλη Φιλιππακοπούλου (χορογράφο) να κάνουμε ορισμένες θαρραλέες επιλογές. Και μία από αυτές τις θαρραλέες ιδέες ήταν και η πελώρια τούρτα. Πράγματι, όλο το έργο διαδραματίζεται πάνω σε μία τούρτα η οποία στηρίχθηκε στην ιδέα ότι όλο το έργο εκτυλίσσεται την εβδομάδα πριν γιορτάσει τα γενέθλια του ο πρωταγωνιστής. Όμως πέρα από αυτό, η τούρτα γίνεται ένα «magic box of tricks», δηλαδή από εκείνη προκύπτουν σχεδόν όλα τα σκηνικά αντικείμενα της παράστασης, και η ίδια η τούρτα μεταμορφώνεται σε διαφορετικούς χώρους. Αυτή η πολυμορφικότητα είναι και μία ωδή στο θέατρο, μιας που το έργο υμνεί τη φαντασία, τη δημιουργία και τη θεατρικότητα. Δανειστήκαμε στοιχεία από διάφορα είδη θεάτρου, από cabaret μέχρι κουκλοθέατρο και slapstick κωμωδία, για να γιορτάσουμε τη δύναμη των ηθοποιών που με ελάχιστα μέσα, και βασικό όχημα τις φωνές και τα σώματά τους, δημιουργούν ολόκληρους κόσμους.
Ποια ή ποιες είναι η/οι αγαπημένη/ες στιγμές σας από την παράσταση;
Είναι πολλές. Κυριώς επειδή σχεδόν σε κάθε σκηνή υπάρχουν τόσες εκπλήξεις (και ευτράπελα) που μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μία. Όμως θα πω ότι η στιγμή που με συγκινεί πάντα είναι το τελευταίο τραγούδι του έργου, εκεί που μετά από τις δυσκολίες με τις οποίες έχουν έρθει αντιμέτωποι οι τρεις χαρακτήρες καταλήγουν σε μια σφιχτή αγκαλιά και ενωμένοι με μία φωνή αφυπνίζουν τόσο τους εαυτούς τους όσο και το κοινό, και μας θυμίζουν ότι η μουσική έχει τη δύναμη να ενώσει αλλά και να αφυπνίσει, να μας κάνει να επιλέξουμε την αγάπη και όχι το φόβο. Αυτά τα λόγια πάντα με ακουμπάνε βαθιά. Ίσως γιατί μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο τη σημασία του να μην φοβάσαι, του να ζεις χωρίς φόβο. Η σφιχτή αγκαλιά των τριών στο τέλος με συγκινεί σε κάθε πρόβα γιατί δρα και ως υπενθύμιση για τη σπουδαιότητα της φιλίας.
Όσα βασανίζουν το μυαλό του Τζον, ακούγονται τόσα σύγχρονα και τόσο ανθρώπινα. Ανησυχίες με τις οποίες όλοι έχουμε βρεθεί και βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Από την πρώτη συνάντησή μας, σε μια άλλη συνέντευξη το 2023, φαίνεται ότι τα είχατε όλα «ισορροπημένα». Αφιερώνατε το ίδιο βάρος τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική σας ζωή, χωρίς να σταματάτε να ονειρεύεστε και για τις δύο πτυχές της ζωής σας. Πώς ορίζεται, λοιπόν, για εσάς, η προσωπική ευτυχία;
Η προσωπική ευτυχία είναι μια έννοια αρκετά ρευστή για μένα. Θέλω να πω, ότι με τα χρόνια όλο και μεταβάλλεται. Τώρα η προσωπική μου ευτυχία συνδέεται με την επαγγελματική, αλλά προσπαθώ να μην ορίζεται από αυτή. Προσπαθώ να ορίζεται και από άλλους παράγοντες. Προσπαθώ πολύ να τα έχω όλα «ισορροπημένα», κάπως την έχω ανάγκη αυτήν την ισορροπία. Από την άλλη πολύ συχνά είμαι της υπερβολής! Αν είμαι σε φάση προετοιμασίας παράστασης θα δουλεύω 15 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Και πιο παλιά δεν θα άφηνα σχεδόν καθόλου χρόνο για ξεκούραση ή μία βόλτα, ένα ταξίδι. Πλέον, βλέπω ότι το να μπορώ να κάνω για παράδειγμα ταξίδια σε χώρες μακρινές – ή και όχι τόσο μακρινές – με βοηθάει στο να έχω τη δύναμη για τα θεατρικά μου ταξίδια.
«Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, λίγο πριν σβήσει τα κεράκια της αποψινής του τούρτας ο Τζoν, σκέφτομαι πως η φετινή παράσταση είναι κι ένας τρόπος να γιορτάσω τα δικά μου τριακοστά γενέθλια και να αποτίσω έναν φόρο τιμής στα δικά μου είδωλα», λέτε. Ποια είναι αυτά, και τελικά, είναι απαραίτητο να υπάρχουν; Μια ευχή για το μονοπάτι μετά τα 30;
Για εμένα σίγουρα είναι απαραίτητο να υπάρχουν είδωλα, τα αποζητώ. Όχι όμως είδωλα με την έννοια της αυθεντίας, αλλά με την έννοια της έμπνευσης. Υπάρχουν καλλιτέχνες και δάσκαλοι που με έχουν σημαδέψει με την πορεία τους, το έργο τους, τη στάση τους, κι άρα έχουν επηρεάσει τη δουλειά μου. Υπάρχει μια συγκινητική στιγμή στο Tick Tick Boom, όταν το είδωλο του ήρωα, ένας θρυλικός μουσικοσυνθέτης, του αφήνει ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή λέγοντάς του ότι άκουσε τη δουλειά του και τη βρήκε σπουδαία. Για τη δική μας παράσταση προσκάλεσα να ηχογραφήσει αυτό το μήνυμα τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό, ο οποίος είναι ένα πρόσωπο που έχει σημαδέψει τη δική μου πορεία. Όχι μόνο με τις παραστάσεις του, αλλά και με την υποστήριξη που έχει δείξει στη δική μου δουλειά. Η συνεργασία μας το 2020-2021 ήταν από τις πιο φωτεινές περιόδους στη θεατρική μου ζωή.
Το ροκ μιούζικαλ Tick, Tick… Boom!, σε κείμενο, στίχους και μουσική Τζόναθαν Λάρσον παρουσιάζεται στην Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής – ΚΠΙΣΝ
Παραστάσεις: 6, 7, 14, 18, 20, 21, 23, 24, 26, 27, 28, 30 Δεκεμβρίου 2025
2, 3, 4, 8, 9, 10, 11 Ιανουαρίου 2026
Ώρα έναρξης: 20.30 (Κυριακή: 19.30)
Μετάφραση κειμένου, απόδοση στίχων: Τζούλια Διαμαντοπούλου
Μουσική διεύθυνση: Μιχάλης Παπαπέτρου
Σκηνοθεσία: Έμιλυ Λουίζου
Σκηνικό, κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Κίνηση, χορογραφία: Ιόλη Φιλιππακοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας
Σχεδιασμός ήχου: Νταβίντ Μπλουέν
Καλλιτεχνικοί συνεργάτες: Βίβιαν Τσιταμπάνη, Αιμιλιανός Σταματάκης
Καλλιτεχνικός συνεργάτης – σκηνογράφος: Πάρης Παρασκευόπουλος
Τζον: Πάρις Παρασκευάδης
Μάικλ: Αργύρης Λάμπρου
Σούζαν: Δανάη Βασιλοπούλου
Γιάννης Αγγελόπουλος (ντραμς), Γρηγόρης Ντάνης (κιθάρα), Μάνος Αναγνωστόπουλος (μπάσο), Μιχάλης Παπαπέτρου / Φρίξος Μόρτζος (πιάνο, συνθεσάιζερ)
Με αγγλικούς υπέρτιτλους
www.ertnews.gr
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
