Οι γιατροί που ασχολούνται με την τελική φροντίδα των ανθρώπων αποκάλυψαν ότι αυτά τα τελευταία λόγια τους χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τα συγκινητικά και τα σπαρακτικά.
Μερικοί ασθενείς έχουν πεθάνει ειρηνικά λέγοντας ότι δεν έχουν κανένα παράπονο, ενώ άλλοι έχουν εκφράσει τη λύπη τους για το γεγονός ότι θεωρούσαν τη ζωή τους δεδομένη.
Η νοσηλεύτρια ενός οίκου ευγηρίας στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, Τζούλι ΜακΦάντεν, είπε ότι οι άνθρωποι έχουν φωνάξει τις τελευταίες τους στιγμές τους γονείς τους που έχουν πεθάνει πολύ καιρό πριν ή ακόμη και έναν πρώην εραστή που δεν έχουν δει εδώ και χρόνια. Αλλά έχει ακούσει και ασθενείς να λένε ειρηνικά στους γύρω τους «Σ’ αγαπώ».
«Συνήθως δεν συμβαίνει στην τελευταία τους πνοή. Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι όπως στις ταινίες — μια δραματική, τελευταία διακήρυξη για κάτι που πάντα μετάνιωναν ή κάτι που πάντα ήθελαν να γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι πραγματικά έτσι», εξήγησε η ΜακΦάντεν.
Σημείωσε επίσης ότι «Σ’ ευχαριστώ», «Σε συγχωρώ», «Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με» και «Αντίο» είναι επίσης φράσεις που λέγονται συχνά.
Η ΜακΦάντεν εργάζεται στον τομέα της παρηγορητικής φροντίδας για περισσότερα από επτά χρόνια και είναι νοσηλεύτρια για περισσότερα από 15 χρόνια.
Άρχισε να μοιράζεται τις γνώσεις και την εμπειρία της στο TikTok και έχει συγκεντρώσει περισσότερους από 1,2 εκατομμύρια ακόλουθους και 12,4 εκατομμύρια likes.
Η φροντίδα σε κέντρα ανακουφιστικής θεραπείας είναι ένας τύπος υγειονομικής περίθαλψης που εστιάζει στην ανακούφιση του πόνου και της ταλαιπωρίας των ασθενών σε τελικό στάδιο και στην κάλυψη των συναισθηματικών και πνευματικών αναγκών τους στο τέλος της ζωής τους.
«Πολλά πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα»
«Μιλώντας καθημερινά με ανθρώπους που πεθαίνουν, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν εκτιμούν την υγεία τους», είπε η ΜακΦάντεν.
«Πολλά πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα — το να μπορούμε να βλέπουμε, να τρώμε, να καταπίνουμε, να περπατάμε, να ζούμε χωρίς πόνο. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι δεν το εκτιμούσαν αυτό και ότι θα ήθελαν να το είχαν εκτιμήσει».
Οι άνθρωποι λένε επίσης ότι «ευχόταν να μην είχαν περάσει τη ζωή τους δουλεύοντας» και οι γυναίκες ειδικότερα «μιλούν για δίαιτες, [και μετανιώνουν] που ανησυχούσαν για την εμφάνιση του σώματός τους, ή που δεν έτρωγαν αυτό ή εκείνο λόγω των δίαιτων και της προσπάθειας να έχουν μια συγκεκριμένη εμφάνιση».
Ωστόσο, η γιατρός παρηγορητικής φροντίδας Μίνα Τσανγκ, από το Σαν Φρανσίσκο, δήλωσε ότι το πιο συνηθισμένο πράγμα που ακούει από τους ασθενείς είναι: «Δεν έχω καμία λύπη».
Ένα άλλο κοινό θέμα που συζητούν οι άνθρωποι προς το τέλος της ζωής τους είναι «το ότι δεν εξέφρασαν τα συναισθήματά τους στις οικογένειές τους ή στους αγαπημένους τους».
«Αν κάποιος είχε μια μεγάλη διαμάχη, [λέει] «γιατί δεν ζήτησα συγγνώμη νωρίτερα; Γιατί δεν ξαναφτιάξαμε τη σχέση μας νωρίτερα;», είπε η ΜακΦάντεν.
Τι λένε οι περισσότεροι άνθρωποι
«Τώρα που αντιμετωπίζουν τη δική τους θνησιμότητα καθώς πεθαίνουν, σκέφτονται το θάνατο των γονιών τους. Και λένε: «Ποτέ δεν τους ρώτησα ποια ήταν η αγαπημένη τους παιδική ανάμνηση».
