Από την συλλογικότητα “Μαχητικές και Ελεύθερες Βόλου”, ανακοινώθηκαν τα εξής:
Η 25η Νοέμβρη – η Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών – έρχεται να μας θυμίσει τον καθημερινό εφιάλτη που ζουν χιλιάδες γυναίκες, θύματα σεξιστικής βίας.
Τα διαθέσιμα στοιχεία σοκάρουν αλλά είναι βέβαιο ότι απέχουν πολύ από το να αποτυπώσουν πλήρως την πραγματικότητα. Σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) για την περίοδο 2021-2023:
• Το 29,6% των γυναικών δηλώνουν ότι έχουν υποστεί σωματική βία
• Το 18,1% δηλώνει ότι έχει υποστεί σεξουαλική βία
• Το 40,4% δηλώνει ότι έχει υποστεί ψυχολογική βία
Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, οι γυναίκες – θύματα βίας στην οικογένεια/σχέση αυξήθηκαν από 1.630 το 2012 (όταν ξεκίνησαν να καταγράφονται τα περιστατικά) σε 10.131 το 2022.
Μέσα στο πρώτο πεντάμηνο του 2024 καταγράφηκαν πάνω από 7.500 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη χώρα μας δολοφονήθηκαν περισσότερες από 80 γυναίκες από το χέρι του συντρόφου/συζύγου ή πατέρα τους. Αυτές τις μέρες είχαμε άλλες δύο γυναικοκτονίες στο Αγρίνιο και στην Πάτρα, με τους δολοφόνους να έχουν απασχολήσει στο παρελθόν τις Αρχές αλλά να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αντί να φοβούνται και να τιμωρούνται οι κακοποιητές, φοβούνται τα θύματα και στο τέλος δολοφονούνται!
***
Όταν σε μια κοινωνία το ένα φύλο είναι σε τόσο μαζικό επίπεδο θύμα και το άλλο θύτης, είναι σαφές ότι η ισότητα των δύο φύλων υπάρχει μόνο στα χαρτιά.
Στην πραγματικότητα, ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία όπου σε μια σειρά τομείς κυριαρχεί η αντίληψη ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες από τους άντρες και τους ανήκουν. Παράλληλα, ζούμε σε μια κοινωνία όπου η βία απέναντι στον «κατώτερο» και τον πιο «αδύναμο» είναι κανόνας. Βία απέναντι στη/ον μετανάστρια/η, στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, στις/ους εργαζόμενες/ους και στη νεολαία που τολμά να διεκδικεί, στις γυναίκες…
Και ζούμε σ’ ένα σύστημα που ρίχνει την ευθύνη για τη βία στα ίδια τα θύματα.
***
Οι πολιτικές της κυβέρνησης εξαντλούνται σε λόγια χωρίς αντίκρισμα και «έργα βιτρίνας», όπως η εφαρμογή για κινητά «panic button». Μια εφαρμογή που ειδοποιεί την αστυνομία χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις.
Όμως το panic button δεν εγγυάται ότι η αστυνομία θα έρθει, και μάλιστα γρήγορα. Υπάρχει συστηματική καθυστέρηση της αστυνομίας όταν καλείται για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Αμέτρητα είναι τα περιστατικά όπου η αστυνομία αδιαφορεί ή/και αρνείται να προστατέψει γυναίκες – θύματα βίας, με τραγικό τέλος. Για αυτό και οι γυναίκες δεν έχουν εμπιστοσύνη στην αστυνομία.
Τον περασμένο Απρίλιο η γυναικοκτονία της 28χρονης Κυριακής έξω από το ΑΤ Αγ. Αναργύρων στην Αθήνα συντάραξε την κοινωνία. Η Κυριακή πήγε στο ΑΤ για να ζητήσει προστασία από τον πρώην σύντροφό της. Στο αίτημά της να την πάει ένα περιπολικό στο σπίτι γιατί φοβόταν, οι αστυνομικοί απάντησαν ότι το «περιπολικό δεν είναι ταξί». Λίγα λεπτά αργότερα έπεφτε νεκρή έξω από την είσοδο του ΑΤ!
