Του Αλέξη Καραγεωργίου
“I could stand in the middle of Fifth Avenue and shoot somebody, and I wouldn’t lose any
voters.” — Donald Trump, 2016
Η επιστροφή του απωθηθέντος δικτατο-ρίσκου : Ο 45 ος έγινε 47 ος
Οι Αμερικανικές εκλογές της 5 Νοεμβρίου 2024 ανέδειξαν αδιαφιλονίκητο νικητή
και 47 ο πρόεδρο των ΗΠΑ, τον 45 ο της χώρας τους: πρώην πρόεδρο Τραμπ (2016-
2020) ενισχυθέντα και βαφέντα σε σοσιαλμιντιακό περιβάλλον Χ.
Μπορεί μεν ο προσβλητικός και χαοτικός (πανδημία) Ντόναλντ Τραμπ το 2020 να
όδευσε προς την έξοδο με αρκετά άσχημο τρόπο, αλλά ο τραμπισμός, της
μισαλλόδοξης δημαγωγίας και της εμμονής στην πιασάρικη εκδοχή της νοοτροπίας
του μηδενικού αθροίσματος (zero-sum: η νίκη μου, καμάρι μου ήττα σου, ντροπή
σου) που είναι πραγματικά οι συνεισφορές του στην δεξιάς κοπής αλαζονική
συντηρητική πολιτική, και στην ανάδειξη και επιβολή του απολυταρχικού
κορπορατισμού των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων (superrich) επί του κράτους και της
κοινωνίας, παρέμεινε.
Επιπλέον γιγαντώθηκε, κέρδισε αξιοπιστία ηγεσίας και κόμματος και μπόλιασε τον
θυμό στην πλειοψηφία των ψηφισάντων στις εκλογές του 2024 ιδιαίτερα ανάμεσα σε
πληθυσμιακές ομάδες του απλού λαού που δεν θελαν ούτε ζωγραφιστό να τον δουν
προηγουμένως αλλά που οι δημοκρατικοί έχασαν την επαφή μαζί τους.
Ο πρώην παρίας ηττημένος του 2020, μετά από μία αγρ(ι)ανάπαυση τεσσάρων ετών
κατά την οποία σήκωσε αδίστακτο και εξεγερτικό κεφάλι , ξεπάστρεψε όλους τους
εσωτερικούς του αντιπάλους (2022) και από στρατηγικά και τακτικά λάθη της
ηγεσίας των δημοκρατικών και της διακυβέρνησης του αδικαιολογήτως πείσμονος
αλλά αδυνάμου Μπάιντεν που επέμενε να είναι πάλι αυτός ο αντίπαλος του Τραμπ,
κατάφερε όχι μόνο να βγει σώος και αβλαβής ως «πολιτικά διωκόμενος», αλλά
κυριολεκτικά να καταγάγει εκλογικό θρίαμβο και στα τέσσερα πεδία (λαϊκή ψήφο,
εκλέκτορες, Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων) έχοντας και την κυριαρχία του
Ανωτάτου Δικαστηρίου (6-3)
Τυφώνας επιθέτων και αμοραλισμού
Επανήλθε, παριστάνοντας εν τω μέσω πραιτοριανών, τον φιλειρηνικό, εκλεκτό (
ελέω θεού: chosen, God has his hands on Trump) απελευθερωτή–διώκτη των φόβων
και φοβιών του Αμερικάνικου λαού και εκπληρωτή των ατομικών επιθυμιών
εκάστου (Trump will fix it, κατά το Jim will fix it μια δημοφιλή εκπομπή του BBC
για παιδιά που άρχισε το 1975-1994 με παρουσιαστή τον αμφιλεγόμενο μετά θάνατο
Jimmy Saville!
Παρά το αποτυχημένο καρναβαλίστικο αλλά ανατριχιαστικά κινδυνώδες
πραξικόπημα ρεσάλτο των οπαδών του στο Καπιτώλιο (2021) και μετά από δύο
απόπειρες δολοφονίας του, δύο διαδικασίες μομφής στη γερουσία μία ποινική
καταδίκη και αναρίθμητες έρευνες διερευνήσεις και κατηγορίες που εκκρεμούν και
τον περιμένουν (;), εμφανίστηκε αγέρωχος και απτόητος (εξαντλώντας κάθε συρμό
και διασυρμό επιθέτων που τον συνοδεύουν οι περιγραφές της εκλογικής καμπάνιας
του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου .Και τολμώ να γράψω, επιτρέψτε μου,
ένα μεγάλο κομμάτι του παρόντος άρθρο.). Ecce Homo! Ιδού ο Άνθρωπος!
