Από την παράταξη του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας “Αριστερή Παρέμβαση” ανακοινώθηκαν τα εξής:
Το χαστούκι του δημάρχου Βόλου, Αχιλλέα Μπέου, σε πλημμυροπαθή κάτοικο της Άλλης Μεριάς Βόλου, ο οποίος τόλμησε να εκφράσει την αγανάκτησή του επιστρέφοντας στον δερβέναγα της πόλης το ένα χιλιοστό από τις φραστικές επιθέσεις που ο ίδιος έχει εξαπολύσει πολλάκις προς όποιον/α αγωνίζεται να επιβιώσει σε αυτή την πόλη, και αμφισβητεί ή απορρίπτει την πολιτική, το σχεδιασμό και τις ενέργειες της απερχόμενης δημοτικής αρχής, κάνει από το πρωί το γύρο της χώρας.
Κάτοικοι της τοπικής κοινότητας της Άλλης Μεριάς είχαν συγκεντρωθεί με σκοπό να αποτρέψουν το πρόχειρο μπάζωμα ρέματος για την αποκατάσταση μέρους του διαλυμένου οδικού δικτύου, απαιτώντας οι εργασίες αποκατάστασης να βασιστούν σε σχεδιασμό που θα αποτρέψει την εκ νέου έκθεση της ζωής τους σε κίνδυνο και μία νέα καταστροφή εν όψει του χειμώνα.
Να σημειωθεί πως οι κάτοικοι δεν έχουν δει ούτε πριν την πλημμύρα των αρχών Σεπτεμβρίου ούτε και μετά από αυτή, καμία εργασία καθαρισμού της κοίτης του ποταμού από φερτά υλικά, κορμούς δέντρων και μπάζα. Βέβαια στην αντίληψη των διαχειριστών του τοπικού κράτους, οι κάτοικοι απαγορεύεται να έχουν λόγο για το περιβάλλον, τα σπίτια τους, τις ζωές τους, το νερό, τον αέρα που αναπνέουν. Αντίθετα, οφείλουν να δέχονται αδιαμαρτύρητα και να εκτελούν εντολές, διαφορετικά θα δέχονται το ράπισμα της εξουσίας από ένστολους εντολοδόχους της εξουσίας ή και από τους εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες.
Αυτό όμως που πέρασε στα ψιλά γράμματα είναι πως μια μέρα πριν από το εν λόγω περιστατικό, στις 28/09, με πρόταση – απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, ο γενικός συντονισμός για την αποκατάσταση των ζημιών στην περιοχή του Βόλου, ανατέθηκε προσωπικά στον Μπέο. Δεν έχει σημασία ότι οι παρεμβάσεις σε χειμάρρους, ρέματα και ποτάμια είναι αρμοδιότητα της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Σημασία έχει ότι ο Μπέος ορίστηκε γενικός δερβέναγας σε μια διαδικασία που αντικειμενικά έχει ιεραρχήσεις και προτεραιότητες με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια, ροή χρημάτων, και αλισβερίσια και εξαρτήσεις ποικίλων ειδών.
Δε θα σχολιάσουμε καν το γεγονός πως το «πάθος» του Μπέου για να μπαζωθεί το ρέμα της Άλλης Μεριάς και να ανοίξει παρακαμπτήρια οδός, πιθανά να οφείλεται στην προσπάθεια διασφάλισης πρόσβασης σε κοντινό ιδιωτικό εκπαιδευτήριο. Θα σχολιάσουμε όμως το γεγονός πως αυτό το «πάθος» θα ενταθεί καθώς στο έδαφος της «αποκατάστασης» των ζημιών από τις πλημμύρες θα στηθεί ένα κερδοφόρο παζάρι για μια σειρά επιχειρηματικούς κύκλους, η απρόσκοπτη λειτουργία του οποίου θα είναι ζήτημα «ζωής και θανάτου» για όλα τα κέντρα εξουσίας της περιοχής. Σε αυτό το μεγάλο φαγοπότι, οι διαμαρτυρίες των κατοίκων και η υπεράσπιση του τόπου και των ζωών τους, χαλάνε τη σούπα!
Τονίσαμε από την πρώτη στιγμή πως η «αποκατάσταση» των ζημιών είναι και θα είναι το βασικό ζήτημα κοινωνικής και ταξικής διαπάλης το επόμενο διάστημα, καθώς πάνω σε αυτό θα συγκροτηθεί η μεγαλύτερη αλλαγή προς το χειρότερο των όρων διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το χαστούκι του Μπέου επιχειρεί να συμβολίσει πως η κοινωνία, οι άνθρωποί που επλήγησαν άμεσα και όλοι οι υπόλοιποι που θα πληγούν έμμεσα, δε θα έχουν κανέναν λόγο για όλα εκείνα που τελικά θα σχεδιαστούν εναντίον τους, με το πρόσχημα της «αποκατάστασης». Εξάλλου, οι εντολές για συλλήψεις όσων αντιδρούν, υπερασπιζόμενοι/ες τη ζωή και το βιός τους, καθώς και η απειλή πως «Τελειώσατε εδώ!» (σ.σ. στην Άλλη Μεριά) που κραυγάζει ο Μπέος, αποδεικνύουν ξεκάθαρα πως όποιος/α επιχειρεί να έχει λόγο ή να σηκώσει κεφάλι, θα καλείται να επιλέξει τη βία που θα υποστεί.