Πρόσθεσε: «Αυτό τους κάνει να σκέφτονται τους ανθρώπους που έχουν χάσει και τι θέλουν να κάνουν διαφορετικά τώρα που πεθαίνουν, και πώς θέλουν να το πουν στα παιδιά τους ή στην οικογένειά τους. Και αν έχουν αποξενωθεί από αυτούς, θα μετανιώσουν που περίμεναν τόσο καιρό για να επανασυνδεθούν, αν το κάνουν ποτέ».
Αλλά δεν μπορούν όλοι να βρουν τις σωστές λέξεις.
«Πολλές φορές, στο τέλος της ζωής τους, οι άνθρωποι δεν το αναφέρουν καν, επειδή είναι σε τέτοια άρνηση που δεν θέλουν καν να μιλήσουν για πράγματα όπως οι λύπες… Δεν σκέφτονται πάντα αυτά τα πράγματα, επειδή προσπαθούν να μην τα σκέφτονται. Εξαρτάται από το άτομο», είπε η ΜακΦάντεν.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλούν στην τελευταία τους πνοή, αλλά αν το κάνουν, ή είναι κοντά σε αυτό, συνήθως λένε «σ’ αγαπώ». Συνήθως λένε «είναι εντάξει», σαν να παρηγορούν κάποιον άλλο, ή πράγματα όπως «είμαι έτοιμος».
Μερικές φορές οι άνθρωποι επιστρέφουν σε μια παιδική συμπεριφορά.
Η ΜακΦάντεν είπε: «Πολλοί άνθρωποι θα πουν τα ονόματα των γονιών τους. Ή θα πουν «μαμά» ή «μπαμπά», ή το όνομα ενός πρώην συζύγου που έχει ήδη πεθάνει.
Ορισμένες από τις συνομιλίες της κας ΜακΦάντεν με τους ασθενείς ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες.
Η ίδια δήλωσε ότι «με μια κυρία, συνδεθήκαμε πραγματικά. Μου είπε: «Είμαι χριστιανή όλη μου τη ζωή, αλλά ακόμα δεν ξέρω πώς θα είναι ο θάνατος. Απλά θα κλείσω τα μάτια μου και θα τα ανοίξω και θα δω τον Θεό;».
«Φυσικά, δεν ξέρω. Πανικοβλήθηκα εκείνη τη στιγμή και σκέφτηκα ότι έπρεπε να έχω την απάντηση. Και μετά σκέφτηκα, όχι, απλά να είσαι ειλικρινής μαζί της. Απλά είπα: «Δεν ξέρω».
«Και αυτή γέλασε και γέλασε, και μετά γέλασα και εγώ. Και είπε: «Λοιπόν, υποθέτω ότι θα το μάθω». «Και εγώ απάντησα: «Υποθέτω ότι θα το μάθεις».
«Μια άλλη φορά, ένας άντρας έφτασε και άρπαξε το χέρι μου και σχεδόν με τρόμαξε. Ήταν στο κρεβάτι και φαινόταν ότι πέθαινε, που σημαίνει ότι ήταν πολύ κοντά στο θάνατο.
«Και σηκώθηκε απότομα στο κρεβάτι, άρπαξε το χέρι μου και είπε: «Πεθαίνω, μωρό μου!» και μετά ξάπλωσε πίσω και πέθανε.
«Ήταν εντάξει, ήταν ήρεμος. Δεν ήταν σαν να φοβόταν, απλά το ανακοίνωνε».
Η γιατρός παρηγορητικής φροντίδας Simran Malhotra είπε στο Grunge ότι αυτό που λέει ένας ασθενής στις τελευταίες του ανάσες συχνά αλλάζει ανάλογα με την ηλικία του.
Είπε: «Οι ηλικιωμένοι ασθενείς μου συχνά λένε πράγματα όπως «Είμαι ήρεμος» ή «Έζησα μια καλή ζωή», ενώ οι νεότεροι ασθενείς μου… λένε πράγματα όπως «Δεν είμαι έτοιμος να πεθάνω, έχω ακόμα πολλά να ζήσω».
Πρόσθεσε ότι πολύ απλά πράγματα όπως το «Συγγνώμη» και η έκφραση αγάπης και συγχώρεσης μπορεί να είναι ιδιαίτερα σημαντικά στις τελευταίες μέρες.
Πηγή: Dailymail
www.ertnews.gr
Ακολουθήστε το myvolos.net στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