Μαχητικά αμετανόητος, ψύχραιμος, άτρωτος, επιθετικός (fight, fight, fight) και
πετρελαιομένος (drill, baby, drill, drill) δίνοντας όνομα, σάρκα, μαλλί, οστά και
σουφρωμένα χείλη, αναζωογονώντας το φαινόμενο του απασφαλισμένου, υβριστικά
επικριτικού Τραμπισμού, Χηλεκτρίζοντας τους ρεπουμπλικάνους στην προσπάθεια
επιβολής της θυμωμένης και εχθροπαθούς κατά των μεταναστών κ.α ατζέντας του.
Νικητής και τροπαιούχος ξανά με ένα διαρκές φεστιβάλ ενικού
Τώρα, είναι ο νικητής ενός πολιτικού/πολιτισμικού πολέμου αντιλήψεων
(perceptions) για κυριαρχία επί του τρόπου ζωής και κοινωνικής συνύπαρξης ενός
βαθειά διχασμένου και σε διαδικασία φυγοκέντρησης εκλογικού σώματος που
διεξήχθη με ανενδοίαστες εκ μέρους του συμπεριφορές, «απύλωτο στόμα»,
επιδειξιομανία, μεγαλομανία, δαχτυλοδείχνουσα ενοχοποίηση, διχαστική ρητορική,
άκρατο λαϊκισμό με ψευδολογία, συνωμοσιολογίες, καλλιέργεια παράλογων φόβων,
φυσική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, δολοφονία χαρακτήρων, δημιουργία
μηχανισμών παραγωγής εντυπώσεων και ενίσχυσης της αντιοικολογικής τραμπικής
αντίληψης για τα πράγματα.
Με μια θαυμαστή καμπάνια αυτοθυματοποίησης κατάφερε να κάνει τους
ψηφοφόρους του να ταυτιστούν μαζί του και να μεταμφιέσει αφενός την
πλουτοκρατική του ταυτότητα, αφετέρου να μετατρέψει υπέρ του την περιφρόνηση
της καθεστηκυίας τάξης της πολιτικής και των media, που δεν κουραζόταν να
επισημαίνουν τις προσωπικές του ανεπάρκειες, την άγνοια, την ακραία μετριότητα
και τις επιχειρηματικές του αποτυχίες. Που τον αντιμετώπιζε πάντα σαν τοξικό
καρνάβαλο που ευτελίζει χωρίς καμία αναστολή την Woke ατζέντα και τους
παροξυσμούς της
Από την άλλη μεριά η διαρκής υποτίμηση των ερεισμάτων του Τραμπ ιδιαίτερα
στο σοσιαλμιντιακό σύμπαν, η σημειωθείσα αποχή εις βάρος των δημοκρατικών
καθώς και το πάθος των αντιτραμπικών να περιγράψουν την απαράδεκτη και εκτός
ορίων προσωποποιημένη κακότητα του προέδρου, τούς στέρησε τη δυνατότητα να
συνειδητοποιήσουν ότι το ήθος και ύφος του Τραμπ είναι αυτά που αποτελούν την
«μαγεία» του, τα πολυσυλλεκτικά του προσόντα, τα γκελ του και η απήχησή του.
Ακριβώς γι’ αυτό έχει οπαδούς. Ο Τραμπ δεν κέρδισε παρότι είναι αυτός που
είναι, αλλά επειδή είναι αυτός που είναι και μιλά και φέρεται όπως του
κατεβάσει η γκλάβα του, το γούστο και το MΑGA καπέλο του.
Το φαινόμενο του Τραμπισμού και του Χ-τραμπισμού.
Οι προφητείες
«Είναι γεγονός: αντί να αποτελέσει ένα ατύχημα στην αμερικανική εκλογική σκηνή ή
ένα ιντερλούδιο στον Λευκό Οίκο, ο τραμπισμός, όποιος και αν είναι ο ένοικος του
Οβάλ Γραφείου τον Ιανουάριο του 2021, θα βάλει ένα σημάδι διαρκείας στην πολιτική
εξέλιξη των ΗΠΑ» διαπίστωνε ο «Monde» σε κύριο άρθρο του της εποχής.
Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να έχασε τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2020, όμως ο
τραμπισμός ήρθε για να μείνει, έλεγαν ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ
Κρούγκμαν και ο γνωστός ιστορικός Νίαλ Φέργκιουσον.