Είναι άφθονα τα παραδείγματα αστυνομικών που διευθύνουν ή συμμετέχουν σε κυκλώματα σωματεμπορίας, όπως το κύκλωμα που εξέδιδε την 19χρονη κοπέλα στην Ηλιούπολη και το 12χρονο κορίτσι από τον Κολωνό. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αστυνομικών βιαστών, όπως αυτών στο ΑΤ Ομόνοιας, που βίασαν μια νεαρή γυναίκα μέσα στο αστυνομικό τμήμα, δίπλα ακριβώς από το γραφείο ενδοοικογενειακής βίας. Και βέβαια άφθονα παραδείγματα αστυνομικών που κακοποίησαν ή/και δολοφόνησαν τις συντρόφους τους.
***
Απέναντι σε αυτό το σύστημα στέκεται τα τελευταία χρόνια το φεμινιστικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα. Στηρίζει θύματα βίας με κινητοποιήσεις στα δικαστήρια και με πορείες στους δρόμους, οργανώνει εκστρατείες, εκδηλώσεις και φεστιβάλ, παρεμβαίνει σε περιστατικά βίας, απαιτεί την καταδίκη των δραστών και την απονομή δικαιοσύνης.
Αγωνιζόμαστε για να αλλάξουν οι αντιλήψεις στην κοινωνία και να εξαλειφθούν τα σεξιστικά στερεότυπα που «οπλίζουν» το χέρι των κακοποιητών. Απαιτούμε ουσιαστική στήριξη για τα θύματα και ριζικές αλλαγές στους κρατικούς θεσμούς για την πραγματική προστασία τους.
Για να τα πετύχουμε αυτά χρειάζεται να ανατραπούν οι κυρίαρχες πολιτικές που ασκούν και γεννούν βία. Η βία κατά των γυναικών έχει άμεση σχέση με τα άλλα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία: την ακρίβεια, τη φτώχεια, την ανισότητα, την διάλυση και ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, την αστυνομική βία και την κρατική ατιμωρησία.
Και, βέβαια, ας μη μας διαφεύγει η μεγάλη εικόνα διεθνώς. Κυρίαρχο στοιχείο της είναι η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ με τη στήριξη των κυβερνήσεων της Δύσης. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, πάνω από το 70% των θυμάτων στη Γάζα ήταν γυναίκες και παιδιά. Οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις που διαπράττουν τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εξαλείψουν τη βία κατά των γυναικών και την γυναικεία καταπίεση, όσα υποκριτικά λόγια κι αν λένε.
Βλέπουμε οι γυναίκες να είναι από τα πιο εύκολα θύματα σε όλο τον κόσμο: στο Σουδάν σήμερα χρησιμοποιούνται ως όπλο του πολέμου μέσω μαζικών βιασμών, με αποτέλεσμα να αυτοκτονούν επειδή έχουν βιαστεί ή για να μη βιαστούν. Στο Ιράν, μια μαθήτρια οδηγήθηκε στην αυτοκτονία και μια φοιτήτρια συνελήφθη επειδή διαμαρτυρήθηκαν για την σκληρή καταπίεση που υφίστανται. Στις ΗΠΑ έχουμε ξανά την εκλογή του Τραμπ, γνωστού σεξιστή και μισογύνη, που σίγουρα θα ξαναχτυπήσει τα δικαιώματα των γυναικών.
Για όλα αυτά θα συνεχίσουμε ως συλλογικότητα του φεμινιστικού κινήματος να αγωνιζόμαστε, μαζί με τα άλλα κινήματα, για μια κοινωνία χωρίς σεξιστική βία και καταπίεση. Χωρίς φτώχεια και ανισότητα. Χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση.
Ως Μαχητικές και Ελεύθερες, διεκδικούμε:
|Να θεσμοθετηθεί ως διακριτό έγκλημα στον ποινικό κώδικα ο όρος γυναικοκτονία.
|Να δημιουργηθεί συμβουλευτικό κέντρο στον Βόλο για άτομα που έχουν υποστεί κακοποίηση.
|Να αυξηθούν και ενισχυθούν με το κατάλληλο επιστημονικό προσωπικό οι δομές κακοποιημένων γυναικών σε πανελλαδικό επίπεδο.
Όλα τα δικαιώματα και όλες οι ελευθερίες που κατακτήσαμε οι γυναίκες, τα κατακτήσαμε, όπως και το σύνολο των εργαζομένων και των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, μέσα από μακρόχρονους και εξαιρετικά δύσκολους αγώνες. Τίποτα δε μας χαρίστηκε ποτέ.
Αυτόν τον δρόμο καλούμαστε να βαδίσουμε και σήμερα.
