Η διαπίστωση: το ελληνικό ποδόσφαιρο νοσεί.
Τα ελληνικά πρωταθλήματα, τόσο στην Α’ Εθνική κατηγορία (που κατ’ ευφημισμόν ονομάστηκε Superleague – πουθενά αλλού στον ευνομούμενο κόσμο δεν υπάρχει τέτοια υπερβολή…), όσο και στην Β’ Εθνική (που αποκαλείται Football League) όσο και στην Γ’ Εθνική (που έμεινε έτσι, καθώς δεν άξιζε να ασχοληθεί κανείς μαζί της, μέχρι που υποβιβάστηκε σ’ αυτήν η ΑΕΚ και, πρόσφατα, ο Άρης), όσο και στα Τοπικά (π.χ. πρωτάθλημα ΕΠΣΘ, Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλίας) αξιολογούνται διεθνώς στην τελευταία θέση (πρόσφατη έρευνα της αγγλικής εφημερίδας Daily Mail, που δεν είδα να «αμφισβητείται» από κανέναν ντόπιο παράγοντα, ούτε ποδοσφαιρικό, ούτε κυβερνητικό).
Τα γεγονότα που αποδεικνύουν την αρχική διαπίστωση είναι πολλά και αδιαμφισβήτητα, γράφονται, ακούγονται και βλέπονται σε καθημερινή βάση – ένας βομβαρδισμός ετσιθελισμού και τραμπουκισμού, παραβίασης νόμων και κανόνων, είτε ποδοσφαιρικών είτε ηθικών, ένα περιβάλλον γκανγκστερισμού. Όποιος έχει μάτια, αυτιά και, κυρίως, νου μπορεί να προσλάβει και να καταλάβει, το δεύτερο εφ’ όσον, βεβαίως, το θέλει.
Η θέση: θεωρώ τον εαυτό μου φίλαθλο. Με την ωραία, αρχαία και συνάμα διαχρονική έννοια του τόσο ταλαιπωρημένου αυτού όρου. Φίλος του άθλου (άθλος = μεγάλο, επίπονο και σπάνιο κατόρθωμα), άτομο που του αρέσει να παρακολουθεί γενικά τα του αθλητισμού, και καθόλου οπαδό (οπαδός = πρόσωπο που υποστηρίζει με φανατισμό (κάποιον/κάτι), που το πάθος του υπερβαίνει τη λογική) (Λεξικό Μπαμπινιώτη).
Κάνω λοιπόν κι εγώ, όπως οφείλει να κάνει κάθε σκεπτόμενος πολίτης, κάποιες σκέψεις σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει για να διορθωθούν τα περιλάλητα «κακώς κείμενα» (έκφραση προσφιλέστατη στους γενικώς αθλητικο-γράφους, –ομιλητές και –καφενόβιους) του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και καταλήγω στα παρακάτω τέσσερα μέτρα, απολύτως αναγκαία κατά την γνώμη μου, «προαπαιτούμενα», όπως μας είπανε να λέμε στα χρόνια της τρόικας.
Κατάργηση του «Στοιχήματος» και όποιου άλλου τυχερού παιχνιδιού σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Πλήρης απαγόρευση συμμετοχής ελληνικών ομάδων σε οποιαδήποτε λίστα στοιχηματισμού, είτε στην Ελλάδα είτε σε οποιαδήποτε χώρα του εξωτερικού (π.χ. Μαλαισία κλπ. – ο νοών νοείτο) με ποινή αποκλεισμού από το πρωτάθλημα για τουλάχιστον δύο (2) χρόνια.
Άμεση διάλυση και πλήρης απαγόρευση δημιουργίας νέων «συνδέσμων φιλάθλων» και συναφών παραφυάδων.
Απαγόρευση κυκλοφορίας όλων των οπαδικών εφημερίδων (είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου κυκλοφορούν καθημερινά (!) 12+1 σε κυπριακή έκδοση αθλητικές εφημερίδες) και απαγόρευση μετάδοσης συναφών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών, εκτός, φυσικά, από τις μεταδόσεις των αγώνων.
Αυστηρός περιορισμός του αριθμού των επαγγελματιών παικτών με τους οποίους μπορεί να έχει συμβόλαια συνεργασίας μία Ομάδα (σ’ αυτό, δηλαδή, που ονομάστηκε, για να το καταλαβαίνουμε καλύτερα εμείς οι αμόρφωτοι, ρόστερ – εκ του αγγλικού roaster). Ταυτόχρονα αυστηρή ποσόστωση στον αριθμό των πάσης προελεύσεως αλλοδαπών ποδοσφαιριστών που μπορούν να ενταχθούν στο «ρόστερ».
Με αυτά τα τέσσερα (4) μέτρα κόβονται όλα τα «αποστήματα» στο ελληνικό ποδόσφαιρο:
α. Το μεγαλύτερο κακό είναι το περίφημα «Στοίχημα», νόμιμο, παράνομο, ελληνικό, διεθνές, διαδικτυακό, το περιβάλλον μέσα στο οποίο οι επιτήδειοι ζουν και πλουτίζουν με τα λεφτά των κορόιδων. Το «νόμιμο» μαύρο χρήμα που κινεί τα πάντα στο ποδόσφαιρο και οδηγεί είτε σε στημένα παιχνίδια, είτε σε ξυλοδαρμούς, είτε σε «ηρωοποιήσεις» παραγόντων και λοιπών συγγενών.