«Ο Τραμπ θα πλανάται πάνω από το κόμμα του και την αμερικανική πολιτική
σκηνή», είπε ο Κρούγκμαν στο συνέδριο Abu Dhabi International Exhibition &
Conference, σύμφωνα με το CNBC. «Ο τραμπισμός, ως κίνημα, είναι ανθεκτικός.
Αποδεικνύεται ότι αγγίζει κάποιες βαθιά ριζωμένες δυσαρέσκειες», προσέθετε.
Αποσαφηνήσεις. Αναφορά στον Τζόκερ και στην Καστοριαδική μετουσίωση
Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. «Πώς και γιατί ο ανήθικος #τραμπισμός# έβγαλε
ρίζες στις ΗΠΑ» του Tea Party (2009) και παλιότερα της Moral Majority επί Ρέιγκαν
και οι ακριβείς όροι του τι συνθέτουν τον Τραμπισμό και τις ταυτίσεις μ’ αυτόν καθώς
και τις επενδύσεις ψυχικής ενέργειας της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων ώστε να κερδίσει τα
πάντα στις εκλογές είναι θέματα αμφιλεγόμενα και είναι αρκετά περίπλοκοι, ώστε να
υπερκαλύπτουν οποιοδήποτε μεμονωμένο πλαίσιο ανάλυσης της συμπεριφοράς/εκλογικής
συμπεριφοράς. Με άλλα λόγια, είναι πολλοί οι παράγοντες και μεταβλητές που παίζουν ρόλο
στις αξιολογήσεις , προτιμήσεις και αποφάσεις του κάθε ψηφοφόρου ή απέχοντος
Παρ’ όλα αυτά, τα δυο παρακάτω πλαίσια το πρώτο με ψυχαναλυτικούς τόνους και όρους
το δεύτερο με κοινωνιολογικούς, είναι κατά την γνώμη μου από τα πιο ενδιαφέροντα για να
ερμηνεύσουν εν συνδυασμώ την διαδικασία υιοθέτηση αλλαγής ψήφου.
Α. Ο σκηνοθέτης π.χ. Todd Fhillips με τον Τζόκερ αποδεικνύεται ότι είναι ένας
whistleblower-δημιουργός που κρούει των κώδωνα του κινδύνου για
μετουσιώσεις κάποιου πλήθους, όχλου, μαζών λαού ή μεμονωμένων ατόμων
που εγκυστώνουν μια σειρά παραγόντων διακινδύνευσης που αν αλυσωθούν
μεταξύ τους ενδεχομένως μπορούν να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα και σε
ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.(βλ. Joker, ο κίνδυνος και η σαγήνη του
διφορούμενου. Μεταρρύθμιση 27/11/2019).
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αποτέλεσμα μετουσίωσης ήταν εξ ίσου τα επιτεύγματα
του χρυσού αιώνα και η σφαγή των Μηλίων, η Διακήρυξη των δικαιωμάτων του
ανθρώπου και του πολίτη και η τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου. Οι γενοκτονίες , ο
Ναζισμός και το Ολοκαύτωμα., η ξηρότητα και κουφότητα της 17Ν Τα
Μολοτωφικά. Η κοινωνική ψύχωση του αντιμνημονίου. Η Μαρφίν. Το
δημοψήφισμα της αρπαχτής του 65% το 2015,
Η μετουσίωση δηλ. δεν είναι απλώς μια αισθητική κάθεξη. Όπου κάθεξη, είναι η
διαδικασία μέσα από την οποία ένα αντικείμενο γίνεται σημαντικό για εμάς ενώ η
μετουσίωση είναι η ικανότητα να επενδύει κανείς/καμία σε κοινωνικώς
δημιουργημένα και καταξιωμένα αντικείμενα, ακόμη και αν αυτά είναι
εγκληματικά.
Η αναγκαία κοινωνικοποίηση (εκκοινωνισμός) της ψυχής όπως την
θεωρητικοποιεί ο Καστοριάδης , επιτυγχάνεται με την πρόσβαση της ψυχής , στις
κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας,
δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι ψευδές και τι αληθές
δικαιο/άδικο και καταλήγει , μέσω πολυειδών διαδικασιών , στο κοινωνικό άτομο
.δίδοντάς του νόημα ζωής και ακόμη και θανάτου.
