Σαν σήμερα, γιόρταζαν τα δακράκια στα κάποτε αχλαδοχώραφα της Μπούφας. Και τα Καλά Νερά, που πέρναγα παλιά γιορτές και σχόλες, ήταν δίπλα. Αν είχαν λογότυπο εκείνες οι περασμένες Καθαροδευτέρες, θα ήταν σίγουρα το «πάμε Μπούφα για δακράκια» και σχεδιασμένο δίπλα το αξιαγάπητο κρινάκι …
Το απαιτούσε η μέρα! λαγάνα, ταραμοσαλάτα και δακράκια. Επέλαση ! Μικροί, μεγάλοι, χωμένοι στα χωράφια, τσαλαπατώντας το νιόβγαλτο χορτάρι, μάζευαν μετά μανίας τα λατρεμένα κρινάκια , λες και το μεθυστικό τους άρωμα είχε κάποια ψυχότροπη επίδραση επάνω τους , που δεν τους άφηνε να σταματήσουν. Αχόρταγα τα χέρια έκοβαν κι έκοβαν, αν ήταν δυνατόν να μην αφήσουν κανένα δακράκι σε χλωρό κλαρί, στην κυριολεξία. Και μετά φτιάχνονταν μπουκέτα εκατοντάδες, γέμιζαν οι αυτοσχέδιες αγορές στον αμαξωτό, γέμιζαν οι τσέπες των μικρών ανθοπώληδων, γέμιζαν και τα σπίτια απ’ τη μοναδική τους μοσχοβολιά.
Και κείνα τα αναπάντεχα ανθάκια των νοτισμένων χωραφιών, έστεκαν τόσο ταπεινά, τόσο σαστισμένα σε μια άνοιξη που καλά καλά δεν είχε έρθει ,τόσο ανυπεράσπιστα στη μοίρα τους της Καθαρής Δευτέρας …
Κάποτε η μάνα μου σε μια έξαρση ψυχοπονιάς ή συγκαλυμμένης κτητικότητας, σταμάτησε να τα κόβει ,αλλά με ένα σκαλιστηράκι τα ξεφύτρωνε μαζί με τους βολβούς . Σα να μην της έφταναν τα κάθε λογής κρίνα του κήπου μας, πήγαινε και τα φύτευε ολούθε στο χωράφι στα Καλά Νερά , έτσι που κάποια στιγμή αποχτήσαμε μια μικρή Μπούφα γύρω απ’ το σπίτι μας…
Συζητώντας για την Μαγνησία Στο Πέρασμα Του Χρόνου
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
