Τεράστιες οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικούς στη Μαγνησία

Ανακοίνωση της Επιτροπής
Εκπ/κών Μαγνησίας του Π.Α.ΜΕ.
Ασφυκτική κατάσταση και ανοιχτή πληγή είναι οι χιλιάδες διδακτικές ώρες που χάνονται και στα σχολεία της Μαγνησίας. Οι μηδενικοί διορισμοί και οι μειωμένες προσλήψεις αναπληρωτών, ενώ έχουμε χιλιάδες αποχωρήσεις εκπαιδευτικών, έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες κενά και σε χιλιάδες τάξεις που έχουν πάνω από 25 μαθητές, έχουν προκαλέσει μεγάλη υποβάθμιση στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να βρίσκονται σε εργασιακή ομηρία περιπλανώμενοι για χρόνια σε όλη την Ελλάδα με την ιδιότητα του αναπληρωτή.
Πιο συγκεκριμένα πανελλαδικά έχουμε:
• Αθρόες συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων. Κατά τη διάρκεια της πενταετίας 2010 έως 2.437 σχολικές μονάδες συγχωνεύθηκαν σε 1.122. Επίσης την ίδια πενταετία καταργήθηκαν 605 σχολεία. Συγκεκριμένα 277 Δημοτικά σχολεία, 264 Νηπιαγωγεία, 35 Γυμνάσια, και 18 Λύκεια. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι από 11.694 σχολικές μονάδες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 3.740 στην δευτεροβάθμια που υπήρχαν το 2009, τώρα υπάρχουν 9.876 στην Πρωτοβάθμια και 3.740 στη Δευτεροβάθμια.
• Οι συγχωνεύσεις και οι καταργήσεις οδήγησαν σε αύξηση των μαθητών στις τάξεις με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να υπάρχουν 2.636 τάξεις οι οποίες έχουν πάνω από 25 μαθητές.
• Επίσης κατά την ίδια πενταετία έγιναν 11.045 αποχωρήσεις εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και 16.205 στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίες λόγω των πολύ λίγων προσλήψεων έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες κενά. Το 2010 υπηρετούσαν 168.782 μόνιμοι εκπαιδευτικοί, ενώ τώρα υπηρετούν 136.926 εκπαιδευτικοί Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ν. Μαγνησίας, όπου, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουμε 330 λιγότερους εκπαιδευτικούς (από 1784 το 2012, σε 1459 το 2014).
• Σήμερα υπάρχουν 3500 κενά σε όλη την εκπαίδευση, τα 2200 στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, συνολικό αριθμό που αναγνώρισε και ο Υπουργός Παιδείας. Ειδικά στην Ειδική Αγωγή η κατάσταση είναι εκρηκτική.
Εκρηκτική είναι η κατάσταση στο Ν. Μαγνησίας. Δεν υπάρχει το απαραίτητο προσωπικό για αναπλήρωση εκπαιδευτικών που απουσιάζουν με μακροχρόνιες άδειες. Αυτό σημαίνει στην πραγματικότητα δεκάδες κενά και χιλιάδες διδακτικές ώρες χαμένες. Στις μεγάλες σχολικές μονάδες, με φιλότιμες προσπάθειες, οι εκπαιδευτικοί καλύπτουν τα κενά. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση τα κενά καλύπτονται με υπερωρίες. Στην παράλληλη στήριξη παιδιών με ειδικές ανάγκες ένας εκπαιδευτικός μοιράζεται σε δυο μαθητές. Στα νηπιαγωγεία άλλοτε οι νηπιαγωγοί έχουν να αντιμετωπίσουν υπεράριθμα τμήματα με 30 – 40 μαθητές. Τα ολοήμερα έχουν γίνει «φυσαρμόνικα», άλλοτε δε λειτουργούν ή λειτουργούν με μικρότερο ωράριο, ενώ έχει ανασταλεί η λειτουργίας τους σε ολιγοθέσια σχολειά και στα νηπιαγωγεία της υπαίθρου. Ταυτόχρονα μπαλάκι έχουν γίνει τα προνήπια, που ελλείψει νηπιαγωγού άλλοτε πάνε στο σχολειό και άλλοτε μένουν στο σπίτι.
Βασανιστική είναι η κατάσταση που βρίσκονται δεκάδες εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας ή ίδιοι ή μέλη των οικογενειών τους. Οι άδειες χορηγούνται με το σταγονόμετρο λόγω έλλειψης εκπαιδευτικού προσωπικού. H λογική «να μην κλείσει το σχολείο» επειδή δεν υπάρχει αναπλήρωση, το σφιχτό νομικό πλαίσιο χορήγησης αναρρωτικών αδειών κυρίως για σοβαρά προβλήματα υγείας, υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς να γυρίζουν στην «καμίνι» της τάξης, ακόμη κι όταν δίνουν την μάχη για τη ζωή των ίδιων ή μελών των οικογενειών τους. Η «απειλή» της άδειας άνευ αποδοχών μέσα στην οικονομική κρίση, η γραφειοκρατία των υγειονομικών επιτροπών, η έκθεση στον –στη διευθυντή -ντρια εκπαίδευσης ή σχολείου των πιο προσωπικών τους δεδομένων δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Το απάνθρωπο νομοθετικό πλαίσιο, συμπληρώνει η σκληρή τυπικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται από τους προϊσταμένους τέτοιου είδους ζητήματα.
Η ευθύνη βέβαια δεν βρίσκεται μόνο σ’ αυτούς, που, από θέση ευθύνης, διαχειρίζονται την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Η κύρια ευθύνη βρίσκεται στην πολιτική που εφαρμόζεται που αντιμετωπίζοντας και την εκπαίδευση ως κόστος, στερεί τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, στερεί τη μόνιμη και σταθερή δουλειά στους εκπαιδευτικούς, όπως και σε άλλους εργαζόμενους.
Κι αυτή δεν είναι άλλη από την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας που στερεί στους εργαζόμενους και στους νέους βασικά κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα για να στηρίξει τα κέρδη του κεφαλαίου. Στην ίδια ρότα είναι και η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Είναι σύμφωνη με τη στρατηγική της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ. Δίνει τη «μάχη» για το πώς θα εξασφαλίσει κεφάλαια για τις τράπεζες και τους επιχειρηματίες, ενώ τάζει ψίχουλα για το λαό. Γι’ αυτό και η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ήταν «ήξεις – αφήξεις» έως αρνητική στις απαντήσεις της στα αιτήματα του κλάδου και δε δεσμεύτηκε για την κάλυψη των κενών στα σχολειά.
Όσα μας μάτωσαν, παλιά και νέα μνημόνια, οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία… είναι εδώ! Γιατί ο πραγματικός μας αντίπαλος (ΕΕ, ΟΟΣΑ, κεφάλαιο) είναι εδώ! Επιβεβαιώνεται ότι όσο αυτός ο αντίπαλος είναι εδώ, όσες κυβερνήσεις και να αλλάξουμε, τα προβλήματά μας θα γίνονται ακόμα πιο εκρηκτικά και η ζωή μας θα χειροτερεύει.
Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών καλεί τους εκπαιδευτικούς να μη δείξουν καμία ανοχή, καμία αναμονή! Να συνεχίσουμε τον αγώνα για ανάκτηση των απωλειών μας, για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας! Για την ανατροπή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να μην επιτρέψουμε στον νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό να παίξει παιχνίδια πίσω από την πλάτη μας. Το έργο το έχουμε ξαναδεί! Από τα «κάτω» πρέπει να δώσουμε την απάντηση που πρέπει για να μη χάσουμε την ελπίδα!