«Η ανθρώπινη ψυχή και κάθε ψυχική αρχή ξεχωριστά λειτουργούν αυτοτελώς για τη
διαφύλαξη του ιδιοκόσμου τους «του οποίου κεντρικό μέρος είναι η εικόνα τους για το
εν λόγω ον» με συνέπεια ακόμα και η διαφύλαξη της βιολογικής ζωής να τίθεται ως
υποδεέστερος αξιολογικά στόχος»
Η μετουσίωση ανακύπτει την στιγμή που η απλή απόλαυση των βιολογικών
οργάνων παρακάμπτεται για μια άλλη απόλαυση , την απόλαυση των
παραστάσεων, η οποία ανήκει πάντοτε σε ένα κοινωνικό πεδίο.
Β. Πολυδιάστατο εγώ που κατοικείται από πολλά εμείς
Με άλλα λόγια και μεγάλη δόση αφαίρεσης, ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατος
παρά τις προσπάθειες, και εντός του καπιταλισμού της ρευστής νεωτερικότητας, να
περιορισθούν οι δυνάμεις-κίνητρα της παρώθησης της συμπεριφοράς του, της
εκλογικής συμπεριλαμβανομένης και η συρρίκνωση της επιθυμίας στη διάσταση
του συμφέροντος και πρωτίστως του οικονομικού συμφέροντος.
Ο έμφρων άνθρωπος (Homo sapiens) δηλ. εξελίσσεται υπό το πρίσμα γένεσης της
εκάστοτε κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας. αλλοτροπικά και αλλομετρικά
ενσωματώνοντας ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά που μπορούν να αναγνωρισθούν
και να ταξινομηθούν στο φάσμα μεταξύ του σπάνιου Homo Universalis (καθολικός
άνθρωπος) και του επικυρίαρχου Homo economicus που γι’ αυτόν το κέρδος είναι
το μοναδικό ποθούμενο αντικείμενο.
Ωστόσο η έννοια του homo economicus ως του ανθρώπου που παίρνει οικονομικές
αποφάσεις στηριζόμενος μόνο στον ορθολογισμό για τη μεγιστοποίηση της
ευημερίας του σχετικοποιείται και με τις σύγχρονες αντιλήψεις της Συμπεριφορικής
Οικονομικής και Χρηματοοικονομικής (βλ Ρίτσαρντ Θέιλερ βραβείο Νόμπελ
2917).
Ο υποκειμενικός ορθολογισμός δηλ. εκδηλώνεται και γίνεται αντιληπτός
διαφορετικά από τους καταναλωτές ψηφοφόρους: πολιτικές π.χ που προτείνουν
άμεσα μέτρα αύξησης της αγοραστικής δύναμης, ανακουφιστικά (κάλλιο πέντε και
στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι) έναντι του πληθωρισμού και της ακρίβειας στα
ράφια και στα πρατήρια, φαίνεται να θεωρούνται απόλυτα ορθολογικές αντιλήψεις
και αποφάσεις και για τούτο οι ψηφοφόροι απαιτούν την εδώ και τώρα
ικανοποίησή τους.
Αυτές οι οικονομίστικες εξαγγελίες του Τραμπ αποδείχθηκε να πλεονεκτούν από
άποψη δημοφιλίας σε σχέση με την παράθεση βεβαιώσεων βελτίωσης της
οικονομικής κατάστασης των ψηφοφόρων στο μέλλον μέσω της τωρινής
ευημερίας των μακροοικονομικών αριθμών οι οποίες αναβάλλουν για αργότερα
την άμεση συμπλήρωση εισοδήματος της τσέπης των στερημένων νοικοκυριών.
Ζήσε δηλ. Μάη μου να φας τριφύλλι!
Επιπλέον, ένας ακόμη πρόσθετος σοβαρός λόγος είναι ότι αυτός ο οικονομικός
ορθολογισμός της άμεσης ικανοποίησης ενισχυόταν και από την προγραμματική
επαγγελία των ρεπουμπλικανών ότι η επιβολή νέων δασμών και η προστασία της
εγχώριας παραγωγής (με τις αστερόεσσες πτυχές του υπερδιαφημιζόμενου
οικονομικού εθνολαικισμού) υποσχόταν νέες θέσεις εργασίας, αποσιωπώντας όμως
και αποκρύπτοντας για λόγους προπαγάνδας τις συνέπειες ενός νέου κύματος
ακρίβειας από νέους δασμούς και επιβαρύνσεις για τα πραγματικά εισοδήματα που
θα εμφανίζονταν μεσοπρόθεσμα..