Μία μέρα πριν ο Μπέος κατά την διάρκεια καθαρισμού κεντρικού δρόμου της πόλης του Βόλου, αξιοποίησε τα συνεργεία και τις μάνικες από τα συνεργεία του δήμου λες και είναι ιδιοκτησία του για να καταβρέξει πολίτες και πολιτικούς του αντιπάλους. Είναι περισσότερο από προφανές ότι η ασυλία και ελευθερία που χαίρουν τα εκτελεστικά κέντρα αυτής της βάρβαρης πολιτικής και τα συμφέροντα που εκφράζουν, οδηγούν στην αντίληψη ότι όχι μόνο οι υποδομές αλλά και οι δημόσιοι χώροι και οι ζωές μας αποτελούν τσιφλίκι τους και δεν υπόκεινται σε κανέναν λαϊκό έλεγχο.
Στην εξέλιξη της υπόθεσης φαίνεται να αποτυπώνεται καθαρά και ένα ακόμα κρίσιμο συμπέρασμα. Η τοπική εξουσία, ο Μπέος, η κυβέρνηση και η περιφερειακή αρχή που θα αναλάβουν το έργο της «ανασυγκρότησης» θέλουν πολίτες δούλους που να γυρνάν και το άλλο μάγουλο.
Αλγεινή εντύπωση μας προκαλεί η «συγγνώμη» του πλημμυροπαθή που δέχτηκε την επίθεση του Μπέου. Σε αυτή τη «συγγνώμη» αποτυπώνεται η ταπείνωση στην οποία μοιραία καταλήγει, από αδυναμία, εκβιασμό ή ακόμα και εξαγορά όποιος διαλέγει να αντιπαρατεθεί με την εξουσία χωρίς συλλογικούς όρους. Ταυτόχρονα ο διαχειριστής της «μάσας» της ανασυγκρότησης και των ζωών μας φοράει το μανδύα του μεγαλόψυχου άρχοντα που συγχωρεί ανυπάκουος δουλοπάροικους και με λίγα ψίχουλα αποζημιώσεων μπορεί και να παριστάνει τον ευεργέτη. Είναι μια στάση που διαμόρφωσε η εξουσία όλα αυτά τα χρόνια, που αφήνει την ψευδαίσθηση πως μέλλον υπάρχει μόνο με την υποταγή, το γλείψιμο και τη διαπραγμάτευση με όρους σκλάβου. Μόνο που τα κεφάλια των σκλάβων είναι ήδη κομμένα από την ώρα που έσκυψαν. Ο μόνος δρόμος να ανατραπεί η βαρβαρότητα είναι ο ανυποχώρητος συλλογικός μαζικός αγώνας απέναντι στην ίδια τη μαφιόζικη αρχή Μπέου, αλλά και σε κάθε επίδοξο διαχειριστή του τοπικού κράτους, των κρατικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων, απέναντι σε κάθε υπηρέτη επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι τρίβουν τα χέρια τους ήδη με την σχεδιαζόμενη ανοικοδόμηση.
Ο τρόπος για να απαλλαγούμε από το καθεστώς μαφίας, τρομοκρατίας και εξαγοράς που επιβάλλει η διοίκηση Μπέου δεν είναι μια χλιαρή θεσμική αντιπολίτευση, δεν είναι η ανάληψη της δημαρχίας από πολιτικές δυνάμεις που διαφέρουν στο περιτύλιγμα και στον τρόπο επιβολής της εξουσίας, είναι πιο ραφιναρισμένες και πολιτισμένες, αλλά συμφωνούν στα βασικά ζωτικά επίδικα της πόλης και της περιοχής
Απέναντι στη βία της εξουσίας και την τάση υποταγής σε αυτή είναι ανάγκη να υψωθεί ένα ρεύμα αγώνα που να πει πως το λόγο για τις πόλεις, τα χωριά και τη ζωή μας τον έχουμε εμείς! Αυτό είναι και η βασική προϋπόθεση για να μην θαφτούμε μια ζωή στη λάσπη των σχεδιασμών του τοπικού κράτους και των κυβερνήσεων, να μη γίνουμε καύσιμη ύλη στα επιχειρηματικά πλάνα κερδοσκοπίας.
