Η εμπειρία της από την ίδια διαδρομή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 έκανε την απόφασή της ευκολότερη. Σήμερα, κλινική χημικός, μέλος του ερευνητικού προσωπικού της βιοτράπεζας του νοσοκομείου Lariboisière στο Παρίσι, μπορεί να ολοκλήρωσε τον κύκλο της ως εθελόντρια στον ΑΜΑ πριν από δύο χρόνια, μοιράζεται όμως μαζί μας τις πλούσιες εμπειρίες της και προειδοποιεί τους νέους εθελοντές: «μπορεί αυτή να είναι η πρώτη σας εθελοντική συμμετοχή, αλλά σίγουρα όχι η τελευταία».
Πώς εμπλακήκατε με τον Μαραθώνιο και με τον εθελοντισμό;
Για να πιάσω το νήμα από την αρχή, η πρώτη επαφή μου με το Μαραθώνιο ήταν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ήμουν μικρή τότε και ενώ είχα πει ότι μπορώ να προσφέρω υπηρεσία καθόλη τη διάρκεια των αγώνων, τελικάσυμμετείχα ως εθελόντρια μόνο τις ημέρες του Μαραθωνίου των ανδρών και των γυναικών. Στην αρχή ήμουν έτοιμη να πω «όχι», καθώς ήταν πολύ λιγότερη η διάρκεια συμμετοχής μου από εκείνη που ήθελα, αλλά μετά κάθισα και το σκέφτηκα ότι επρόκειτο για την αυθεντική διαδρομή. Είπα στον εαυτό μου «Είναι ντροπή να πεις όχι». Και έτσι έγινε μια πρώτη αρχή.
Στη διοργάνωση του Μαραθωνίου της Αθήνας μου πρότεινε να συμμετάσχω μια φίλη μου εντελώς τυχαία το μακρινό 2008 και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ μετά από τόσα χρόνια. Και μπορεί να έχω κλείσει πια τον κύκλο μου με τον Μαραθώνιο της Αθήνας, τον Αυθεντικό, αλλά χάρη σε αυτόν έγιναν πάρα πολλές γνωριμίες και έχουν ανοίξει εθελοντικές πόρτες σε άλλες διοργανώσεις.
Πώς ήταν όλα αυτά τα χρόνια η εμπειρία σας ως εθελόντρια; Τι σας έκανε να επιστρέφετε στον αγώνα κάθε χρονιά;
Όσο ήμουν ακόμα στην Ελλάδα, η εμπειρία της πρώτης χρονιάς ήταν σίγουρα αξέχαστη, πρωτόγνωρη για μένα. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας, ως λαϊκός αγώνας, δεν έχει καμία σχέση με το Μαραθώνιο που είχα ζήσει στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν ότι στους Ολυμπιακούς δεν επιτρεπόταν να ακουμπήσεις τίποτα για λόγους ασφαλείας. Αντιθέτως, στο Μαραθώνιο της Αθήνας έχεις προσωπική επαφή με τους δρομείς την ημέρα του αγώνα, τους δίνεις το μπουκάλι στο χέρι, ακούς το «ευχαριστώ» τους. Κάθε φορά, με το που τα ακούω, βουρκώνω. Και στο κέντρο εγγραφών, πέρα από την ημέρα του αγώνα, η προσωπική επαφή με τους δρομείς είναι το κάτι άλλο. Το αίσθημα ότι προσφέρεις είναι κάτι μαγικό.
Έχετε δοκιμαστεί σε διάφορες θέσεις;
Ναι, τα πρώτα χρόνια ήμουν εθελόντρια μόνο την ημέρα του αγώνα. Μετά που μπήκε το μικρόβιο συμμετείχα όλες τις ημέρες.
Υπάρχει κάποια στιγμή που θυμάστε ιδιαίτερα;
Τα πρώτα χρόνια αξέχαστη ήταν η συμμετοχή ενός Αμερικανού δρομέα, που έφερνε κάθε φορά μαζί του στολή, εξοπλισμό πολεμιστή βάρους 30-40 κιλών, και έτρεχε με αυτό. Τα τελευταία χρόνια θυμάμαι πολύ έντονα τη συμμετοχή του 94χρονου, σήμερα, κυρίου Στέλιου Πρασσά, που τρέχει Μαραθώνιο. Υποκλινόμαστε μπροστά του, το λιγότερο.
Υπήρχαν στιγμές που προσπαθούσατε να δώσετε κουράγιο στους δρομείς;
Ναι, ειδικά στο 37ο χιλιόμετρο, στην Κατεχάκη, κοντά στον τερματισμό. Εκεί που το σώμα δεν τρέχει πια, τρέχει ξεκάθαρα το μυαλό και η ψυχή με μόνο σκοπό να φτάσουν στο τέρμα. Από το 2016 και μετά, λόγω εμπειρίας έγινα συν- ομαδάρχισσα και απέκτησα ακόμα μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης. Η μεγάλη προτεραιότητα είναι να σιγουρευτούμε ότι όλοι αυτοί που περνάνε απ’ το σταθμό θα φτάσουν μέχρι το 42ο χλμ.
Έχετε σκεφτεί ποτέ να τρέξετε;
Ναι, ήμουν φίλαθλος του κλασικού αθλητισμού από νεαρή. Είχα κάνει και κάποιες προπονήσεις, αλλά λόγω φορτωμένου προγράμματος στο σχολείο δεν μπορούσα να συνεχίσω. Στο μεταξύ προέκυψε ένα πρόβλημα στα γόνατα, οπότε αφιερώθηκα στον εθελοντισμό και κυρίως σε αθλήματα του στίβου.
Τι θα λέγατε σε κάποιον που διστάζει να γίνει εθελοντής;
Ότι δεν ξέρει τι χάνει. Φέτος τον Ιούνιο, χάρη σε γνωριμία από παλιότερους Μαραθώνίους, ήμουν εθελόντρια στο EuroBasket των Γυναικών στον Πειραιά. Οι άλλες εθελόντριες συμμετείχαν για πρώτη φορά. Τους εγγυήθηκα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Κάποιες ήδη εξέφρασαν ενδιαφέρον για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Η εμπειρία είναι τόσο δυνατή που θέλεις να επιστρέψεις.
Γιατί αποφασίσατε να κλείσετε τον κύκλο σας ως εθελόντρια στον ΑΜΑ;
Ζω πλέον μόνιμα στο Παρίσι και δεν είναι εύκολο να βρίσκομαι για όσο χρόνο χρειάζεται στην Αθήνα. Εξακολουθώ, όμως, να είμαι εθελόντρια, προσφάτως στους Ολυμπιακούς του Παρισιού και σε πολλές ακόμη αθλητικές διοργανώσεις.
Πηγή: SEGAS.GR
The post Κλειώ Παρίση: Η τυχαία συνάντηση με το Μαραθώνιο της Αθήνας και ο εθελοντισμός ως στάση ζωής appeared first on www.ertsports.gr.
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
