«Όπως είναι ακριβώς το φόρεμα της κυρίας να γίνει πιο σκούρο», έγραφε από πίσω η αναμνηστική φωτογραφία από τον γάμο του παππού και της γιαγιάς μου που έπεσε στα χέρια μου πριν λίγες μέρες. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει με παράπονο στον παππού μου ακόμα και μέχρι πριν να φύγουν από τη ζωή γιατί της ζήτησε να αλλάξει το άσπρο βελούδινο της φόρεμα στο γάμο τους και να φορέσει τα ρούχα που φόραγαν οι γυναίκες της Σαρακατσάνικης φυλής στην περιοχή τους.
Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν αλλάξει φόρεμα η γιαγιά μου και έπρεπε να φαίνεται πιο σκούρο, όποτε ζήτησαν από τον φωτογράφο να το φτιάξει να φαίνεται έτσι «όπως έπρεπε» στο γαμήλιο φωτογραφικό πορτρέτο τους. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σκέφτηκα ότι το πρώτο πράγμα που πιθανόν θα έκανε η γιαγιά μου αν της έλεγαν να γιορτάσει αυτήν την ημέρα, θα ήταν να φορέσει το άσπρο βελούδινο της φόρεμα, το οποίο της ζήτησαν να βγάλει και να βγει μια βόλτα. Γιατί γι’ αυτήν θα ήταν μια μορφή επανάστασης σε όσους είχαν λόγο απέναντι στο τι θα φορέσει, στο πως θα φερθεί και τελικά στο πως θα ζήσει. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσες γυναίκες εκείνης της εποχής δεν μπόρεσαν να βάλουν το άσπρο τους φόρεμα και να βγουν μια βόλτα μόνες τους, πόσες γυναίκες δεν είχαν φωνή μέχρι μέσα από πολλούς και συνεχείς αγώνες του γυναικείου κινήματος να μπορέσουν να αποκτήσουν δικαιώματα. Και μιλάμε για αγώνες, φυσικά. που συνεχίζονται και θα συνεχίζονται μέχρι η ισότητα να επιβεβαιώνεται στην καθημερινή πράξη.
Αυτές οι γυναίκες που ανάθρεψαν ολόκληρες οικογένειες, τις οικογένειες στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και αργότερα τις πολυμελείς συνήθως οικογένειες που δημιουργούσαν, αυτές οι γυναίκες που εργάστηκαν σκληρά σε αγροτικές δουλείες, σε εργοστάσια, σε βιοτεχνίες, σε «βαριές» δουλείες, που δεν είχαν σχεδόν κανένα δικαίωμα, που μεγάλωσαν με την ενοχή και την ντροπή για τη γυναικεία φύση τους, που ξυπνούσαν αξημέρωτα και κοιμόνταν τελευταίες, που είχαν την απόλυτη ευθύνη του νοικοκυριού τους και των παιδιών τους, που παντρεύονταν πολλές φορές σε συνθήκες αγοροπωλησίας όσο υφίσταντο ο θεσμός της προίκας, αυτές που δεν μορφώθηκαν, που δεν ταξίδεψαν, αυτές που βιώσαν όλες τις οδύνες και τους πολέμους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, δεν ακούστηκαν ποτέ, δεν τιμήθηκαν ποτέ, δεν γιόρτασαν ποτέ. Ήταν, όμως, αυτές που μέσα από τη δική τους καταπίεση, μέσα από τις δικές τους στερήσεις, μέσα από τη δική τους σιωπή, η οποία στο πέρασμα του χρόνου έγινε μια ενιαία ηχηρή φωνή, γιγάντωσαν τον αγώνα του γυναικείου κινήματος και άνοιξαν τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή στις σημερινές γυναίκες.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, λοιπόν, πρέπει για μια φορά να αφιερωθεί σε όλες αυτές τις ανώνυμες γυναίκες της εποχής μέχρι πριν την Μεταπολίτευση, στις γιαγιάδες μας στις προγιαγιάδες μας, που η δική τους δύσκολη ζωή, έγινε το έναυσμα του αγώνα για ένα καλύτερο σήμερα για εμάς. Γι’ αυτές τις γυναίκες που δεν χάρηκαν στη ζωή τους το άσπρο τους φόρεμα, γι’ αυτές που δεν είχαν φωνή, γι’ αυτές πρέπει να είμαστε πάντα η φωνή, γι’ αυτές πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για εμάς, για τις επόμενες γενιές γυναικών και για όλους τους ανθρώπους. Γιατί ένα καλύτερο αύριο για όλους, είναι ένα αύριο με ισότητα για όλους τους ανθρώπους!
Ευφροσύνη Κίτσιου
Ιστορικός – Φιλόλογος
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
