Του Αλέξη Καραγεωργίου
«Πρέπει να ψηλώσουμε μαζί το δένδρο του ΠΑΣΟΚ
για να μην το φάει η γίδα του λαϊκισμού»
(Παραφράζοντας τον Αντρέϊ Πλατόνωφ)
Το στάδιο του καθρέπτη
Η φάση της αλλαξοαρχηγίας στο ΠΑΣΟΚ που διανύουμε ως συνέπεια της όξυνσης της κρίσης πολιτικής αντιπροσώπευσης όπως αυτή αποτυπώνεται στην άνοδο της αποχής και του Κανένα, υπόσχεται, ανάμεσα σε άλλα, να τερματίσει τη συνέχιση του κατακερματισμού του πολιτικού/κομματικού μας συστήματος, ενδυναμώνοντας την προσδοκία ανάπτυξης μιας εναλλακτικής της κυριαρχούσας κυβερνητικής πολιτικής και εξουσίας
Έχει γίνει πια αντιληπτό ότι τον κατακερματισμό και τις διακυμάνσεις ρευστότητας του κομματικού σκηνικού και του συσχετισμού πολιτικών αναφορών ενισχύει η υποκατάσταση της ελλειμματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης από το μιντιακό σύστημα..
Αυτό το έντονα καταγγελτικό σύστημα έχει μετατραπεί σε φορέα- δίκην λόμπι- «δικαίων αιτημάτων και παραπόνων» και τροφοδοτεί καθημερινά έναν άγριο και αδιαμεσολάβητο μιζεραμπιλισμό ο οποίος μέσω γενικεύσεων ρίχνει λάδι στη φωτιά της όποιας μικροκοινωνικής δυσαρέσκειας με συνέπεια να εκτρέφει δυστυχώς όλων των ειδών τις παραπολιτευτικές ασυμμετρίες (συμπεριλαμβανονται και οι ασυμμετρίες προσδοκιών και δυνατοτήτων εφαρμογής) είτε αυτές σχετίζονται με τις κομματικές ατζέντες ή με την εθνική και κοινωνική ατζέντα.
Ασυμμετρίες συγκυριακές και μη που φαίνεται να είναι σε επικίνδυνη συναστρία και αναχρονιστική ακροδεξιόστροφη και αντισυστημική απαξιωτική κίνηση λόγω και των κρίσεων οι οποίες σαν καλπάζοντα άλογα διαδέχονται η μια την άλλη (πανδημία, πόλεμοι, ενεργειακή , κλιματική κλπ)
Είναι εύλογο στο κρίσιμο αυτό σημείο της κατάστασης πραγμάτων, όχι το πιο μελαγχολικό της πενηντάχρονης καμπύλης της μεταπολίτευσης και της εμπλεκόμενης μ΄αυτή παραπολίτευσης (που δεν την έχουμε αναγνωρίσει ακόμα στον πολιτικό μας λόγο, ούτε ως έννοια ούτε ως αφηγηματική κατηγορία), να καλούμαστε όλοι εμείς που μας αφορά το ΠΑΣΟΚ και η χώρα να κοιταχτούμε στον καθρέπτη πριν περάσουμε το παραβάν στις εθνικής εμβέλειας και σημασίας εκλογές της 6 και 13 Οκτωβρίου. Οι «ευκαιρίες δεν είναι άπειρες»
Ποιόν Καθρέπτη;
Αλλά ποιον καθρέπτη; Των μικρών και μεγάλων αφηγήσεων και ιστορικών διαδρομών και αξιολογήσεων (συμπεριλαμβανομένων και των ηγετών του) για τα 50 χρόνια ΠΑΣΟΚ; των δημοσκοπήσεων και στοιχηματικών εταιρειών; των αναγνώσεων του debate; των πολιτικών προτάσεων των έξι; των βιογραφικών και των εικόνων σκέψης τους; όλων των παραπάνω;
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρεί ότι καθρέπτης συνειδητοποίησης για την Ε.Ε. και την Ελλάδα, όπως και για όλα τα μεσαία και μικρά κράτη – μέλη, είναι η έκθεση Ντράγκι και όλες τις συναφείς εκθέσεις (Λέτα, Ινστιτούτου Bruegel) ως διπλή επείγουσα πρόκληση και επισήμανση κινδύνων:
Γιατί στην «ετεροτοπία του καθρέπτη»;
Στην ελληνική μυθολογία η ύπαρξη του καθρέφτη είναι κυριολεκτική αλλά και μεταφορική. Ο μύθος του Περσέα που ξεκινάει να σκοτώσει την Μέδουσα, χρησιμοποιεί ένα καθρέφτη.
Ο μύθος του Νάρκισσου πέρα από το προφανές μήνυμα του ναρκισσισμού, δηλαδή τι συμβαίνει σε κάποιον που θαυμάζει υπερβολικά τον εαυτό του, μας δίνει πληροφορία για την σημασία της “απόστασης”. ” Όταν ο Νάρκισσος σκύβει στη λίμνη δεν θα ’ναι η πρώτη φορά. Τι συμβαίνει λοιπόν εκείνη την συγκεκριμένη φορά; Μήπως είναι μια διαφορετική μορφή θέασης; “Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι πρόκειται για μια άλλη διαδικασία όρασης που λαμβάνει υπ’ όψιν την απόσταση και έτσι γίνεται γενεσιουργός στάσης.,.η απόσταση που δημιουργεί τους όρους θέασης εκμηδενίζει τις δυνατότητες φυγής.”