β. Οι «οργανωμένοι» οπαδοί συγκροτούν τις ομάδες κρούσης (κάτι σαν τα τάγματα εφόδου…) των εκάστοτε παραγόντων, που εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη συναισθηματική, (συνήθως και κατ’ αρχήν) σχέση των απλών ανθρώπων με την αγαπημένη τους Ομάδα, για να ικανοποιήσουν αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Αυτή η «σχέση» διέπεται από σκοτεινούς κανόνες και διαδραματίζεται, κατά κανόνα, σε σκοτεινά δωμάτια.
γ. Οι δημοσιολογούντες περί το ποδόσφαιρο βρίσκονται επίσης, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, στην υπηρεσία των οικονομικών συμφερόντων που διαφεντεύουν το άθλημα. Είτε φανερά, μέσω των χρωματισμένων οπαδικών εφημερίδων και εκπομπών, είτε κρυφά, στα παρασκήνια ακόμη και της μικρότερης ποδοσφαιρικής δραστηριότητας. Είναι αυτοί που συστηματικά εξάπτουν τα πνεύματα αλλά επιχειρηματολογούν ασυστόλως «κατά της βίας», που σταλάζουν μίσος πραγματικό για τους αντιπάλους-εχθρούς, που διατυμπανίζουν τις επιτυχίες και δικαιολογούν με απίθανα επιχειρήματα τις αποτυχίες, που εξυψώνουν ή καταβαραθρώνουν παίκτες, προπονητές, διαιτητές κατά το δοκούν ή, συνηθέστερα, κατ’ επιταγήν.
δ. Οι λεγόμενοι «μάνατζερς», ντόπιοι και ξένοι, είναι αυτοί που βρέξει-χιονίσει βγάζουν πολλά τζάμπα λεφτά, είτε πουλήσουν «παιχταρά», είτε «παλτό». Μέσα σ’ αυτό το κύκλωμα του χρήματος αναμφισβήτητα λειτουργούν και επωφελούνται και οι ίδιοι οι πάσης φύσεως παράγοντες του ποδοσφαίρου, ας σκεφτεί κανείς πόσοι παντελώς άχρηστοι παίκτες «αποθεώθηκαν» με τον ερχομό τους (για βόλτα…) στην ηλιόλουστη Ελλάδα. Από την άλλη μεριά απαξιώνεται τελείως το ελληνικό δυναμικό σε παίκτες και τα αποτελέσματα είναι ήδη καταφανή στις Εθνικές Ομάδες.
Αυτά. Αν αυτά δεν αλλάξουν, όλα τα άλλα είναι «στάχτη στα μάτια» και κουβέντα να γίνεται. Το περίφημο «αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου», που κατά περίπτωση επικαλούνται κάποιοι ή η «επίκληση της Πολιτείας» από κάποιους άλλους, ανάλογα με το τι βολεύει τον καθένα σε μια συγκεκριμένη στιγμή, για ένα συγκεκριμένο γεγονός και για πολύ συγκεκριμένους λόγους, δεν μπορούν να βγάλουν από το τέλμα το ελληνικό ποδόσφαιρό. Όσες συσκέψεις, επισκέψεις, συνεντεύξεις, παραστάσεις, εκλογές, αναβολές, συλλήψεις, διώξεις και να γίνουν αν δεν κοπούν με απόλυτο νομοθετικό τρόπο, ακόμη και με μέτρα «δικτατορικού χαρακτήρα», όπως είναι τα παραπάνω, οι υπόγειες διαδρομές του χρήματος, τίποτε απολύτως δεν πρόκειται να γίνει.
Τα κορόιδα θα συνεχίσουν να πληρώνουν, να σπάζουν καθίσματα και να ξυλοφορτώνονται, παίκτες, προπονητές και διαιτητές θα παραμείνουν έρμαια των διαθέσεων του καθενός, και δημοσιογράφοι, μάνατζερς και, κυρίως, παράγοντες θα συνεχίσουν να ζουν και να πλουτίζουν με τα λεφτά των κορόιδων. Και όλοι θα κινούνται διαρκώς εναντίον όλων.
Κατά την προσφιλή ελληνική τακτική των τελευταίων ετών: όλοι εναντίον όλων. Οι άνθρωποι.
Με ένα και μοναδικό θύμα. Το ποδόσφαιρο.
ΥΓ. Είπαμε, θεωρώ τον εαυτό μου απλό, αγνό και σκεπτόμενο φίλαθλο. Αιθεροβάμων δεν υπήρξα ποτέ. Γνωρίζω καλά ότι όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν, ενδεχομένως, να πραγματοποιηθούν σε ένα ανεξάρτητο και έντιμο Κράτος, το οποίο δεν θα διαπλέκονταν παντοιοτρόπως με τους άρχοντες τόσο του ποδοσφαίρου όσο και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπως κατά κανόνα συμβαίνει με το δικό μας (βλέπε ΟΠΑΠ, DIGEA, ΟΛΠ, ΤΑΙΠΕΔ κλπ. κλπ.)
Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Συγκοινωνιολόγος Μηχανικός MSc.
blog «κυκλο-φ-οριακα» http://babisskyrgiannis.blogspot.com
