Δεν ήταν καθόλου εύκολο να κλειστεί αυτή η συνέντευξη. Ως γνωστόν, ο Σταύρος Ξαρχάκος αντιπαθεί τα πολλά λόγια. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στα παρασκήνια του Ηρωδείου, στην πρώτη συναυλία του Ρεμπέτικου, που θα επαναληφθεί στις 12 Οκτωβρίου. Δύο ώρες επί σκηνής, παρέα με είκοσι ακόμα μουσικούς, τραγουδιστές και ψάλτες, μετέφερε με πάθος τον διονυσιασμό του αριστουργηματικού έργου που φέτος κλείνει σαράντα χρόνια. Το χειροκρότημα παρατεταμένο. Ο κόσμος τον αγαπάει και του το δείχνει. Τέσσερα sold out Ηρώδεια κι ένας sold out Λυκαβηττός σ’ ένα καλοκαίρι. Βρισκόμαστε μετά από λίγες μέρες, ξανά, στο σπίτι του στα Εξάρχεια, τη γειτονιά που μεγάλωσε. Ένα υπέροχο νεοκλασικό πάνω απ’ την Καλλιδρομίου, γεμάτο έργα τέχνης, σαν μουσείο. Εκεί στεγάζει την οικογένεια του με την τραγουδίστρια Ηρώ Σαΐα και τα δύο εφτάχρονα δίδυμα παιδιά τους, τη Μαρία-Ιζόλδη και τον Σταύρο junior. Κάθεται απέναντι μου σ’ έναν πράσινο καναπέ. Λιτός και επιβλητικός. Σαν τα τραγούδια του. Αυτά τα διαχρονικά -πλέον- έργα τέχνης που διαμόρφωσαν την ιστορία της ελληνικής μουσικής των τελευταίων χρόνων και κάνουν τους Έλληνες, μικρούς και μεγάλους, μια γροθιά.
Κύριε Ξαρχάκο, νιώθω το άγχος σας όσο υπάρχει ανάμεσά μας αυτό το κασετοφωνάκι. Ξέρω ότι δεν συνηθίζετε να δίνετε συνεντεύξεις. Έχετε δώσει ελάχιστες. Γι’ αυτό και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που αποδεχθήκατε την πρόσκλησή μας.
Όχι μόνο δεν το συνηθίζω, δεν το επιθυμώ. Ας πούμε ότι τώρα κάνω μια εξαίρεση.
Δεν πιστεύετε ότι είναι κάπως ωφέλιμο να ξέρουμε τι σκέφτεστε;
Νομίζω ότι ο κόσμος με έχει καταλάβει πολύ καλά μέσα από το έργο μου. Τι άλλο να πω εγώ; Αν θέλει κάποιος να με κατανοήσει, ας έρθει να με δει σε μια συναυλία μου.
Τι νιώθετε σήμερα, στα 84 σας χρόνια, ανεβαίνοντας ακόμα στη σκηνή; Σας έβλεπα τις προάλλες στο Ρεμπέτικο στο Ηρώδειο και ζήλεψα την ενέργειά σας.
Κοιτάξτε, δεν αλλάζει το συναίσθημά μου κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτό που νιώθω παραμένει αναλλοίωτο. Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που ένιωθα τα πρώτα χρόνια της πορείας μου. Ένα είδος φοβίας που με πείθει ακόμα ότι έχω ξεχάσει τα πάντα. Έχω ακόμα τρακ. Κι ευτυχώς που το έχω! Αυτή η μικρή διαδρομή από τα καμαρίνια ως τη σκηνή δεν ξέρετε πόσο ατελείωτη μου φαντάζει ακόμα.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου με την «Καθημερινή».
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