Ο σημερινός Αμερικανός δηλ. ενδιαφέρεται μεν πρωτίστως για το βιοτικό του
επίπεδο αλλά η ροπή του να επιλέξει την κατεύθυνση του ορθολογισμού της άμεσης
ικανοποίησης ή την αναβλητική εξαρτάται από την επιρροή άλλων διαστάσεων που
χαρακτηρίζουν τον homo occidentalis (τον σημερινό δυτικό άνθρωπο) που προσπαθεί
με τα διάφορα καταναλωτικά «αγαθά» να συγκαλύψει την έλλειψη κάθε νοήματος
αναφορικά με τη ζωή και τη θνητότητά του. Ήτοι:
Ως Homo socialis: Ο πολυσθενής και πολύπλοκος κοινωνικός άνθρωπος. Αυτός
είναι ο άνθρωπος που επηρεάζεται από τους κοινωνικούς του ρόλους, δηλαδή τις
αναμενόμενες από τις ομάδες που ανήκει συμπεριφορές, την κοινωνική του, ταξική
θέση (ταξικότητα της ψήφου, φυλετικότητα) και τους ισχύοντες κοινωνικούς κανόνες
(που προσφέρουν το αίσθημα της ασφάλειας για την ορθότητα των πράξεών του).
Ως Homo aleatorius (κυβευτής, που παίρνει ρίσκα), ως Homo empathicus
(αλτρουιστής και έχων ενσυναίσθηση) και Homo politicus (που δρα πολιτικά και
ψοφάει για πολιτική εξουσία) και σχεδόν πάντα Homo Homini lupus (λύκος για
τους άλλους ανθρώπους)
Ποιοι τη βρήκαν με τον επιτυχημένο οικονομισμό του Χ(εξ)τραμπισμού
Τούτο σημαίνει ότι μπορεί, αυτή η ποικιλομορφία ιδιωτών ελαφρωμένων από την
βαριά εξάρτηση από τα δημογραφικά ή ταξικά χαρακτηριστικά τους, να
δικαιολογήσει το γεγονός της επένδυσής τους στις εξαγγελίες του Τραμπ.
Ότι ο διπλός Τραμπ (μέσω της παράστασής του και των πανίσχυρων οικονομικά
και επικοινωνιακά σκοτεινών ιπποτών των ταγμάτων του MΑGA οράματος και
της podcast προπαγάνδας των σοσιαλμιντιακών ακολούθων τους) ως πρόεδρος και
ως Joker (ισχύς, πυγμή / απόλαυση, διασκέδαση, ψυχαγωγία, ευκαιρία
ξεσπάσματος) ήταν κάποιος με τον οποίο μπορούσε να ταυτιστεί, να τσιμπήσει το
δόλωμα του και να αγκιστρωθεί και ο εύπορος Αμερικανός και το αξεστο
χωριατόπαιδο των αγροτικών περιοχών των ΗΠΑ, τα «λευκά σκουπίδια», οι
απόκληροι πολιτειών όπως το Κεντάκι και το Οχάιο. αλλά και ο φτωχοδιάβολος που
είχε διάφορες μικροκαταδίκες στην πλάτη και οι φτωχοί ισπανόφωνοι με πράσινη
κάρτα καθώς και πολλοί απ’ τούς έχοντες χαμηλό ενδιαφέρον για τις εκλογές και τους
συνήθεις απέχοντες
Ο Χτραμπισμός
Οι –ισμοί όταν αναγνωρίζονται urbi et orbi (στη πόλη και την οικουμένη) δεν έχουν
πάρει όλοι το όνομα του πρώτου εμπνευστή, ιδρυτή , ηγέτη ή φορέα ή συμβόλου,
κυρίου εκπροσώπου, ρεύματος, κίνηματος, ύφους τους κλπ. Η δε συγκεκριμένη
επικρατούσα και το γιατί της ονοματοδοσία τους (π.χ η εκδοχή: Τραμπισμός το
ανώτερο στάδιο του Ναρκισσισμού) ενέχει τις περισσότερες φορές διεπιστημονικό
μυστήριο και απορία. Έχουμε π.χ. Ναζισμό, όχι Χιτλερισμό, Φασισμό όχι
Μουσουλινισμό, Μαρξισμό , Λενινισμό. αλλά και Σταλινισμό και Τροτσκισμό,
Κυβισμό και όχι Πικασσισμό, Μπρακισμό, Σουρεαλισμό και όχι Νταλισμό κλπ .