Στο διήγημα “Ο καθρέφτης από μελάνη” Ο Χόρχε Λουις Μπόρχε (Οι καθρέπτες) βλέπουμε μια σταξιά από μελάνη μέσα την παλάμη να λειτουργεί σαν καθρέφτης μέσα στον οποίο έχει δυνατότητα να δει όλα τα πράγματα που υπάρχουν στον κόσμο.
Στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων του Louis Caroll όλα ξεκινούν από έναν καθρέφτη. Στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, ο καθρέφτης παίζει κεντρικό ρόλο αφού είναι εργαλείο της κακιάς μητριάς
Σύμφωνα με τον Λακάν ο καθρέφτης συνταιριάζει αποκομμένα μέλη Με το στάδιο του καθρέφτη πραγματοποιείται η μετάβαση από το Φαντασιακό στο Συμβολικό μέσω της γλώσσας.
Ο καθρέπτης της περιόδου της Αλλαγής –μικρή αναδρομή
Είμαστε σε θέση πια να ισχυριστούμε ότι:
Στην πολιτική κατάσταση που ονομάστηκε αλλαγή υπήρχε μια αμφίδρομη γοητευτική διαδικασία αποπλάνησης μέσω της λειτουργίας της ως οθόνης(άλλοι λένε ως κινητήριου μύθου) που επέτρεπε να προβληθούν δηλ.να αναπαρασταθούν πόθοι ατομικοί και συλλογικοί ενός καταπιεσμένου λαϊκού ψυχισμού που διαμορφώθηκε υπό το καθεστώς της μετεμφυλιακής αδιαχώρητης κοινωνίας από τη μια μεριά αλλά και από τις “καταναλωτικές” μεταλλάξεις το καιρό της δικτατορίας, και της πρώτης φάσης της μεταπολίτευσης από την άλλη.
¨Όμως η δήθεν εξασφάλιση της αφάγωτης πίτας και του χορτασμού του σκύλου στα πλαίσια της ασύμμετρης και άμετρης ελληνικής καταναλωτικής κοινωνίας ήταν δυνατή , μονάχα, ως πρόσκαιρη ψευδαίσθηση, κάτω από την γενικότερη συγκυρία της δεκαετίας του 80 και τις συνθήκες της γοητείας του μάγου των παιγνίων Ανδρέα
Ακόμη και η ήπια αστικοδημοκρατική μεταρρύθμιση του ορθολογιστή Σημίτη συμπύκνωνε την ανάγκη επιβίωσης μέσα από τη Σκύλλα του ασύμβατου λαϊκισμού και τη Χάρυβδη της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής.
Το μάθημα
Το μάθημα που καλό είναι να αντλήσουμε από το παραπάνω κοίταγμα είναι η ανάγκη επαναξιολόγησης και ενδυνάμωσης της έννοιας της ΑΛΛΑΓΗΣ με την σημασία της ως ΔΙΑΦΟΡΑΣ που προκαλείται από την ενέργεια του αλλάζω.
Η νέα αυτή σημασιοδότηση και εμπλουτισμός επιδιώκει να αρθρώσει μια φιλοσοφία της αλλαγής, που δεν θα καταφεύγει στην εγελιανή «εργασία του αρνητικού» και στην άρνηση ως προϋπόθεση της αλλαγής, αλλά στη θετικότητα εμμενών δυνάμεων μεταρρυθμισμού εντός του επιπέδου της σοσιαλοδημοκρατίας.
Με άλλα λόγια, εισάγει μια νέα πολιτική οντολογία που μπορεί να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ ως γίγνεσθαι ΠΑΣΟΚ της πλειοψηφίας, ως δύναμη της ΔΙΑΦΟΡΑΣ. και της θετικής θέλησης για δημιουργία όχι της άρνησης, εναντίωσης, της αντίδρασης σε όλα από το φόβο να μην χαρακτηριστεί δεκανίκι της όποιας δεξιάς χωρίς δηλ να έχει απελευθερωθεί ακόμη από την αυτοενοχοποίηση για την κρίση που το συνέτριψε και που οδήγησε στο μνημόνιο.
Η θέληση για ΔΙΑΦΟΡΑ /ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Αυτό σημαίνει επιστροφή στο πεδίο των πραγματικών διαφορών και όχι των διαλεκτικών αρνήσεων («όταν οι αναμνήσεις γίνονται περισσότερες από τα όνειρα, το τέλος είναι κοντά».)
«Δεν μπορεί να μιλάμε με τη γλώσσα του ’80, του ’90, του 2000 ή του 2010. Οι γεωπολιτικές αλλαγές, η τεχνολογία, ο ψηφιακός μετασχηματισμός, η τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει την εργασία, αλλάζει τα δεδομένα στον αγροτικό τομέα, στις μικρές επιχειρήσεις, αλλάζει τον τρόπο που επικοινωνούν, που ερωτεύονται οι νέοι άνθρωποι.»
Ο λόγος της ΑΝΝΑσύνθεσης και ΑΝΝΑνοηματοδότησης μας προτρέπει να ενσωματώσουμε όλες αυτές τις αλλαγές στον λόγο μας και στην εθνική μας διαφοροποιητική στρατηγική και προγραμματισμό
Γίνεται ν΄αλλάξουμε παράδειγμα;.
Ναι, γίνεται! Με την διεύρυνση της δικτυακής νοόσφαιρας μας και συλλογικής μας συνείδησής!
Το φθινόπωρο με την Άννα!
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
