Κι αν δεν πονέσαμε με το τελευταίο δυστύχημα του τρένου των Τεμπών. Κι αν δεν βουρκώσαμε για τον άδικο χαμό τόσων, κυρίως νέων, ανθρώπων. Η κάλυψη του συμβάντος από τα ΜΜΕ ήταν ομολογουμένως υποδειγματική. Αν εξαιρέσουμε τα κροκοδείλια δάκρυα κάποιων σεσημασμένων τηλεπαρουσιαστών, σε γενικές γραμμές φωτίστηκαν και τα πιο σκοτεινά σημεία αυτής της υπόθεσης. Και ο τελευταίος πολίτης αντιλήφθηκε το εύρος των ευθυνών αυτού του δυστυχήματος. Αλλά και το ιστορικό τους βάθος.
Έγιναν και οι απαραίτητες πορείες και διαδηλώσεις στους δρόμους. Τώρα, σε μια δημοκρατία τι θέση έχουν οι διαδηλώσεις και πορείες, αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό. Όλοι αυτοί που συμμετείχαν σ αυτές τις μαζικές εκδηλώσεις, που συνήθως καταλήγουν σε ταβέρνες και μπαράκια, αν αντί να κραυγάζουν συγκεντρώνονταν για να επεξεργαστούν θέσεις και προτάσεις για το συγκεκριμένο ζήτημα και να τις υποβάλλουν με θεσμικό τρόπο στην Πολιτεία, θα ήταν ασφαλώς πιο αποτελεσματικό. Η μαζική διαδήλωση έχει νόημα να γίνεται σε περιόδους κατάλυσης της δημοκρατίας, όπου τότε δεν λειτουργούν οι θεσμοί. Ήμουν μικρό παιδί τότε αλλά φαντάζομαι ότι κατά την περίοδο π.χ. της επταετούς δικτατορίας θα γίνονταν συνεχώς διαδηλώσεις. Ή αυτές γίνονταν μόνο στα ασφαλή εδάφη του εξωτερικού;
Οπωσδήποτε, στα πλαίσια των διαδηλώσεων θα γίνουν και οι απαραίτητες καταστροφές από νεαρά, κυρίως, άτομα. Όχι ασφαλώς για να «θρηνήσουν», όπως θα πουν, τους αδικοχαμένους νεκρούς. Αλλά για να «θρηνήσουν» τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια, τα χρόνια της συναισθηματικής τους απόρριψης. Τα χρόνια που φρόντισαν να τους προσφέρουν κάποιοι ασυνείδητοι ενήλικες.
Αν θέλουμε όμως πραγματικά να μην πάνε χαμένα κι αυτά τα δάκρυα, αν θέλουμε σ’ αυτή τη χώρα να σταματήσουμε πια να χτίζουμε μνημεία για τους νεκρούς μας, είτε αυτοί χάνουν τη ζωή τους από δόλο είτε από αμελείς πράξεις και παραλείψεις των υπευθύνων, τότε θα πρέπει να μπούμε στον πυρήνα του προβλήματος. Να εντοπίσουμε τι πραγματικά φταίει διαχρονικά και να δώσουμε την σωστή λύση. Γιατί ακόμη κι αν λυθεί το θέμα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων, θα προκύψει με μαθηματική ακρίβεια πρόβλημα σε κάποιο άλλο τομέα της κοινωνικής μας ζωής.
Όπως σε όλες τις παρόμοιες υποθέσεις, έτσι και σ αυτή του πρόσφατου δυστυχήματος των Τεμπών, το πρόβλημα εντοπίζεται κατά βάση σε ένα όρο : «Ρουσφέτι». Ή πιο σύγχρονα «εξυπηρέτηση».
Το ρουσφέτι που προέρχεται από την τουρκική λέξη rüşvet δηλ. δωροδοκία, αναφέρεται στην πρακτική της αναξιοκρατικής εύνοιας κάποιων ατόμων εις βάρος άλλων, με σκοπό την εξαγορά υπηρεσιών. Κλασσική μορφή της είναι η «πώληση» ψήφων σε πολιτικούς που αποσκοπούν να κατέβουν σε εκλογές με σκοπό κάποιο μεγάλο ή μικρό αντάλλαγμα. Σχετικές έννοιες στην καθομιλουμένη είναι το μέσον, βύσμα, άκρη ή δόντι, οι οποίες αναφέρονται στο άτομο το οποίο έχει την δυνατότητα να κάνει τη χάρη.
Η πρακτική αυτή όμως παραβιάζει τους κανόνες της ισότητας της αξιοκρατίας και αμεροληψίας οι οποίοι εμπεριέχονται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Είναι συνακόλουθα και αντισυνταγματική κατά τους ορισμούς των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 4 του Συντάγματος, που επιβάλουν την ισονομία, την αξιοκρατία και την αμεροληψία: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
Ο μόνος ορατός και άμεσα αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης της διαφθοράς στη χώρα μας, για την οποία έχουμε καταταχθεί πρώτοι σε όλη την Ευρώπη, είναι η κατάργηση του σταυρού προτίμησης στις εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές.
Είναι πια αποδεδειγμένο διαχρονικά πως ο σταυρός προτίμησης οδηγεί σε κάθε είδους εξαρτήσεις, ιδιαίτερα από πολλά και διάφορα ισχυρά κέντρα εξουσίας. Οι υπόγειες οικονομικές χρηματοδοτήσεις και οι συναλλαγές «μαύρου πολιτικού χρήματος» είναι στην ημερήσια διάταξη.
Και στο κοινωνικο-πολιτικό όμως πεδίο οι συνέπειες του σταυρού προτίμησης είναι εξαιρετικά αρνητικές. Ευνοούνται οι οικονομικά ισχυροί υποψήφιοι καθώς και εκείνοι που χρηματοδοτούνται από ισχυρά οικονομικά κέντρα. Δημιουργούνται στενοί ρουσφετολογικοί δεσμοί με τους ψηφοφόρους ή με αυτούς που ελέγχουν μικρά ή μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων. Αυτό μειώνει σημαντικά την ανεξαρτησία της γνώμης τους ενώ ταυτόχρονα αποθαρρύνει σημαντικές προσωπικότητες της χώρας στο αναμειχθούν στην πολιτική. Αυτό όμως, συνακόλουθα, μειώνει την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού και εμποδίζει την πρόοδο της Χώρας.
Κατά τη ρήση ενός παλαιού σημαντικού Έλληνα πολιτικού, ο σταυρός προτίμησης «υποσκάπτει αποφασιστικά το θεσμό των κομματικών αρχών και διαστρεβλώνει τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος».
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια νέα γενιά πολιτικών. Έντιμων, καταρτισμένων, με γνώσεις και εργασιακή εμπειρία. Ο σταυρός προτίμησης, σε γενικές γραμμές, δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει τέτοιους πολιτικούς.
Αν δεν γίνει άμεσα αυτή η σημαντική θεσμική αλλαγή, τότε δεν αποκλείεται να δούμε και ψαράδες να οδηγούν τα τρένα μας. Και ξανά δάκρυα και ξανά μνημεία.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