Ο Χ(εξ)τραμπισμός είναι στην πραγματικότητα προπαντός ένας πλουτοκρατικός
οικονομικός εθνικισμός, ένας αυταρχικός και συντηρητικός εθνικολαικισμός
εχθρικός και αντιδραστικός προς κάθε διαφορά, απόκλιση και συμπερίληψη μακριά
από τις παραδοσιακές ταυτότητες-σημασίες που κατά τους ρεπουμπλικάνους έκαναν
την Αμερική μεγάλη: φιλοπονία, πατριωτισμός, εντιμότητα, πατριαρχία, ξενοφοβία,
απομονωτισμός, οικογενειολατρία, αντιελιτισμός και αποκεντρωμένη εξουσία,
οπλοκατοχή και λευκή υπεροχή.
«ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζάκσον (Περίοδος 4 Μαρτίου 1829 – 4 Μαρτίου 1837) που
τον είχε φωτογραφία ο Τραμπ στο προεδρικό γραφείο του ήταν αυταρχικός δημαγωγός
που εξύμνησε τον common man απορρίπτοντας τις ελίτ, συνέτριψε την αντιπολίτευση,
απομάκρυνε βιαίως τους Ινδιάνους με σκοπό τον διαχωρισμό των ιθαγενών από τους
λευκούς.»
Είναι ένα αποτελεσματικό ,όπως αποδείχθηκε κόκκινο εγκάρσιο κύμα ενάντια στο
«αμερικανικό αστικό κατεστημένο του μπλε τοίχου» διαταξικό, διαφυλετικό
συνήχηση – συναρμογή επιθυμιών, πάθους και οργισμένων λόγων και εντάσεων,
αγοραίων και μη εκφράσεων από ένα αρχηγικά ανακαινισμένο κομματικό
υποκείμενο, συντονισμένο από πολύ ικανούς ρεπουμπλικάνους, με επικεφαλής έναν
σωβινιστή, μάτσο, βρωμόστομο αμοραλιστή παρουσιαστή δημαγωγό,
καισαρικής επιβολής και μεσσιανικής αύρας, για τους πιστούς του, που επέβαλλε
το χυδαίο και ακραίο trumpspeak του οριζοντίως και καθέτως επί όλων των
ακροατηρίων ακόμη και των αντιπάλων του που προσπάθησαν δυστυχώς να τον
μιμηθούν. Που παρ’ ότι ψιλουποψιαζόμασταν ότι θα βγει οριακά νικητής αφήναμε
την επιθυμία μας να πιστεύουμε το αντίθετο ως την τελευταία στιγμή. Αλλά, μας
κούφανε όλους!
Είναι η κοινωνία η κουλτούρα και η ψυχή, «ανόητε».
Αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την περίοδο απουσίας του Τραμπ από το Οβαλ
γραφείο 2020-204 ως περίοδο του Τραμπ δεσμώτη τώρα είναι φανερό ότι έχουμε
μπροστά μας να ζήσουμε την φάση του Τραμπ λυόμενου και πλήρως ανεξέλεγκτου
δηλ του χωρίς δεσμεύσεις, αναστολές, τσίπα κλπ μετά την εμφατική νίκη του την
μεγαλύτερη από το 1980 (Ρέϊγκαν). Οι πρώτες επιλογές στελέχωσης (loyal yes men,
γερακιών και υαινών ) των υπουργείων είναι ενδεικτικές της καισαρικής
κυκλοθυμικής διάθεσής του και της δεσποτικής του θέλησης για δύναμη και εξουσία..
Δεδομένου του ότι ζούνε/με σε μια «εικονιστική κοινωνία» των «εναλλακτικών
γεγονότων» (ψευδή γεγονότα που παρουσιάζονται ως αληθινά) και σε έναν διαρκή
πόλεμο με τα Fake news και τις προκαταλήψεις και αντιλήψεις που ενστερνίζονται οι
influencers (40% της Αμερικάνικης νεολαίας ακούνε τις γνώμες τους, βλ. Joe Rogan
Bold TV με 18 εκ. συνδρομητές), ο πρόεδρος Τραμπ με το υπερτροφικό εγώ και την
πεποίθηση ότι είναι ο άνθρωπος του πεπρωμένου γι αυτό και είναι μοναδικός, αποκτά
σε δύο μήνες απεριόριστη ελευθερία λόγου και δράσεων ώστε να μπορεί να
διαπράξει ακόμη και αποτρόπαια πράγματα ή να αποτύχει παταγωδώς εις βάρος
όλων. Πάρτε μαζί σας κεριά. Το μέλλον έχει πολλά σκοτάδια.
(You ‘Ain’t Seen Nothing Yet)
